The Hunt Begins

Uyanışı zor ve acı verici olmuştu genç adamın. Pis ve kir içindeki tavanı izlerken, bedenine giren sancılarla kavruluyordu. Sanki birisi tüm derisini kaldırmıştı ve üzerine tuz döküyordu. Boğazından gelen hırıltılı sesler boş odada yankılanırken içindeki kusma istediğini bastıramıyordu. Yatakta sağ tarafına döndü ve koyu kırmızı bir şey kustu. Kanının demirimsi tadı genç adamın yüzünü buruşturmasına neden oldu. Acı yavaş yavaş vücudunu terk ederken, nasıl bir yerde Uyandığını fark etti. Eski püskü oda son derece kirliydi ve bu adamı daha da beter ediyordu. Vücudundaki her kas oturmasına isyan etse de içinde kalan son güçle bunu başardı. Daha kendini toparlayamadan Gecenin Prensi kapıda belirdi ve ona yapacaklarını belirtti. O artık Büyücü Yok Edici’siydi ve eğitmeninden ders alması gerekiyordu. İçinden lanet okudu.

Aynada bir süre kendisini seyretti. Gölge’yken hiçbir problemi yoktu kendisinde. Ama şimdi o tiksindiği insanlardan bir farkı yoktu. Sarı saçları ve mavi gözleri vardı. ‘Eh, hiç değilse yakışıklıyım,’ düşünceleri zihninde dolaşırken bir yandan da üzerindeki kanları silmeye çalışıyordu. Uyanış’ı zor olduğu için hâlâ yorgundu. Eğitmeni de yorgun olmalıydı çünkü oda yeni uyanmıştı. Keskin gözleri odada dolaşırken gitmesi gerektiği ormanı hayal etti. Bir saniye sonra O’nu görmüştü. Karşısındaki genç kızın Uyanış’ının etkileri hâlâ sürüyor gibiydi. Ayağının altındaki dalları eze eze genç kadına yaklaştı ve gözleri onunla buluştu. Siniri nedense bir anda yükseldi. Bu kız kendinden bile küçüktü! Nasıl ona itaat edecekti ki?! Ellerini, pantolonunun ceplerine soktu ve karşısındaki kızı süzmeye başladı.

"Selam. Bugün yanlış yerde, yanlış zamandasın yakışıklı."

Genç adamın göğsünde kabaran bir şey vardı. Kahkaha? Küçümseme? Tiksinti? Emin olamadı. Bu kıza karşı ne hissetmesi gerektiğine karar veremedi. Genç kızın zihninde beliren her kelime, adamın zihninde de beliriyordu. Onlar, Gecenin Efendileri’ydi. Onlar, Gölge’ydi. Diğer zayıf ırklar gibi değillerdi. Ne büyücüler gibi tahta çubuklarının arkalarına saklanıyorlar, nede vampirler ve kurt adamlar gibi dişleriyle etrafa saldırıyorlardı. Nede hastalıklı insan halkı gibi en ufak bir şeyde yok olup, silinip gidiyorlardı.

Tiana. Genç adamın zihninde beliren isim, karşısındaki kadının afallayıp kan kusmasına neden oldu. Kendide biraz olsa yorgundu ama bedeni ona itaat etmiş, onu kolayca kabul etmişti. Genç kız kendisini toparladı ve Niklaus’u aratmayacak bir alaycılıkla adama baktı.

"Bir çaylak. Koşa koşa eğitmenine mi geldin?"

Kızın dudaklarından dökülen her kelime alaycılık kokuyordu. Genç adamın yüzündeki sırıtış aniden genişledi ve bir süre sonra kahkahaya dönüştü. Elinde olmadan karşısındaki zayıf kıza baktı. Daha bedeni onu bile kabul etmemişken, bir de kalkıp eğitmenlik mi yapacaktı. "Kendi kanında boğulmak üzere olan bir eğitmen? Şaka yapmıyorsun değil mi?" Onunla bariz bir şekilde dalga eden genç adam gözlerini ağaçların arasından görünen sahile baktı. Zihninde beliren kelimeler onu daha da eğlendirmişti. Eh, madem eğitmenini seçemiyordu, oda biraz eğlenirdi.

Onunla dalga geçmek, hayatta yaptığı en zevkli işlerden biriydi hiç şüphesiz. Onun çatılan kaşlarını ve küçümseyen gözlerini gördükçe içindeki kahkaha atma istediğini bastıramıyordu Niklaus. Elinden geldiğince kızı sinir edecek, bu işi güzel hale getirmeye çalışacaktı. Hoş, bu kızla yaptığı şeylerin hiçte çekilir bir yanı yoktu. Onu sürekli kızdırmaya ve ezmeye çalışıyordu. İçinden güldü. Keskin bakışları kızın gözlerine odaklandı. Sürekli konuşan kadınlardan hep nefret etmişti ve karşısındaki kadın sürekli konuşuyordu. O isterdi ve alırdı. Zaten istemesine gerekte kalmıyordu çoğu zaman. İçinde kabaran tiksinti duygusunu hafifletebilmek için kadının sözlerine kulak vermeyi denedi. Arada duyabildiği sadece kesik kesik kelimelerdi. Zihnine girdiğini hissetmiş olmalıydı genç kadın. Engel hissini tatmadığı için biraz kurcalamaya başladı. En derine itilmiş, en kuytu köşelerdeki anıyı eşeliyordu Niklaus. Ve birden, genç kadın, adamı zihninden itmişti. Keşke biraz daha kurcalasaydım, dedi içinden. En azından bana yarayacak bir şeyler bulurdum.

Tatminsizlik ve adını adlandıramadığı bir duygu bütün vücudunu ele geçirmişti. İnsan vücutları ve onların saçma sapan duyguları. İçindeki tüm duyguları karşısındaki kadına aktarabilirdi. En azından kendisi rahatlardı. "Bak tatlım, kişisel olarak algılama ama seninle olmak zorundayım. Yoksa daha bedenine dahi alışamamış bir eğitmeni pohpohlamak kesinlikle benim de istediğim bir şey değil. Hele ki bu kadar zayıf bir eğitmeni." Sesine katabildiği kadar alaycılık ve soğukluk katmıştı Niklaus. Ama karşısında aldığı şeyse adeta onu öldürüyordu. Ne olduğunu bile anlamadan dizlerinin üzerine çöktü genç adam. Bütün vücudundaki kan adeta ağzından fışkırıyordu. Gözleri odağını kaybetti ve kendini alevlerin içinde gördü. Bu kesinlikle gerçek olamazdı. Ne kadar acı ve ıstırap çekerse çeksin, ve kadar dehşet verici şeyler görürse görsün, kesinlikle çığlık atmayacaktı. Bu zevki karşısındaki zayıf kadına tattırmayacaktı. Yüzünde oluşan bir tebessümle hayal meyal görebildiği kadına baktı. Gözleri buluştuğunda, acı geldiği gibi gitmişti. Yavaşça ayağa kalkan adam eliyle ağzından damlayan kanı sildi ve kahkaha atmaya başladı. Efendi aşkına, kesinlikle çok eğleniyordu.

“Elinden gelenin en iyisi bu mu?” Kadının gözlerindeki ifade kesinlikle tatmin edici değildi. Birkaç adım atıp adamın burnunun dibine girdi ve ondan yayılan tuhaf duyguyu anımsamaya çalıştı. Neydi bu? Bir tür çiçek olması lazımdı? Genç kız boynunu yukarıya kaldırdı ve “Bu daha başlangıç. Tatlım.” Sonradan eklediği sözcük adamın biraz daha eğilmesine neden oldu. Şimdi aralarında hiç mesafe yok gibiydi. Nefesleri birbirine karışırken adamın gözleri, kızın kıpkırmızı dudaklarına kaydı. Temiz elinin tersiyle kızın açıkta kalan boynunu okşadı. Yavaşça kulağına doğru eğildi ve “Başlangıçları severim, tatlım. Hele de böyle seksi bir başlangıçsa. Neyse, istersen derse başlayalım. Yoksa seni şuracıkta-. Neyse gerisini anladın umuyorum.” Dedi ve anında geri çekildi. Genç kızın suratının şekilden şekle girmesi adeta adamı mest ediyordu. Sözlerinde bariz bir alaycılık ve onunla yarışan bir gerçekçilik vardı. Dudağının kenarı kıvrılırken, kızın gözlerine ulaşan sinir, onun sırıtmasına neden oldu.

Bir anıda hapsedilmek onun en nefret ettiği şeylerden birisiydi. Hafifçe yüzünü buruşturdu. Yavaşça onun zihnine kaydı ve enteresan bi’ anıya denk geldi. Nedense bu iş birden zevkli bir hâl almıştı. Kız, Gölge’ler için yasak olan yerde bulunmuştu. Efendi’nin niye burayı yasakladığını kimse bilmiyordu. Daha önce orada bulunanların, bir daha geri gelmediği rivayet ediliyordu. Tabii, Gölge’ler bu yerin nerede olduğunu ve neden bu kadar korkulduğunu bilmiyorlardı. Anlaşılan sevgili (!) Tiana orada bulunmuştu. Gözlerinin önünde beliren sadece eski püskü bir evdi. Tarih öncesi bir zamana aitmiş gibi orada bulunuyordu. Eli yavaşça tokmağa gitti, daha doğrusu Tiana’nın eli. Tiana’nın gözünden görmek hayli ilginçti genç adama göre. Kapı gıcırdayarak açıldı ve içeriden gelen rüzgar genç kadının saçlarını savurdu. Tereddütlü bir adım ve arkana bakmadan kaçış. Neler olduğunu çözmesi birkaç saniyesini aldı Niklaus’un. Evin içinden yükselen çığlıklar, Tiana’yı etkilediği gibi Niklaus’u da etkilemişti. Nefesi hızlanmıştı, bu sırada Tiana onu serbest bırakmıştı, ve alnından aşağı ter damlası süzülüyordu.

“Bu da neydi böyle?”

Nedense alacağı cevap genç adamı korkutuyordu. O evde kesinlikle dehşet verici bir şey olmalıydı. Yoksa ikisini birden bu kadar etkilemezdi. Niklaus orada bulunmamasına rağmen bu derece etkilenebiliyorsa, genç kızın nasıl etkilendiğini düşünmek bile istemiyordu. Muhtemelen yine kan kusmuştu, belki de ilk karşılaştıklarında oradan daha yeni dönmüştü. Kim bilir? Cevaplanamayacak sorular dilinin ucunda birikiyordu. Gözleri Tiana’yla buluştuğunda, bakışlındaki yoğun duygular adamı etkiledi. Birkaç saniye boyunca ormanın ürpertici sessizliğini dinlediler. “Sen dene bakalım.” Dedi Tiana çatlak bir sesle. Üzerindeki sersemliği hâlâ atabilmiş görünmüyordu ve bu adamı saçma bir endişeye sokuyordu. Derin bir nefes aldı zihnini yavaşça genç kıza açtı. Zihninde hissettiği ağırlık genç kızın ağırlığıydı. “Konsantre ol. Zihnini ben içerideyken kapatmayı dene. Beni hapsetme hissini tat.” Yavaşça zihnini kapatmayı denedi. Bu seferki zordu. Beyninin içindeki baskı, saniyeler geçtikçe daha da artıyordu. Sonra, nasıl yaptıysa, gözlerinin önünde kendi belirdi. Gölge halindeyken yaptığı sayısız kavga, dövüş ve cinayetler gözlerinin önünde belirip birkaç saniye sonra da yok oluyorlardı.

Baskı birkaç dakika kadar sürmüştü, bu süre boyunca işlediği tüm cinayetleri izlemişti. Genç adam saf bir kibirle karşısındaki kadını süzüyordu. İyi bir öğrenciydi, en azından kendisi. Kızın gözlerinde gördüğü –bir saniyelikte olsa- gurur ifadesi adamı eğlendirdi. Şimdi ikisinin gözlerinde de açık bir meydan okuma ifadesi vardı. Tiana’ya arkasını dönüp en yakınındaki ağaca gitti ve kurumuş yaprakların üzerine oturdu. Rüzgar daha da hırçınlaşmıştı, ağaçların içinden yükselen ıslık sesleri, sahilden gelen dalgaların sesi fırtınanın habercisiydi. Sıkıntılı gözlerle gökyüzünü izledi biraz. Kara bulutlar ben buradayım dercesine kaplıyordu gökyüzünü. Tam da o sırada büyük bir yıldırım tüm ormanı aydınlattı. Ormandan yankılanan kuşların acı çığlıkları, genç kızınkiyle karışıp, yok oldu.

Yeni yeni alıştığı bedeninden sıyrılıp tekrar gölgeye dönüştüğünde, kısa bir süre içinde olsa, onu hissetmişti. Efendi sanki onları bir şeyden uzak tutuyordu. Tiana'nın ağzından dökülen kelimeleri kaçırmamak istercesine dikkatle dinlemişti Niklaus. Kaderin Defteri. Hepimizi yoktan var eden kadim defter. Kimse içinde ne yazdığını bilmiyordu. Ah, Efendi hariç. Belki Gecenin Prensi, Queran biliyor olabilirdi ama bu çok düşük bir ihtimaldi. Şimdi o sahilde değillerdi. Efendi onları başka bir yere yollamıştı. Kollarını doladığı Tiana'nın üzerinden etrafına bakındı. Boş bir evdeydiler. Stüdyo tipi evde ikili koltuktan başka bir şey yok görünüyordu. Yavaşça Tiana'yı kucakladı ve koltuğa taşıdı. Kucağını oturttuğu genç kadından kıkırdamalar adamı gülümsetti. Onun için böyle şeyler hissetmesi genç adamın garibine gidiyordu. Sahi, ne hissediyordu? Sevgi mi? Aşk mı? Yoksa sadece hoşlantı mı?

"Bu halimle benden faydalanmayı düşünmüyorsun değil mi, çaylak?"

Genç kadının alaylı sözleri Niklaus'un çapkınca gülümsemesine neden oldu. Sözleri her ne kadar alaylı olsa da, sesindeki yorgunluk kadını ele veriyordu. Sağ koluyla bedenini sardığı genç kadının kafasını kaldırdı. Hafifçe burnunu öpünce genç kadından yine kıkırdamalar yükseldi. Ama bu sefer alaycılıkla süslenmişti kıkırdamaları. "Sadece biraz dinlenelim. Kolay bir şey yaşamadık. Eğer yeni bi' gölge olsaydık, o acı bizi öldürürdü biliyorsun," dedi genç adam fısıltıyla. Tek eliyle genç kadının saçlarını geriye itti. Saçları güzelliğini adeta saklamak istiyordu adamdan. Birden bu güzelliği göremeden yaşayamayacağını fark etti adam. Bu onun için şaşırtıcı bir keşifti. Daha bugün tanıştığı birine karşı böyle duygular hissetmesi... 'Ne o, yaşlanıyor muyum yoksa.'

Sessizlik içinde geçen dakikalar, ikisininde bozmaya kıyamayacağı güzellikteydi. Nefes alışları bile duyulmuyordu sanki. Genç kadın başını, adamın boynuna yerleştirmişti ve nefesi adamı gıdıklıyordu. Hafifçe başını öptü kadının, sahiplenircesine. Kendine geldiğini hissedebiliyordu. Artık içi acımıyordu. Yada fiziksel herhangi bir acı da çekmiyordu. Artık derslere devam etmelilerdi. Yoksa kendinden sonra gelen Gölge'ye eğitmenlik yapamazdı. Kadını belinden tutup yan tarafına bıraktı ve kalkıp bir kaç gerinme hareketi yaptı. Tiana'ya döndüğünde, gözlerindeki beğeni ifadesini bir anlığına görebilmişti. "Ee, eğitmen hanım, sırada ne var?"