No More Sorrow || Xavier & Krystelle

Konu: Geri: No More Sorrow || Xavier & Krystelle Çarş. Haz. 20, 2012 10:48 am

“Sana uzun zamandır yazmadığım farkındayım ve bunun için üzgünüm ama mecbur kaldığımı bilmeni isterim tatlım. Sana ulaşmak için son birkaç haftadır çabalıyordum ama baban tüm yolları tıkamış sanırım. Her gönderdiğim baykuş bana geri dönüyordu… En sonunda direk olarak okul müdürün ile görüştüm ve artık okulda olmadığını öğrendim. Olabileceğin her yere yazmayı sürdürdüm. Eve –ki bundan pek ümitli değildim-, Nadya’lara ve Henry’nin evine… Dediğim gibi sanki benim tarafımdan gönderilen baykuşların kafasını karıştırıp geri dönmeye zorlayan bir büyü ile sarılmıştı tüm bu evler. Günler geçmesine rağmen elimde hiçbir elle tutulur sonuç olmadı. Biliyorum tüm bunların nedenini merak ediyorsun veya baban sana çoktan bir şeyler anlattı. Ne düşündüğünü kesin olarak bilmiyorum oğlum, ama inanmadığını düşünüyorum, benim hakkımda söylenenleri duymazdan geldiğini düşünüyorum. Seni tanıyorum bir tanem, seni canımdan çok seviyorum ve birazdan öğreneceğin aslında yıllar önce açıklamam gereken her şey için benden nefret etmenden korkuyorum. Affet beni oğlum.”

“En sonunda Pippin beni buldu ve senin yazdığın mektubu okuyabildim. Endişelendirdiğim için üzgünüm ve Henry ile güvende olduğun için mutluyum ama bana söylemediğin bir düellodan da haberdarım. Şu beşinci sınıf çocuklarla olan; çocuklar yaptıkları lanetten dolayı iyi bir ceza aldı, kimse benim oğluma ölümcül lanet fırlatıp rahat rahat dolaşamaz. Artık İngiltere’de olduğum için bu konuya el atmak zor olmadı. Ve bu sefer kurallara uyduğun için senle gurur duyuyorum, Durmstrang’daki her ne kadar ayrıcalıklı bir durum olursa olsun. Aslına bakarsan Pavlo’nun ailesi hala dava açmaya çabalıyor, ah, Merlin adına neredeyse bir yıl oldu. Bazı insanlar asla akıllanmayacak Jackie’m. Pippin bile onlardan sadece bir kuş olmasına rağmen bin kat zeki! Pippin beni bulabildiğine göre sana da mektubumu ulaştırabilir diye düşünüyorum. Babanın akıl almaz yöntemleri bu kuşa yaramıyor belli ki.”

“Baban. Onunla nasıl tanıştığımı sana daha öncede anlatmıştım. Onun yalnızca ailem için uygun olan adam olduğunu.. Rusya’nın önde gelen büyücülerinden, safkan, başarılı ve gözü pek bir adam... Evet, sihir bakanı olsaydım, emin ol, onu baş danışmanım yapardım ve yanımdan bir saniye ayırmazdım. Ama ikimiz de biliyoruz ki ben sihir bakanı değilim. O zamanlar yirmi dört, yirmi beş yaşlarındaydım ve baban gibi başarılı bir herif için soyunu devam ettirebilecek güzel bir kadındım. O beni hiç sevmedi ve ben de onu. Ona bir oğlan çocuğu verdim ve bu her ikimiz içinde yeterli oldu. En azından benim için. Şimdi sana ulaşmamdan neden bu kadar korktuğunu görebiliyorum, ondan korktuğunu biliyorum. Babanın sana yıllarca ne kadar soğuk davrandığının da, evet, farkındayım. Çok küçükken henüz belki de beş yaşındayken bana sormuştun “Anne, babam beni hiç sevmiyor, değil mi?” evet, aynen böyle demiştin. İnan bana bebeğim, bu sorunun cevabını ben bile hiçbir zaman öğrenemedim.”

“Babanla tanışmadan önce, tam olarak 1992 yazında Karanlık Lord taraftarlarının katıldığı bir toplantıdaydık. Lucius Malfoy onun tekrar gelebileceğini ileri sürmüştü ve Sırlar Odası tekrar açılmıştı ancak sonuç olarak yalnızca delinmiş bir günce, ölü bir basiliks ve aptal, mutlu Bulanıklar kalmıştı. Bunların hepsini biliyorsun zaten. Ancak sonrasında Lord’un döneceğine halen inanan bizler iddiamızdan vazgeçmedik. Ruh Emicilerle ilgili tartışıyorduk, Crabbe en iyi ölüm yiyenlerin Azkaban’da olduğunu söyledi eğer Sirius Black ordan kaçabilmişse bir yolu olmalıydı. Genelde düşünebilen biri olduğuna inanmadığımız biri olduğu için Crabbe’den çıkması şaşırtıcı olan bu fikir oldukça gerçek payı taşıyordu. Ardından sözü sarışın bir adam devraldı, otuzlu yaşlarında gösterdiği kesindi ancak otuz ikiden büyük olması imkânsızdı. Kendine güvenen, olgun bir ses tonu ve kararlı keskin bakışları vardı. Belki tuhaf gelebilir ama o an ne Ruh Emicilerin ne de diğer Ölüm Yiyenlerin umurumda olmadığını fark ettim. Bu kesinlikle alışık olduğum bir durum değildi ve nedense tek istediğim gün boyu durup o adamı seyretmekti. Bu duygunun adını çok duymuştum ama daha önce hiç görmemiştim, ama şimdi anlıyorum ki ben tam o an o duygunun, aşkın, içine düşmüşüm,”

“Toplantıdan günler sonra, hatta haftalar sonra bile, gözlerimi her kapattığımda gördüğüm gözler aynıydı; kafamı her yastığa koyuşumda duyduğum ses aynı kişinindi. Tek, tek istediğim şey oydu. Tüm hayatım bir anda ona dönüşmüştü ve beynim kalbimle iletişim kuramıyordu. Ama yine de görünen acı bir şey vardı. Mr. Raymond evliydi.”

Konu: Geri: No More Sorrow || Xavier & Krystelle Çarş. Haz. 20, 2012 11:39 am

tek oğlu

“Neredeyse, üç yaşlarında, küçük bir kızı ve sıska, çirkin bir karısı vardı. Ama bu devasa gerçek karşısında bile kalbim kör gibi hala ona tutunuyordu. Ve aslına bakarsan kalbim bunca yıl sonra bile ondan başka kimseye tutunmadı. Yalnızca büyüdük ve kalbimiz istediği haltı yerken beynimizi kullanmayı öğrendik.”

“Ve sonunda onunla tanıştım. Her şey bir peri masalındaki kadar hızlı gelişti. Her şey bitmişti, o bana; bense ona aittim. Boş olan her anı beraber değerlendiriyorduk. Daima gülüyor ve daima mutlu hissediyorduk. Hayatımın en güzel geçen birkaç ayından sonra, beklenmedik bir durum oldu. Hamileydim. Bunu kendi oğluma anlatmak her ne kadar utanç verici ve hatta yanlış olsa da… Hamileydim, doğacak çocuğumun babası evliydi ve ailem beni halen ufak kızları sanıyordu ve benim için uygun damat arayışları başlamıştı.”

“Ablamın –Emilia Pritchard’ın- bir Muggle’la kaçmasından sonra annem ikinci bir skandaldan kaçınmak için koca bulma görevini tamamen kendi üstüne almıştı. Sorun şu ki evlenmek istediğim tek adam bir Muggle değil, evli bir Safkan’dı. İlk bir iki ay bunu gizledim ama zaten hamile olduğumu öğrendiğimde bir buçuk ay kadar geçtiği için artık midem fena halde bulanıyor, en ufak şeyde tepki veriyordum, karnımın belli olmaması için kullandığım korseler de cabası.”

“Annem bir gün oldukça neşeliydi, sonunda benim için uygun kocayı bulduğunu söylüyordu, muhteşem biriydi; bir iş adamı, saygın, soylu ve varlıklı biri. Karşı çıkmak isterdim ama tek çaremin bu olduğunun farkındaydım. Sevdiğim adam eşinden boşanamazdı çünkü bu safkan aileler arasında lanetli bir şeydi sanki. Hem bir kızı vardı.. Annemin önerdiği adamla evlenmeyi kabul ettim, Stepan Dmitriç Karenin benim tek şansımdı,”

“Ne entrika ama,”

“Bebek 13 Nisan 1993 gecesi dünyaya geldi.”

“Oku şunu Alyssha,”

“Baban bebeğin kendisinden olmadığının farkındaydı ve kesinlikle bebeği evinde istemediği söyledi. O gece kavga ettik, yeni doğmuş bebeğim ağlayıp duruyordu ve aslına bakarsan oldukça bulanık bir anı, oldukça da acı. Ne yapacağımı bilmiyordum, dediğim gibi eğer boşanıp anne evine geri dönersem bundan sonraki hayatımda kimse tarafından hoş görülmeyebilirdim, kucağımda nasıl büyüteceğimi bilmediğim bir bebek vardı, bir kavgadan yeni çıkmıştım ve gözyaşlarım dünyayı görmemi engelliyordu. Babanın belirttiği kesin nokta ise bebeği istemediğiydi. Cisimlendim. O an gidebileceğim tek yere. Raymond Malikânesine.”

“Yeni doğmuş çocukla bunu yapmam ne kadar sağlıklıydı bunu bile düşünebilecek durumda değildim. Ben evlendikten sonra olan her şeyin farkındaydım. Lucy Raymond berbat bir hastalık sonucu hızlı ve kısa bir sürede ölmüş ve Mr. Raymond kızı ile yalnız kalmıştı. Herkes haline acımıştı, bense muhteşem talihime lanet etmiştim. Her şey çok daha güzel olabilirdi! Beni o halde görünce elinden gelen her şeyi yaptı… En sonunda Xavier’ı ona bırakarak Karenin Malikânesine geri dönmek zorunda kaldım.”

“Okumayı bırak Krystelle. Gerisini duymaya ihtiyacımız yok, bunların hepsi lanet olası yalanlar. O küçük şeytanın planı olduğuna bahse bile girebilirim…”

Konu: Geri: No More Sorrow || Xavier & Krystelle Çarş. Haz. 20, 2012 12:28 pm

“Mutlu, sıcak yuvama!? Günler boyunca ağladım, sahip olduğum tüm güzel şeyler benden görünmez koca bir duvarla ayrılmıştı ve onlara ulaşabilmek için tek yolum tüm insanlara hafıza büyüsü yapmaktı ki eminim o kadar üzgünken hiçbir büyüm işlemeyecekti ve sonuç olarak Azkaban’a gidecektim. Azkaban bile çok daha iyiydi aslında? Hem Sirius Black bir kere kaçmıştı değil mi? Hah! Küçük, tatlı, Sirius Black! O olmasaydı, o toplantı asla düzenlemeyecek ve belki asla onunla tanışmayacaktım. Daha iyi bir evlilik teklifini bekleyecek ve belki de iyi bir hayat sürecektim. Yine de hayatımın o kadar berbat olduğunu söyleyemem, sen, benim hayata tekrar tutunma nedenim oldun, Jack.”

“Bir daha asla o küçük güçsüz kız olmayacaktım. Senin nefes aldığın her saniye yaşam için yeni sebepler doğuyordu. Baban senin adını benim koymamı istedi. Bu ne çeşit bir incelik gösterisiydi bilmiyorum ve üstünde düşünmek sinirime dokunuyor. Sana isim koymak, hayatımda yapacağım en kolay şey olacaktı. Sana onun adını verdim. Jack Raymond belki yanımda değildi ama yanımda daima bir Jack olacaktı. Evet, baban bu isimden nefret etti.”

“Xavier’ın yanında olmaya bilirdim ama onu daima gözledim ve her adımını izledim. O fark etmese bile her an yanındaydım. Hiçbir adımında yalnız değildi. İlk okula başladığı zaman, Hogwarts’a geçtiği zaman ki Slytherin’e seçildiğinde ayrı bir mutlu olmuştum.. Karanlık Lady’e katılmak istediği zaman bile babası onu durdurabilirdi ama ben onay verdim. Sen de onu çok kez görmüşündür, sonuç olarak aynı binadasınız. Ama dikkat etmemiş de olabilirsin pek inanmasam da. Aslına bakarsan birbirinize oldukça benziyorsunuz. Yüz olarak olmasa bile bazı davranışlarınız tıpa tıp aynı. Onun saçları büyüdükçe altın sarısı bir hal aldı, seninkiler ise kahverengiye döndü; ancak her ikinizin de bakışları hiç değişmedi. Aynı buz mavisi gözler…”

“Aslına bakarsan bir kere buluşmuştunuz. Çok, çok eskiden... Ama ne kadar eskiden olursa olsun benim hayatımdaki en mutlu gün oydu. Hatta patronuslarım için kullanabildiğim yegane anı oldu. Sen iki buçuk, Xavier’sa dört küsür yaşlarındaydı. Seninle bir haftalığına Londra’ya gelmiştik. Baban her zamanki gibi işleriyle meşguldü ki bu benim işime gelen bir şeydi. Onun olmadığı her ortamda çok daha rahat hissediyordum çünkü; huzurlu, mutlu ve biraz da özgür. Aslına bakarsan şimdi de öyle hissediyorum, tek özlemim sensin… Seninle beraber Raymond Malikânesine gitmiştik o hafta sonu. Sen yanımdaydın, Xavier yanımdaydı, Jack yanımdaydı. Dünyanın en güzel ailesine sahipmiş gibi hissetmiştim. İstediğim her şey vardı. Xavier’a babasının arkadaşıymış gibi tanıtılmıştım ama olsun bir günlüğüne de olsa gerçekten oğlumun yanındaydım.”

“O kadar tatlı bir çocuktu ki, sürekli gülümsüyordu, seni gördüğü için de çok mutlu olmuştu. Fazla çocuk gelen bir ev değildi sonuç olarak onunkisi... Ablası vardı ama sen ondan küçük ilk kişiydin belki gördüğü. Sen o zamanlar İngilizce pek iyi konuşamıyordun, anadilin Rusçaydı ve İngilizce çat pat konuşabiliyordun sana öğretmeye çalıştığım kadarıyla. Baban senin bir Rus gibi eğitilmene kafayı takmıştı çünkü. Şu anki aksanlı İngilizcen de tamamen bundan dolayı ve aslında sana oldukça yakıştığını düşünüyorum. Xavier’ın adını söylemeyi becerememiştin ve Xavier bunun için bayağı çabalamıştı. En sonunda aldığı en iyi isimse “Sovi” olmuştu.”

“Gün boyu beraber oynamıştınız. Hep beraber hayatımda gördüğüm en güneşli günü geçirmiştik. Her ne kadar küçük olursanız olun her ikinizin zihninde de halen bu anın bulunduğuna eminim. O günden sonra çok düşündüm, seni orda abinle oynarken gördüğüm anki gibi bir daha gülümsediğini görmedim. Xavier da annesiz bir çocuk olarak büyüdüğü için bir yanı hep eksik kalacaktı. İkiniz birlikte büyüyebilir harika birer çocukluk geçirebilirdiniz; her ikinizden çaldıklarım için de çok üzgünüm. Artık çok geç olduğunun farkındayım ama yine de senin daima söylediğin o cümleyi bu sefer ben tekrarlayacağım; Her zaman umut vardır. Artık asla Rusya’ya dönmeyeceğim. Babandan resmen ayrıldık. Bu onun itibarını mahvetse de artık umurumda değil. Kimin beni nasıl gördüğünü de umursamıyorum; hayatım boyunca mutlu bir yaşam istedim ama başkalarının ne dediğine bakarak bunu becermem imkansız. On yedi yıl Jack. Yeterince katlandım, ne olacaksa olacak artık.”

Konu: Geri: No More Sorrow || Xavier & Krystelle C.tesi Haz. 23, 2012 9:41 pm

Devamı için;

https://whisperofdeath.yetkin-forum.com/t1675-no-more-sorrow-krystof-jack-natalia

» Krystelle Bartoloměj
» Smile, why is everybody so serious? || Krystelle.
» No More Sorrow || Beginning [Everybody]
» No More Sorrow || Krystof & Jack & Natalia
» Xavier