Benim Gibi Biri

Aydınlık yeterince iyiyse, karanlık neden doğdu? Madem aydınlık o kadar güçlüydü, karanlık nasıl üste çıkabildi? Aydınlık bu derece haklı ise, karanlık taraf uğruna savaşacakları şeye nasıl bu derece bağlanabildiler? Karanlık bu derece gizli saklıyken ne kadar kötü oldukları hakkında aceleci mi davranılıyordu? Belki de karanlık da sınırsız boşluğunda renklerin en güzellerini saklıyordu. Aydınlık gibi şımarık parlak renkler değil, kibar ve haklı renkleri…

Celia bunların babasıyla gizli görüşmelerinde zihnine fark ettirilmeden ekilmiş tohumlar olduğunu, o tohumların ise meyve verdiğini biliyordu. Böyle düşünmek istemese de, bağlı olduğu taraf tam tersiyse de Celia bütün bu fikirlerin mantıklı gelmeye başladığı hissettikçe sırtından aşağı buz gibi bir ürperti iniyordu.

Yıllarca gerçek bir taraf seçmeyi düşünmemişti, ama şimdi düşünmekten bir taraf seçemiyordu. Zihninde atalarından gelme yılan ve kendine özgü dehasının getirdiği kartal bir savaş veriyordu ve durum berabere gibiydi. Celia aydınlıkla ilgili iyi fikirlerine sımsıkı yapışmış bu kişilik bölünmesini sağ salim atlatmak için kartalın onu kanatları altına almasını bekliyordu. Oysa yılan onu sarmış ve boğuyordu.

Celia bunları o kadar sık düşünmüş, yazmış ve kendi kendine tartışmıştı ki fikirleri bir paradoks gibi başladığı yere dönmek dışında hiçbir şey yapamıyordu. Babasının onu yavaşça ve en mahrem en ölümcül yerini, zihnini zehirlediğini bile bile, ona gelecek Hogsmeade gezisinin tarihini yollamaya gidiyordu. “Bu son olacak, demişti kendine, adamın kendini etkilediğini ve her seferinde yeniden gitmek isteyeceğini itiraf edemeyerek.

Hayatına olan nefretini merdivenlere aktarıyormuş gibi ayaklarıyla merdivenleri döverek, güneş daha yeni yeni parlarken bütün kuleyi ayağa kaldıracak bir patırtıyla baykuşhaneye varırken aklından geçen şeyler o kadar çaresizceydi ve o kadar sinir bozucuydu ki Celia kendiyle sessiz bir tartışmaya girmişti bile.

Ve az kalsın, içeride birini olduğunu anlamadan içeriye dalacaktı.

Bu kızı biliyordu Celia, Slytherin’deki şu İtalyan kız… Aisha. Elindeki mektuba bakıyordu ve düşünceli görünüyordu. Sarı saçları biraz dağınık, gözleri ise buğulanmıştı. Derken kızın gözlerinden birkaç yaş indi, kız onları sildi. "Merhabalar, ailesini özleyen başkaları da varmış demek."

Fark edilmesinden daha sinir bozucu olan şey, Celia’nın ağlayan kızları teselli etmekte berbat oluşuydu. Yaşlar kızın gözlerinden yarışırcasına inmeye başladığında Celia baykuşhaneye girdi. Kızın yanına sarsak adımlarla yaklaştı. Aisha Miele’yi ağlarken görmek, hem de salak gibi değil asilce ağlarken… Bir sorun var demekti, bir problem var bir şey olmuş demekti. Tuhaf olan bu okulda Slytherin isen hiçbir probleminin olmayışıydı…

Kızın yanına oturdu, ne yazık ki ne yapacağı hakkında bir fikri olmayışıydı… birkaç saniye boyunca bocaladı düşünceleri kıza sarılmak ya da çekip gitmek arasında gidip geliyordu. En sonunda genç kız Celia’yı kurtaran bir davranış gösterdi gözyaşlarının akmasına mani oldu ve başını kaldırıp Celia’ya baktı.

“Seni zor durumda bıraktığım için özür dilerim. Ben Aisha Miele…” Samimi görünen bir tavırla gülümseyip elini uzattı, Celia da uzanan eli sıkmakta tereddüt etmedi. “Celia Right,” dedi kısaca. Ardından merakına yenilip burnunu sokmaktan rahatsız olarak “Mektup kime?" diye sordu, ailesine olduğunu tahmin edebiliyordu.

"Bir de... bir çocuk var. Onların bulanık dediklerinden." Celia gülmemek için kendini zor tuttu. Bulanık bir çocuk. Her zaman bir çocuk olmaz mıydı zaten? Her zaman erkekler değil miydi kızların zihnini karıştıran? Kendi kararlarına burnunu sokan da bir erkek değil miydi?

Celia genç kıza baktı. Kızın gözlerinde gördüğü şey, hayranlık ve aşktı. Saf aşk. Celia’nın daha önce hissetmediği o hastalık, bütün büyülerin ötesinde bir sihir… Celia’nın içine ekşi bir his doluverdi, kıskançlık. Derin bir nefes aldı ve o hissi bastırdı. Aisha’nın ihtiyacı olan şey bir düşmanın zehirli sözleri değildi, bir tavsiye arıyordu. Ve eğer buna bile yardımcı olamayacaksa Celia Ravenclaw armasını çiğner geçerdi.

“Anladım,” dedi Celia ama Aisha’nın buna inanmadığı belliydi. “İnan bana, anlıyorum. Aslında aynı olduğumuzu söylerken yanılmıyordun. Ben… ben de seninle aynı fikirdeyim. Sevdiklerin iki taraftayken ve senin fikirlerin karmakarışıkken insanlar bir taraf seçmeni ve o taraf uğruna savaşmanı bekliyorlar. Ama savaşı düşündüğüm kadar tarafımı seçtiğimde sevgisini kaybedeceklerimi ve belki de savaştan sonra bedenen de yitireceklerimi düşünmeden duramıyorum. İnsanlar yetiştirildikleri yoldan yürüyerek kararlarını veriyorlar ama ben… Ben hiçbir tarafa ait yetiştirilmedim çünkü ben…”

Celia devam edecek ve “Çünkü ben babamı yeni tanıyorum,” diyecekti ama demedi. Bütün sırlarını ifşa edemez, bir insana hemen öyle güvenemezdi. Tıpkı babası yüzünden karanlığa yanaştığını itiraf edemeyeceği gibi. Herkes onu tarafsızlığın mükemmel bir karışımı sanıyor olabilirdi, sanıyorlardı ama Celia tarafsızlığın sonsuz bir boşluk olduğunu kabullenmişti. Şimdilik babasının zoruyla karanlığa düşmemek tutunduğu can simidiydi tarafsızlık. Ama bu kızın hissettikleri Celia’ya çölde susuz kalmış birine bir pınar bahşetmek gibiydi, Celia kızın fikirlerinden destek alabilirdi. Başını yerden kaldırıp kızın gözlerine bakacak cesareti bulduğunda Aisha Miele’nin de ona tatlı ve güven veren bir tavırla gülümsediğini gördü. Çilek tadında bir his Celia’yı sımsıkı saran o duygusuzluk bariyerini aştı ve Celia kıza kocaman ve sıcacık bir gülümseme armağan etti.

Aslında bu his, Aisha’ya değil kendisine bir hediyeydi. Yeniden doğuşun verdiği güneş parlaklığında bir mutluluktu.