Hello, Again

Konu: Hello, Again Çarş. Ağus. 17, 2011 6:01 am

*

Lourdes Mia Landreaux & Leonardo Laneivera

___________________

Her adımını attığında daha da büyüyen karanlığı, ondan kaçışan gölgeleri, köşe başlarına sığınan korku dolu bakışları özlemişti genç adam. Knokturn Yolu'nun bilindik hali, tıpkı bıraktığı gibiydi. Girmek cesaret, çıkmak güç isterdi. Burası aptallar için değildi ve bu buranın güzelliğini bir kez daha anımsatıyordu. Burada onu görünce çığlığı basmak yerine susup sessizce kafalarını eğerlerdi. Huzurdu bu. Mükemmellikti.

Leonardo Lanevira, şimdiye kadar gelmiş geçmiş en karanlık ailedendi. Küçüklüğünde Aphrodite ile birlikte hiçbir ailenin çocuğuna veremeyeceği bir eğitim almışlardı. İlk lanetini attığı yaşı adı gibi hatırlıyordu genç adam. Dört, yalnızca dört yaşındaydı. Ve, koskoca adamı suratında bir gülümseme ile yere sermişti. Aslında bunda adamı tutan babası fazlasıyla yardımcı olmuştu ama bu adam, dört yaşında bir katil sıfatını alnına yazdırmıştı.

Eski karanlık lord zamanlarının hikayesini çok dinlemişti Leo. Aslında buralardan kaçıp gitmeden önce herkes yeni lord olarak onu bekliyordu. Oysa kimsenin, kardeşinden başka kimsenin bilmediği bir şey vardı. Genç adam sorumluluğu sevmezdi. Kanının her damlasına kadar içinden karanlık akıyordu, kalbi her saniye matemi barındırıyordu ama hayır. Karanlığın en büyük yoldaşı olsa dahi, bu sorumluluk onu boğardı.

Öyle de olmuştu. Lord olmaktan kaçmıştı. Lady olarak kardeşi tüm dünyaya korkuyu saldığında, bu ünvandan uzaklaşarak İtalya'ya gitmişti. Aphrodite ile bir dakika olsun haberleşmeden geçirmemişti, genç kadın Leo'nun bu hayatta en çok değer verdiği şeydi. Duygusuz birinin kardeşine böyle bağlı olması pek çoğunu şaşırtırdı. Ama Laneivera kardeşler için, kardeşlik duygunun da ötesindeydi.

Geri dönmüştü. Bunun için 6 yıl düşünmesi gerekmişti ama dönmüştü. Kardeşinin ısrarlarına ve zamanında kaçıp gittiği aşkının hasretine dayanamamıştı. Lourdes, Leo'nun kaçarken hiçbir açıklama yapmadan ortada öylece bıraktığı güzel sevgilisiydi. Leo aziz değildi, bir çok kadınla beraber olmuştu arkasından. Yine de ona alaycılığını unutturup ciddiliğini veren bir tek Lourdes vardı. Bu da Leo için onu unutulmaz kılıyordu.

Evils' Home'a gelme nedeni, bugün onun burada olacağını bilmesiydi genç adamın. Genç kadın onu görünce ne yapacaktı, sevgilisi var mıydı bilemiyordu. Yine de onun o güzel dudaklarını dudaklarına bastıracak, elleriyle vücudunda dans edecek ve ona tutkusunu hissettirecekti. Yıllardır onun hasretiyle yanmıştı, şimdi onu da ateşiyle yakacaktı.

İçeri daldığında karanlık hava her tarafı sarmıştı. Masalardan birinde kumral saçlarını savurmuş, her erkeğin gözlerini dikerek baktığı kadını görünce o olduğunu anladı. Merlin adına, ne kadar da değişmişti. Duruşundan bile ateşler fışkırırken genç adam yutkunmak durumunda kaldı. Teni artık kendisine dar geldiği sırada ona doğru bir kaç adım attı. Kızın masasına gitmekte olan bir adam Leo'yu görünce ağzından bir feryat kopararak arkasına bile bakmadan dışarı çıktı. Zekiceydi, çünkü eğer o çıkmasaydı bir saniye içinde burada ölüsü yatıyor olacaktı. Kadın onun varlığını henüz fark etmezken masasına ilerledi. Sandalyelerden birini kaparak yanına çöktüğünde en çekici sesiyle mırıldandı.

"Duyduğuma göre beni çok özlemişsin tatlım."

Konu: Geri: Hello, Again Çarş. Ağus. 17, 2011 7:24 am

Knokturn Yolu... Karanlığın bütün varlığı ile kendini hissettirdiği, en güçlü büyücü ve cadıların kol gezdiği sokakta sessizce ilerliyordu genç kadın. Dudaklarındaki alaycı tebessümle yanından geçip giden adamları süzüyordu. Pek çok erkekle tanışmış, birlikte olmuştu. Karşı cinsin ona karşı olan ilgisini fark etmemek olanaksızdı. Az da olsa esen rüzgarın kuruttuğu kırmızı dudaklarını ıslattı. Huzur dolu bu havayı içine çektiğinde istemsiz bir tebessüm kapladı yüzünü. Bu yolun kendisi için anlamı büyüktü ve her zaman böyle kalacaktı. Yüksek topuklu ayakkabıları, eski kaldırımların üzerinde tıkırtılar çıkartıyordu. Kafasına estikçe gelirdi buralara. Bir yerde oturur, bir şeyler içer eski anılarını hatırlardı çoğunlukla. Bugün de planlanmış bir şey yoktu elbette. Orada olmasının tek nedeni, böyle istemesiydi, o kadar.

Evil's Home tabelası gözlerine takılınca dudakları büzüldü. 'Neden olmasın.' dercesine kaşlarını kaldırdı ve eski, ahşap kapıyı yavaşça itti. Gıcırdayarak açılan kapının ardından içeri girmesiyle bütün gözler üzerine çevrildi. Aldırış etmeksizin ortadaki masaya doğru ilerledi. Açık kumral saçlarını savurdu. Masasına ulaştığında gözlerini bir kaç masa ötedeki masada oturan yakışıklı adama çevirdi. Küçük bir eğlenceden kimse zarar görmezdi. Gözlerini kırpıştırdı ve dudaklarına en baştan çıkarıcı gülümsemesini kondurdu. Yine av peşindeydi. Adamın yeşil gözlerini ona çevirmesiyle yüzündeki gülümseme giderek daha da büyüyordu. Kalkıp onu masaya davet etmeyi düşünmedi bile. Bu çok aciz bir hareket olurdu. Dudaklarını yaladı ve gözlerini adamdan ayırıp barmene bakmaya başladı. Güzel bir kaymak birasının hiç zararı olmazdı. Yüzüne dökülen saçlarını düzeltti ve gözlerini yeşil gözlü yakışıklıya çevirdi tekrar. Kalkıp masasına doğru gelmekte olduğunu gördü adamın. En ciddi ifadesiyle ona bakmayı sürdürdü. Ancak adamda yanlış giden bir şeyler vardı. Gözleri başka birine takılmıştı, kim olduğu ise genç kadını hiç mi hiç ilgilendirmiyordu. Arkasına dönüp bakma zahmetinde bulunmadı bile. Adamın peşinde koşturacak değildi.

Arkasına yaslanıp saçlarıyla oynamaya başladı. İpek kadar yumuşak saçları altın sarısıyla karışık kumraldı ve her koşulda parladıkları inkar edilemezdi. İç çekti sabırsızca. Kimseyi beklemiyordu. Ancak burada yalnız başına böyle ne kadar oturabileceği de merak konusuydu. Dudaklarını büzüştürdü ve derin derin düşünmeye başladı. Ancak düşüncelerinin bölünmesi elbette uzun sürmedi.

"Duyduğuma göre beni çok özlemişsin tatlım."

Gözlerinde, ellerinde ateşi hissetmeye başlamıştı. Bu sesin sahibini çok iyi tanıyordu. Hiç tanımamış olmayı diliyor olduğu da bir gerçekti bunun yanı sıra. Kaşları çatıldı. Alev alev yanan bedeni adeta taş kesilmişti. Gözlerini yumdu ve var gücüyle yumruğunu sıktı. Yıllar sonra. Onca yıl sonra. Dudaklarını ısırıyor, elleri titriyordu. Güçlükle ayağa kalktı ve gözleri kapalı arkasına, sesin geldiği yöne döndü. Gözlerini zorla araladı. Onu karşısında gördüğü anda tepkisiz kaldı tamamen. Yüzünde yalnızca öfke vardı. Karşısındaki adamın yüzsüzlüğüne hayret ediyordu. Derin bir nefes alıp, gözlerini adamın buz mavisi gözlerine sabitledi.

"Sen hatırladığımdan daha alçak bir adamsın."

Konu: Geri: Hello, Again Çarş. Ağus. 17, 2011 9:26 am

Genç adam iyi karşılanmayı beklemiyordu. Muhtemelen Mia'nın bağırmasını, şaşıp kalmasını ya da bayılmasını bekliyordu. Tamam, belki bayılmayabilirdi ama en azından herkesin ortasında aşağılanacak sözler duymayı ummamıştı. Herkesin delicesine korktuğu adam, barın ortasında delicesine hakaretler yerken kadının sarf ettiği sözler üzerine birkaç kıkırtı duydu.

"Sen hatırladığımdan daha alçak bir adamsın."

Az önce korkuyla ondan kaçışan erkekler birden kaba dayı kesilirken, Lourdes'e cevap vermek yerine Crucio'yu adamlardan birinin göğsüne fırlattı Leo. Diğer adamlar da eğlencenin bittiğini anlayıp geri çekilince, Mia'nın ondan kaçırdığı elini kavrayarak onun kaçmasını engelleyip eline küçük bir öpücük kondurdu.

"Yıllar seni hırçınlaştırmış sevgilim."

Lourdes dişlerini sıkarak genç adama döndüğünde, Leonardo yanlış politika izlediğini biliyordu. Mia kızgın ve ateşli görünüşünün altında pohpohlanmaktan oldukça hoşlanırdı, yine de altı yılın ardından geri dönen Leo'ya karşı sabırlı olması beklenemezdi. Biliyordu adam, her söylediği söz genç kadının kalbini deşiyor, ondan kendisini bir kez daha soğutuyordu.

"Sevgilim mi? Ya yılları, ya aklını şaşırmış olmalısın."
"Aslında ikisi de yerli yerinde. Neden bizim eve giderek bunu kutlamıyoruz? Sen ve ben. Eski günlerdeki gibi, ha?"

Yanındaki aldığı her nefesle adamı baştan çıkartan kadının bir kahkahası üzerine Leo tek kaşını kaldırarak ona baktı. Kadın sandalyeye çöktüğünde bir an olsun o sinirli bakışların içinde özlem gördüğüne yemin edebilirdi adam.

"Burada ne işin var?"
"İnan bana, ben de aynı soruyu kendime soruyorum. Sıra bende, burada ne arıyorsun?"

Adamın buz gibi bakışları karşısındaki kadının önce saçlarına, sonra yüzüne ardındanda vücudunun diğer kesimlerine kaydı. Bu hareketini fark eden kadın gözlerini Leo'ya dikerek ona bakınca onun dudaklarına oracıkta yapışmak için dayanılmaz bir istek duydu genç adam. Fakat bunu yaparsa karşılık olarak bir tokat yiyeceğini biliyordu. Bu hataya düşmeyecekti.

Onun arkasından gitmenin ne kadar doğru olduğunu sordu kendi kendine. Kendi kendine yeni bir hayat kurmuş, adamı unutmuş olabilirdi. Mia karanlık biri olabilirdi ama Leonardo onun görüp görebileceği en karanlık adamdı. Sık sık alaycı gülümsemesi dudaklarında olurdu ama ona dokunmak bile onun karanlığını hissetmek demekti. Bunun da pek umut verici bir olay olduğu söylenemezdi. Yine de Mia, Leo'ya şimdiye kadar mutluluk vermiş, onunla huzurlu anılar yaşamış tek kadındı. Genç kadın yaşadıkları zamanları unutmuş olamazdı.

Konu: Geri: Hello, Again Çarş. Ağus. 17, 2011 11:20 pm

"Sen hatırladığımdan daha alçak bir adamsın."

Genç kadının kadife sesi Evil's Home'da yankılanırken herkes taş kesilmiş ikisini izliyordu. Leonardo kadar korkulan bir adama bu gibi sözler sarf edilmesi gülünç gelmiş olacak ki bir kaç kıkırtı yükseldi. Nefret ile yanan gözleri genç adamın gözlerine sabitlenmişti. Arkasından gelen bir kaç söz üzerine asasını çıkarmasıyla, adamlardan birine 'Crucio' diye haykırması bir oldu. Lourdes'in pek şaşırdığı söylenemezdi. Gelmiş geçmiş en karanlık büyücüyle uzun bir ilişki yaşamıştı. Tepkilerini, cevaplarını hatta kaçış yollarını öğrenmişti artık. Bir adam acı içinde yerde kıvranırken diğerleri usulca geri çekildiler. Genç kadının ondan kaçırdığı elini kavradı Leonardo. Her zamanki kendinden emin havası üzerindeydi yine. Kaşları çatılan Lourdes yalnızca ona bakmayı sürdürdü. Genç adam kadının eline bir öpücük kondururken gözlerini ondan ayırmadı.

"Yıllar seni hırçınlaştırmış sevgilim."

Yıllar... Onca yılın verdiği acıyla dişlerini sıktı Lourdes. Her sözüyle ondan biraz daha soğuyor, biraz daha nefret ediyordu. Kafasını hayır dercesine iki yana salladı yavaşça. Yutkundu ve kaşlarını çattı. Bu adamın ona yaşattıkları hafife alınacak şeyler değildi, her ne kadar onun ani kararlarına ve uçuk davranışlarına alışkın olsa da...

"Sevgilim mi? Ya yılları, ya aklını şaşırmış olmalısın."
"Aslında ikisi de yerli yerinde. Neden bizim eve giderek bunu kutlamıyoruz? Sen ve ben. Eski günlerdeki gibi, ha?"

Lourdes onu iyi tanıyordu ve onun da kendisini iyi tanıdığını biliyordu. Leonardo'nun sözleri yankılanırken böyle bir şeyin ancak rüyalarda veya filmlerde olabileceğinin ikisi de farkındaydı. Genç kadın kendine hakim olamayıp bir kahkaha patlattı. Nefretinin tam tersine fazla alaycı olan bu kahkahanın ardından eliyle masaya dayanıp sandalyesine oturdu Lourdes.

"Burada ne işin var?"

Sesi soğuk ve ciddiydi. Gözlerini kapatıp bir an olsun oradan uzaklaşmayı diledi genç kadın. Oraya gelirken böyle bir şey yaşayacağından tamamen habersizdi elbette. Sorusunun cevabını beklerken sabırsızlıkla başını kaldırıp bakışlarını genç adama çevirdi yine.

"İnan bana, ben de aynı soruyu kendime soruyorum. Sıra bende, burada ne arıyorsun?"

Genç adam onu baştan aşağı süzerken, Lourdes titrediğini hissetti. Eskiden olsa onun ses tonuna asla karşı koymazdı. Şimdi, durum ikisi içinde çok farklıydı. Genç kadın, dudağını ısırıyor ve az da olsa sakinleşmek umuduyla sık soluklar alıyordu. Onu özlememişti. En azından kendine böyle söylüyor, kendini böyle avutuyordu.

"Bu seni hiç ilgilendirmez. Hem sen ne yüzle-"

Kadının sözleri yarım kalmıştı.

Konu: Geri: Hello, Again Perş. Ağus. 18, 2011 3:35 am

"Bu seni hiç ilgilendirmez. Hem sen ne yüzle-"

Genç adam Lourdes başını kendisine eğerek o çarpıcı sesiyle söylenmeye başladığında kendisini daha fazla tutamadı. Eliyle genç kadının narin yüzünü kavrayarak dudaklarına tutku dolu bir öpücükle yapıştı. Gözleri yer çekiminin ağırlığına yenik düşüp kapanırken karşılık alamadığı dudaklarda dilini gezdirdi. Karşısındaki afet buna daha fazla dayanamayıp dudaklarını aralayınca bunu memnuniyetle kabul eden Leonardo diğer eliyle genç kadını sandalyesinden kendisine yaklaştırdı. Neredeyse tam yanına çekmişken kadının kendisini var gücüyle ittirmesiyle sendeledi.

"Sen ne yaptığını zannediyorsun ha?!"
"Seni öptüğümü?"
"İĞRENÇSİN! İĞRENÇ HERİFİN TEKİSİN!"
"Daha iyilerini de duymuştum."
"Git Leo."

Mia'nın sesindeki çaresizlik genç adamın kadının da bu işten eğlendiğini düşünmesinin son kırıntılarını da sildi. Her zaman güçlü görmeye alıştığı Lourdes neredeyse yıkılacakmış gibi kendisine bakarken, bir kez olsun Leonardo kendisinden utandı. Ellerini genç kadının göğsünden ve yanaklarından çekerek sandalyesine sırtını dayadı. Birkaç saniye sessizce birbirlerine baktıktan sonra içeriye yeni girmiş bir salak hayatının hatasını yaptı.

"Bayan gitmenizi söylediğinde, gitmeliydiniz bayım."

Omuzları sarsılarak bir kahkaha patlattığında şaşkın bakışlar yeniden adama çevrildi. Koca ortamda bir tek Lourdes Leo'yu anlarken genç kadın gelecek laneti bekleyerek öldürmemesini mırıldandı. Leonardo suratında alaycı bir sırıtışla arkasını dönerek kendisinden bir kaç santimetre kısa olan adama gözlerini dikti.

"Bir sorununuz mu var?"
"Hanımefendi-"
"Sabrımı zorluyorsun. Sırf Mia'nın hatrına Avada Kedavra'yı basmadığıma şükretmelisin. Şimdi ya toz ol, ya da öl."

Adam bu alaycı tavır üzerine sırıtınca Leonardo Mia'ya üzgünüm bakışını atarak yeniden genç kadının yanına çöktü. Tabii ki adam o sırada ölü bedeniyle yere devrilirken korku dolu bakışlar onlara yönlendi. Buranın sıkmaya başladığına kanaat getiren Leo Mia'yı karanlık köşke cisimlerken, gözlerini açtıklarında o bilindik malikanedeydiler.

Konu: Geri: Hello, Again Perş. Ağus. 18, 2011 4:42 am

Eliyle Lourdes'in yüzünü kavrayan Leonardo'ya karşı tepkisiz kaldı genç kadın. Leo, dudaklarını onunkilere bastırırken birbirlerine kenetledi dudaklarını. Onu öpmeyecekti, öpemezdi de. Bir an için gözlerinin önüne eski hatıraların sıralanmasıyla dudaklarını araladı genç kadın. Bunu istemiş miydi, elbette hayır. Leonardo boşta kalan eliyle kadını kendisine yaklaştırdı. Bir an için gözleri açılan Mia ne yaptığının farkına varınca afalladı, nefesi kesildi. Onu tüm gücüyle iterek genç adamın sendelemesine sebep oldu. Tek eliyle dudaklarını silerken, diğer eli havada işaret parmağını Leo'ya doğrultmuştu.

"Sen ne yaptığını zannediyorsun ha?!"
"Seni öptüğümü?"
"İĞRENÇSİN! İĞRENÇ HERİFİN TEKİSİN!"
"Daha iyilerini de duymuştum."
"Git Leo."

Yaşadıklarının ağırlığı altında ezilirken artık dayanamayacağına kanaat getirdi. Gözlerini kapattı. Hep güçlü bir kadın olmuştu, hep kendi ayaklarının üzerinde durmuş, hayatı tek başına keşfetmişti. Ancak son altı yıldır yaşadıkları çok ağır gelmiş olacak ki o an yavaş yavaş çöktüğünü hissetmişti genç kadın. Tek eliyle başını tutarak sandalyesine oturdu ve masaya yaslandı. Dayanacak gücü kalmamıştı. Sık ve kısa soluklar alırken arkadan gelen bir adamın sesini duydu.

"Bayan gitmenizi söylediğinde, gitmeliydiniz bayım."

Başındaki ağrı dayanılabilecek olmaktan çıktığında kendisinin bile zor duyduğu bir fısıltıyla mırıldandı.

"Bırak gitsin."

Leonardo'ya bakmıyordu, dayanamıyordu. Söylediği her söz, her bakış içine işliyor, onu bir kez daha yaralıyordu çünkü. Ona yapılanları kaldıramamış, gururuna yedirememişti. Genç adam ona sırtını dönerken başını masaya yasladı. Bir an için kafasını kaldırıp Leo'ya dikti gözlerini. Kurumuş dudaklarını ısırdı. Leonardo her zamanki güveniyle bakıyordu adama.

"Bir sorununuz mu var?"
"Hanımefendi-"
"Sabrımı zorluyorsun. Sırf Mia'nın hatrına Avada Kedavra'yı basmadığıma şükretmelisin. Şimdi ya toz ol, ya da öl."

Mia'nın hatrına... Aralarında hatır diye bir şey kalmış mıydı ki? Acıyla gözlerini yumdu Mia. Adamın sırıtışını hayal meyal görüyor gibiydi. Olacakları biliyordu elbet, bir kaç saniye sonra adamın ölüsü ayaklarının altında yatıyor olacaktı. Eh, haksız değildi tabi. Leonardo'nun lanetiyle nefesi kesilen adam yerde yatarken o hiç oralı olmadı. Ona direnecek gücü kalmamıştı artık, ama bu demek değildi ki ona teslim olacaktı. İç çeken Leonardo elini yeniden Mia'nın eline uzattı ve genç kadın gözlerini açtığında kendisini Karanlık Köşk'te buldu.