Sokaklar... Büyüdüğümüz yerlerdir genellikle. Büyüyebilmişsek eğer... Her şey sokaklarda yaşanmıştır. Bir küçük mutluluk, bir küçük acı... Dizlerimizi, dirseklerimizi sokaklarda parçalamışızdır genelde. Hatırlayın... Küçükken apartmanların arasında top oynardık. Bir çoğunuzda oynamışsınızdır. Hava kararmaya yakın apartmanlardan inerlerdi yaşlı teyzeler. İskemlelerini çeker, çiğdemlerini alıp çitlemeye ve dedikodu yapmaya başlarlardı. Turuncu bir gökyüzü dağlarla birleşirdi uzaklarda. Yerlerde sek sek oynanmak için çizilmiş çizgiler. Pastel boyalarla umut dolu kelimeler yazılmış duvarlar... Umut dolu dediğime bakmayın, bizim mahallede Umut diye bir arkadaşım vardı onun adı yazardı duvarda. Kısa şortlarımızı giymiş, hangi takımı tutuyorsak onun formalarını çekmiştik. Kirden, çamurdan, isten ve kabuk bağlamış ya da henüz kanamakta olan yaralarımızdan ten rengimizi anlamak pek mümkün olmazdı.
Bizim plastik toplarımız vardı. İşte yine buna benzer günlerde, yaşlı teyzeler otururlarken apartmanların arasında biz maç yapmaya karar verirdik. Hava yeni yeni serinlemiş, herkes akşam yemeklerini yemiş ve geri çıkmış sokağa. Sokaklarına... Adımlar alınır, kazanan ilk oyuncusunu seçer. Takımlar kurulur, dengesiz olursa adil olmak için tekrar karılır. Biz adaleti ve eşitliği de sokaklardan öğrendik biliyor musun sayın okuyucu? Takımlarımız hazır. Her takımda ikişer tane iyi oynayan, ikişer tane orta halli oynayan, bir tane de kötü oyuncu. Genelde kaleci olurdu bunlar. İki 'gollüğüne' denilip tüm maç kaleye mahkum edilirlerdi gözaltılar gibi. Topumuz giderdi teyzelerin yanına, kızarlardı. Topumuzu kesmekle tehtid ederlerdi, topumuzu alıp kaçardık. Tekrar oynardık yılmadan. Karşı çıkarcasına, top oynama özgürlüğümüzün kısıtlanmasına. Biz karşı çıkmayı da sokaklardan öğrendik sayın okuyucu. Büyüyünce fark ettik ki; ne zevki olurdu bir plastik topun peşinden koşmanın bize bağıran teyzelerimizsiz? Bir şeyler için mücadele vermekti güzel olan.
Büyüdük... Sokaklardan kopmaya başladık. Çünkü önümüze sınavlar koydular. Ama biz sınava gitmek için bile sokaklardan yürüyorduk. Sonra sanatı öğrendik. Bize sanat yanlış anlatıldı ama bir yerden başlamak lazımdı. Sokakta plastik topla maç yaptığımız arkadaşlarımızı görüyorduk. Biz çocukluğumuzu değil, sokakta arkadaşlarımızla maç sonrası içtiğimiz gazozları özlemişiz. Biz dostluğu, dürüstlüğü, saflığı ve yardımlaşmayı özlemişiz. Birlikte karşı gelmeyi özlemişiz. Özlemlerimiz hatırlattı bize sanatın sokakta olduğunu. Fikirleri hürce savunmayı okulların hayat bilgisi kitaplarında değil, arkadaşlarımızla sokakta öğrendiğimizi farkettik çok sonraları. Ve bir gün bir davete gittik. İnsanlar çok yapmacıktı. Kahkahaları, kıyafetleri, parıltılı mücevherleri, sürekli gülen yüzleri, mükemmele yakın sayılabilecek parlaklıkta dişleri. Hepsi o kadar yapmacıktı ki. İçlerinden küfretmek geçtiğine emindik biz ... İşte orada farkettik sanatın insanlara benzediğini ... İnsan nasıl yapmacıklaşıyorsa , nasıl yabancılaşıyorsa benliğine salonlarda , öyleydi sanat. Salonlarda olamazdı. İnsanları her gün kendileri gibi gördüğümüz sokakta olmalıydı. İçten , sıcak ve sevgi dolu... Çok fazla bağlı kalmayın, çağın katili teknolojiye. Çıkın sokaklara ve dilediğinizce yürüyün. Kimse size asfalta bastığınız için kızmaz, kimse sizden bunun için vergi almaz veya fatura kesmez...
Yazımı daha çok devam ettirmeyeceğim. Sokağa çıkmam gerekiyor. Son verirken Ataol Behramoğlundan bildirmek istedim:
Burjuvalar kocaman duvarlarla
Çevirmişler avlularını
Ama bir kiraz ağacı gördüm geçen gün
Dışarı uzatmıştı en çiçekli dalını...
Konu: Sokak Üzerine 
Paz Tem. 31, 2011 10:51 pm