Remember Everything

Konu: Geri: Remember Everything C.tesi Nis. 28, 2012 8:45 am

Kabuslar... Neredeyse bir ay boyunca her gece çığlık çığlığa uyanmasına sebep olan kabusların tek bir nedeni vardı; Gecenin Prensi. Haftalar önce mezarlıkta karşılaştığı gizemli adamı bir türlü hafızasından silmeyi başaramamıştı genç kız; nereye baksa onu görüyor gibiydi, her karanlığın arkasından o çıkacaktı sanki. Kimi zaman zihninin oyunlarına yenik düşüp tüm hatırladıklarının bir hayalden ibaret olduğuna bile inandığı olmuştu. Ancak genç adamın dokunuşlarını onu her düşündüğünde adeta yeniden hissediyor oluşu caydırıyordu onu bu yanlıştan. Hiçbir şey eski tadını vermiyor gibiydi, özellikle de erkekler. Aslında hayatına kaldığı yerden devam etmişti o geceden sonra, tabii bu işin yalnızca dışarıdan görülen tarafıydı. Sayısız erkekle beraber olmaya devam ettiyse de hiçbirinden zevk almadı; hepsi eksikti genç kız için, fazlasıyla eksik. O gecenin ardından, her geceyi karanlıkta tek başına yürüyerek geçirmişti genç kız, kendisi bile farkında değildi belki ama onu bulma umudu vardı içinde. Nedenini kendisi dahi bilmese de eski Xaviera değildi artık. O gece karşılaştığı her neyse onunla olmaktı artık tek isteği, onunla olmak zorundaydı. Onun hakkında çok araştırma yaptıysa da hiçbir şey elde edememişti. Çeşitli kaynaklara başvurmasına karşın karanlığa karışıp gölge biçime geçebilen bir ırk ile ilgili hiçbir kayıt yoktu. Buna rağmen vazgeçmemişti genç kız. Onu bulmak zorundaydı, hayatına bu şekilde devam etmek ölümden farksızdı onun için.

Fakat aradığı şeyi ne kitaplarda ne de başka bir yerde bulmuştu Xaviera; her zaman olduğu gibi yardımına koşan kişi Alyssha'dan başkası değildi. Alyssha o gün gölde yaşananları ona anlattığında adeta kanı donmuştu genç kızın. Korkmuş sayılmazdı ancak durumun bu derece karmaşık olabileceğini hiç düşünmemişti. Gölge Irkı, Xealsia'lar. Bir süre önce ortadan kaybolan Kaderin Defteri'ni çalan Gölgelerin Efendisi'nin yarattığı ırk. Onlar büyücü dünyasını yok etmek için vardı, tıpkı o gece onun da söylediği gibi. Sözlerini daha dün gibi hatırlıyordu genç kız; "Ben yok ediciyim, seni yok etmek için buradayım." Unutması mümkün müydü ki? Her gece kulağında çınlayan kelimeler adeta kazınmıştı zihnine.

Her gece olduğu gibi yine aynı şeyleri düşünürken geceye dalıp gitmişti Xaviera. Karanlık Orman'daki tek ışık bembeyaz, parlak dolunaydan süzülüyordu. Ağaçların hışırtıları rüzgarın sesine karışıyordu. Temiz havayı ciğerlerine doldurdu genç kız. Sessizlik ona hep huzur vermişti, tek başına olmak rahatlatıyordu onu. Ancak içinde garip bir his vardı, her nedense yalnız değilmiş gibi hissediyordu. Yürümeye devam ederken karanlığın arasından süzülen bir gölge olduğu yere çakılıp kalmasına neden oldu. Birden solukları sıklaştı, kalbinin sesleri dışarıdan duyuluyordu adeta. Dikkatle etrafına bakınırken içinden bir ses burada olduğunu söylüyordu, çok yakınında. "Ne olduğunu biliyorum artık." Kuruyan boğazı acıyordu. Bir kez daha dudakları aralanırken genç kız daha önce hiç yapmadığı bir şeyi yapıyordu; orada olması için dua ediyordu. "Korkmuyorum senden. Seninle olmak istiyorum sadece."

Konu: Geri: Remember Everything C.tesi Nis. 28, 2012 9:12 am

Bir ay, diye düşündü kim bilir kaçıncı kez Queran. Genç kızı düşünmeden edemediği, her gün bir şekilde kendini onun yanında bularak geçirdiği bir ay. Düşünmemek kolay olmalıydı; elinde ona dair birkaç ufak anı dışında hiçbir şey yoktu. Kendi içine yeniden geri dönerken, aklına gelen hayalle irkildi. O vardı yine, elleri ellerinde, alnı alnına dayalı.. Sessizlik vardı. Farklı bir sessizlikti bu, şimdi genç adamın doğduğu ölüm sessizliği değil, duygunun, kalplerinin sessizliği. Gözleri açıktı adamın, genç kadının arada açıp onu izlediği gözlerini delip geçiyordu. Huzur doluydular, sonsuza kadar sürecekmiş gibiydiler. Sonra Queran elini kaldırıyordu, yavaşça, anın tadını çıkartırcasına eliyle onun yüzünü okşuyordu. Dudakları dudaklarıyla buluşuyor, sadece birbirlerine bastırıyorlardı dudaklarını. Kokularını içlerine çekerlerken, geri çekiliyordu genç adam. Tek bir an, sonsuzluk kadar uzun bir an... O kadar netti ve o kadar unutulmazdı ki, bu gecenin prensini dahi korkutuyordu.

Ondan vazgeçmeyi denemişti çoğu kez. Bir kız diye düşünmüştü, basit bir kız. Zevk alabileceği pek çok şey vardı ve hepsini denemişti. Öldürmüş, yakmış, yıkmış, gölgelere terör estirmişti. Kızları elinden geçirmiş, her berbat şeyi yapmıştı. Ancak; hiçbir şey kızın hayalini silmeye yetmemişti zihnindeki. Kendini onun yanında, onun gölgesinde buluyordu günün herhangi bir saatinde. Onun gölgesine karıştığında... Bu tarif edilemezdi. Çünkü Queran daha önce böyle bir duyguyu hiç yaşamamıştı, hiç bilememişti böyle bir duygunun varlığını. Şimdi, gölgelerin içindeyken yeniden yanı başındaydı. Geceye karışmış, lanetli ormanın içine sinmişlerdi. Xaviera burada olmamalıydı; burası onun için tehlikeliydi. Burası, Queran burada olduğu sürece herkes için tehlikeliydi. Kısaca, Queran tehlikeydi. Ve kızın yanında olmamalıydı. Onun nefes alış düzenini ezberlemişti, yüz hatlarını, gülümsemesini, arada gözlerini uzaklara dikip bakmasını. Yapacak onca işi varken, yapması gereken her şeyi itip sessizlik içerisinde kızı izleyerek geçirmişti saatlerini. Efendi adına, yaptığını eğer biri öğrenseydi... Eğer yaptığını bilebilselerdi. Bu onun ölümü olurdu. Gücün yıkılışı. Ancak hiç kimse bilmeyecekti, hayır Xaviera bile bilmeyecekti. Gitmeye yeltendi, tam o sırada kızın içini okşayan sesi ilişti kulaklarına. “Ne olduğunu biliyorum artık. Korkmuyorum senden, seninle olmak istiyorum sadece.”

Bir kez daha olduğu yere çakılıverdi genç adam. Karanlığı selamlayarak beden buldu, ciğerlerine temiz havayı çekti. Oksijen ciğerlerini yakarken gözlerini kıza dikti. Queran hep güçlü olan olmuştu. Yıkılmayan, en kuvvetli. O prensti; oysa bir kız için neleri göze alabiliyordu. Kız onunla konuşma çok denemişti, hiçbirinde cevap vermemiş, onu dinlemiş, onu izlemişti. Cevap verirse gidemeyeceğini söylüyordu içindeki sesi ona hep. Ve onun hep gitmesi gerekiyordu. Oysa şu an... Şu an kalmıştı. Beden bulmasını engelleyememişti. Kızın dudaklarını tatmayı o kadar çok özlemişken, bir kez olsun riski göze almıştı. “Merhaba küçüğüm,” derken sesi alaycılıktan uzaktı. Okşarcasına dökülen kelimeleri üzerine Xaviera’nın küçük haykırış nidasına güldü, birden kendisine dönen bir çift yeşil gözle irkildi. “Hiç ders almıyorsun değil mi?”

Konu: Geri: Remember Everything C.tesi Nis. 28, 2012 9:58 am

“Merhaba küçüğüm,” Onlarca defa ona seslenmişti daha önce ancak ilk kez aldığı bu cevap bir anlığına adeta bulutların üzerinde hissetmesine yetmişti de artmıştı bile. Kocaman açılmış gözlerini onunkilere dikti tereddütsüzce. “Hiç ders almıyorsun değil mi?” Bir an için sesini ne kadar özlediğini fark etti genç kız. Daha önce ne kadar inkar etmeye çalıştıysa da biliyordu artık; onun için vardı Xaviera, onunla birlikte geçirmek içindi zaman, onunkilere karışması içindi solukları. Söyleyecek onca şey varken kelimelerin her biri boğazında düğümlenmiş gibiydi. Yüzü tıpkı hatırladığı gibiydi, her gece rüyasında gördüğünden farksızdı genç adam. Gözleri dipsiz bir kuyudan farksızdı, bakışlarının ardından gizlenenleri öğrenmek için can atıyordu Xaviera. Günler boyunca hiç sıkılmadan onu seyredebilirdi; çünkü o mükemmellikti, tıpkı gecenin mükemmel olduğu gibi. Birden geçen defa olanlar canlandı genç kızın zihninde. Bir kez daha gitmesine izin veremezdi, bu defa olmazdı. Kendini vücudu genç adamınkine yaslanmış, parmaklarını saçlarında dolaştırır halde bulduğunda bunun düşüncesi bile ürküttü onu. Onun için vazgeçilemez olmak istiyordu; onun her şeyi, onun gecesi olmak istiyordu Xaviera.

Dudaklarının tadı hala damağındaydı. Teninin kokusunu içine çekerken bir kez daha kendinden geçti genç kız. Daha önce tatmadığı hisleri tadıyor ve bundan sonsuz zevk alıyordu. Eskiden olsa bağlanmak zayıfça gelirdi ona belki. Ancak şimdi en güçlü hali onunlayken olduğu haliydi. Rüzgarın hışırtısıyla ürperen Xaviera, dudaklarını dudaklarına yapıştırdığında bütün bedeni alevler içinde yanmaya başlamıştı adeta. Genç adamın öpücükleri kızın dudağından boynuna doğru kayarken genç kız nefesini tuttu. Sıklaşan solukları birbirine karışıyordu. Zaman onlar için akıyordu; gece onları gizlemek için vardı, ay ise onların mükemmelliğini sergilemek için. Kalbinin atışları neredeyse kulaklarını sağır edecek kadar yükselmişken genç adamın kokusu geceninkine karışıyordu. Ansızın irkilen genç adam kontrolünü kaybetmiş ve bunu farkında varmış gibiydi. Soluk soluğa geri çekildiğinde Xaviera bir kez daha bakakaldı ona. Bu daha ne kadar böyle devam edecekti, daha ne kadar uğraşacaktı onu ikna etmek için? Önemli değildi artık, bir ömür sürse dahi onu kazanmak için çaba gösterecek ve başaracaktı da. Nefes alış-verişleriyle hızlı hızlı kalkıp iniyordu göğsü. Soran gözlerle baktı ona, dile getirmese de 'Neden?' diye soruyordu ona ve genç adam bunun farkındaydı. O hiç aldırmadan başını öne eğip kendine gelmeye çalışırken genç kız daha fazla dayanamayıp elleriyle suratını kavradı ve başını kaldırdı. Sert bir ifade vardı suratında, o sertliğin arkasında ise yalvaran bir kız gizliydi.

“Benim için tehlikeli değilsin ve bunu sende biliyorsun. Olsan bile, bu hiç umrumda değil.” Dudaklarına küçük bir öpücük kondurduktan hemen sonra parmaklarını saçlarında gezdirmeye başladı. “Sen, benimsin.” Kendine dahi itiraf edemediklerini henüz doğru düzgün bile tanımadığı bir adama bu denli rahat söylebildiğine şaşırmıştı. Her şey çok zor olabilirdi, genç kızı tehlikelerle dolu bir hayat bekliyor olabilirdi ancak hiç birini umursamıyordu. O yanında oldukça ölüm dahi huzur vericiydi onun için. Dudaklarını bir kez daha onunkilere bastırırken gözlerini yumdu.

Konu: Geri: Remember Everything Paz Nis. 29, 2012 4:38 am

Karanlığın içinde kaybolmuş gibiydi genç adam, gece siyahı saçları, karamsar bakışları, geceyle bütünleşmiş asil duruşu. Tüm bunlara tezat oluşturacak şekilde masmavi gözleri parlıyordu; ay gibi. Oysa ay onun için güçsüzlüğün öteki adıydı. Ellerini karşısındaki kızın beline dolarken onu iyice göğsüne bastırdı. Aslında, o ondan hiç uzak kalmamıştı. Geceleri rüyalarında kız hepsini birer rüya sanarken onunla buluşmuş, normalde kabuslara döndürttüğü rüyaların aksine huzuru elde ettirmişti kıza. Karanlık onun her şeyiydi; gece, içinde doğduğu yer, yaşadığı yer, hükmettiği zaman... Kız ise kendi karanlığında olsa dahi, onun karanlığı Queran’ınkinin aksineydi. Bu olamazdı, bu yanlıştı. Bu delilikti. Bu tutkuydu. Onun ile olduğu her saniye dikkatleri üzerlerine çekeceğinin farkındaydı. Yakınına bir gölge dahi yaklaşacak olsa bunu bilirdi, yine de efendi eğer gelecek olursa... Bu ikisinin de ölümü demekti.

Kendi ölümü acınası olurdu, diye düşündü. Ona ihanet etmez, ona karşı çıkmazdı Queran. Gölge Efendi, onun yalnızca efendisi değildi. Onun her şeyiydi, ona hayat veren, onu özel kılandı. Belki ölmek kurtuluşu olurdu ama hayır. Xaviera’ya yapabileceklerinden korkuyordu onun. Yok etmesi bir saniyesini bile almazdı. Queran’ın korktuğu bu değildi, avıyla eğlenirdi Efendi. Ve konu eğer bu kızsa, Queran buna asla izin vermezdi. Eliyle saçlarını okşadı, onun iyiliği içinden ondan uzak durmalıydı. Bu açık ve netti. Ancak kızın sözleri adeta tersini haykırıyordu. “Benim için tehlikeli değilsin ve bunu sen de biliyorsun. Olsan bile, bu hiç umrumda değil.” Dudaklarında kızın dudaklarını hissetti genç adam. “Sen, benimsin.” Onu açlıkla öperken hayır diye düşündü, sen benimsin.

Söyleyebilecek pek çok şeyi vardı. Kelimelere ihtiyacı bile yoktu, kızın zihnine girebilir, duygularını duygularıyla hissettirebilir, onun ruhuna dokunabilirdi. Fakat kızın bedeni bunu kaldıramazdı, eğer Queran onun içine kendi gücünü doldurursa, bu bir felaket olurdu. Derin bir nefes aldı. Kızı kendisinden uzaklaştırmayı denedikçe yeniden kendisine çektiğini fark etmişti. Yanmaya başlayan kollarını ondan ayırdı. Sözlerine başlaması için kurumuş olan boğazını temizlemesi gerekti. Gece bugün ona yardım etmiyordu sanki, sanki ebediyete kadar susması gerekiyormuş gibiydi. “Sana söylediklerim yapabildiklerimin ucundan bile geçmiyor Xaviera. Beni araştırma, bana dokunma, benimle olma.” Sesindeki katılık yerini hafif bir pürüze bıraktı. Git gide fısıldamaya dönüşürken sesi karanlık kabuğunun çatlamak üzere olduğunu hissediyordu. “Seninle olmayı deli gibi istemesem de, yapma.. Yapma.” Onu kollarından tutarak kendi bedeninden ayırdı. Bu bir hataydı. Buraya gelmemeli, cisim bulmamalı, onu öpmemeli, onu tatmamalıydı. Kız aklını ölesiye başından alırken bunların hepsi ona yasak olmalıydı. İmkansızın varlığıydı bu, yapılamazdı, olamazdı. Fiziğin ötesine geçmekti yapmaya çalıştıkları. Katilin kurbanına aşık olmasıydı. Yanlıştı. Fazlasıyla yanlış. İronik bir biçimde ise Queran'ın var oluşundaki tek doğru gibiydi.

Konu: Geri: Remember Everything C.tesi Mayıs 05, 2012 9:38 am

“Sana söylediklerim yapabildiklerimin ucundan bile geçmiyor Xaviera. Beni araştırma, bana dokunma, benimle olma.” Genç kızı kendinden uzaklaştırmak istediği her halinden belli olsa da sesindeki katılık giderek azalıyordu. Dudaklarından dökülen her bir kelime daha çok canını yakıyordu. “Seninle olmayı deli gibi istemesem de, yapma.. Yapma.” Genç adam onu kollarından tutarak kendinden ayırırken ilk defa kalbinin acıdığını hissediyordu Xaviera. Karşısındaki adam ne kadar kusursuz ise, birliktelikleri de o kadar imkansızdı aslında. O ne kadar inkar etse de gerçekleri değiştiremezdi belki de. Belki de hayatında ilk kez yanaklarından süzülen sıcak gözyaşları sahiciydi genç kızın. Yutkunmaya yeltendiyse de boğazındaki düğüme çözüm olmadı bu. Elinin tersiyle ıslak yanaklarını silerken, akan rimeli eline bulaştı. Gözlerini açtığında yalvaran bakışlarla genç adama bakmaktan başka bir şey gelmiyordu elinden. Başta onu istiyordu yalnızca, şimdi ise istemekten çok daha fazlasıydı bu. İhtiyacı vardı ona, nefes almaktan farksızdı genç adam onun için artık.

Dudakları titriyordu genç kızın. O kusursuz halinden eser kalmamıştı; ruju dağılmış, rimeli akmıştı. Dış görünüşü söz konusu olunca oldukça takıntılı olsa bile o an düşünebildiği tek bir şey vardı yalnızca, bir çıkış yolu bulmalıydı bu çıkmazdan. Genç adam ona son bir bakış attıktan sonra arkasını döndüğünde aniden kendine gelen Xaviera ileri atılıp elini tuttu. Dakikalardır aralarında süren sessizlik genç kızın hıçkırıklara karışan kelimeleriyle aralandı bu kez. “O zaman öldür beni. Hep gözünü bile kırpmadan yapabileceğini söylüyorsun ya, bu defa yap, hadi.” Sıklaşan soluklarına aldırmadan yaklaştı ona. Vücudunu onunkine yaslarken tek elini göğsüne koydu diğeriyle de yanağını okşamaya başladı. Başını göğsüne yaslayıp gözlerini kapattığında sesi çok daha cılız çıkıyordu. “İstersen öldür beni ama bırakma. Lütfen, bırakma..."

Zifiri karanlığa bürünmüş ormanda en ufak bir ses bile yokken yalnızca onun nefesini dinlerken, henüz yağmış yağmurun ardından havaya yayılan orman kokusunun arasında onun kokusunu içine çekerken, kanını donduracak kadar soğuk havaya aldırmadan onun sıcaklığıyla ısınırken hep bunların son olabileceği ihtimali vardı aklında. İşte o an zamanın durmasını istedi. Hayatı boyunca mükemmel ve kusursuz olduğunu düşünen genç kız, şimdi o olmadan eksik hissediyordu kendini. Onunlayken kusursuzdu sadece. Güçlü olduğunu sanardı hep. Oysa şimdi tek zayıflığıydı o. Onunla ne kadar güçlüyse, onsuz o kadar aciz ve zavallı olacaktı. Kafasını kaldırıp suratına bakmak istediğinde etrafındaki her şeyin döndüğünü farketti. Genç adamın gözleri son gördüğü şey olurken yere yığıldı.

Konu: Geri: Remember Everything Çarş. Mayıs 09, 2012 7:20 am

“O zaman öldür beni. Hep gözünü bile kırpmadan yapabileceğini söylüyorsun ya, bu defa yap, hadi. İstersen öldür beni ama bırakma. Lütfen, bırakma..."

“Eğer seninle olursam olacak bu Xaviera... Biz ikimiz,”

“Biz ikimiz tamamen farklıyız. Ben ölümüm. Ölümünüm. Sana bir şey olmasına katlanamam. Seni O’ndan koruyamam. Ellerimden kayıp gidişini izleyemem. Seni bırakamam... Seninle olamam. Anlamıyorsun... Xaviera, lütfen.”

“Bana bak Xaviera, sevgilim bana bak,”

“Yanı başında olmamam yanında olmadığım anlamına gelmeyecek. Asla. Asla...”

Ancak yanında da olamam.