Zihnefendar/Zihinbendar Alımları

Ad-Soyad:
Hangisi:
Rp Seviyesi:
Örnek Rol Oyunu:

Ad-Soyad:Nicholas Newton
Hangisi:Zihnefendar
Rp Seviyesi:91
Örnek Rol Oyunu:

[spoiler=İlgili Rol Oyunu:]
Bugün gerçekten güzel bir gündü ama son buldu. Hogwarts henüz açılmamıştı ve derslere başlayamamıştım fakat gene de normal hayatta yapılacak şeyler var. Muggleler her şeyden habersiz geziyor, tozuyor ve eğleniyorlar. Onlara bazen üzülüyorum ama bu yanları çok hoşuma gidiyor. Evin kapısını kapatarak içeriye girdim. Ceketimi çıkartarak askıya astım ve asamıda alıp pantolonumun arka cebine yerleştirdim. Şimdi oturup Hogwarts'ın bu seneki öğrenci ve ders müfredatını düzenleyerek günü tamamlayabilirdim.

İçeriye geçtiğim anda karanlığın içinde ki ışık hüzmelerini gördüm. Asamı cebimden hızla çıkartarak ileriye uzattım ve masanın başındaki çocuğu gördüm. Fazla büyük değildi öğrenci olabilirdi gibi geliyor. Asasını masanın üzerine doğrultmuş kağıtlarda yazanı okuyordu. Asamı çocuğa diğer elimle omzuna dokundum ani bir hareketle döndü ama büyü yapmaya geç kalmıştı. ''Petrificus Totalus!'' büyüsü yapmıştı. Karşımda elleri yanda hazır ol vaziyetinde donalkalmıştı, şimdi burada ne yapmaya geldiği belliydi ama amacı belli değildi. Asamı tekrar ona doğrulttum ve zihnini okumaya başladım.

Buraya dönem müfredatını öğrenmeye gelmiş aslında ama geç kaldı. Şimdi hafızasını silip onu geri gönderecektim. Bu öğrenciyi tanıyordum geçen dönemki Bay Ethan. Safkan bir büyücü aynı zamanda Slytherin'de. Şimdi asamı oynatışımla hafızasını sildim, ve kolundan tutarak evine cisimlendik. Artık çözüldüğünde ne olduğunu hatırlayamayacaktı.

Kızıl kafalarını aynı anda geriye atmış iki kardeş, bir adamın tükürüğünde boğulmaktan son anda kurtulmuşlardı. "Yanlış yoldasınız ahmaklar! Bunu asla yapamayacaksınız! Zayıfsınız. Size asla anlatmam." diye tısladı. Yılan dili dışarı fırlayıp, geri çekilirken yarı animagus bu adam kan donduruyordu. Tavandan akan kanlar ve pis koku mide bulandırıcı bir görüntüye büründürüyordu etrafı. Kız kardeşiyle buldukları bir yöntem vardı. Birbirlerinin zihinleriyle iletişim kuruyorlardı. Bunu çözemeyeceğiz, Melek. Bu işe kalkışmamalıydık. Ama eğer buradan sağ çıkamazsak bil ki... Sen doğru yaptığım tek şeydin.

Rüya görüyor olmalısın, bok surat! Biz asla yenilmeyiz, Finlay. Asla!
Kız kardeşinin açık kibiri karşısında dehşete düşmüş bir vaziyette döndü. Bir şey deneyeceğim, melek. Fiona'nın ona bakmadığını biliyordu. Kısa bir süreliğine koltukta üzerine eğildikleri adamın gözleri yakalamaya çalıştı. Adam ne yapmaya çalıştığını anlamış gibi sıçradı. Koşmak için hamle etti. "Bir adım daha atarsan, Brauch, kollarını havada asılı halde bulursun. Ve onların senin kolların olmadığına kendini inandırmaya çalışarak bir ömür geçirirsin, pis yılan!" diye tısladı ve bir an için gözlerini adamın kir ve kan içindeki suratına dikti. Gözleri buluştuğunda, olan oldu. Brauch kıvranarak yere yapıştığında Fiona korkuyla inledi. Canını yakıyorsun, Finlay. Finlay, kız kardeşinin yolladığı ses önüne bir duvar ördü. Ses bir yankılanma ile kız kardeşine geri döndüğünde Brauch'un içindeydi sanki. Ne olduğunu, planını ve hileli iksirleri nerelere sakladığını gördüğüne emindi. 12 Numara, diye kazıdı zihnine ve Brauch'un içini terk etti.

Fiona'nın koluna yapıştı ve onu dışarı çekti. Brauch bitmek bilmez bir acı hissediyor gibi kıvranıyordu. Burnundan ve ağzından sızan kan damlaları ölü havası veriyordu adama. "Seni daha önce bunu yaparken gördüm, Melek. Buna ne deniyor? Ben onun içindeydim. Onu hissettim. Brauch'un bedenini ele geçirdim. Ben..." dedi. Yutkundu Fiona. "Sen de bir zihnefendarsın, Finlay." dedi ve erkek kardeşinin boynuna kollarını dolayıp ona sıkı sıkı sarıldı. Finlay onu tüm sıcaklığıyla sarıp sarmalarken Brauch'un son kıvranışlarını izlemeyi sürdürdü...

"Anne. Sana diyorum. Beni de yanında götürmek zorunda mısın sanki?" Diye söylendim. Annemin pek umurundaymış gibi görünmüyordu. İki haftada bir, cumartesi günü öğleden sonra annem beni de peşine takar DestrioSelia'ya götürürdü. DestrioSelia Diagon yoluna hiç de uzak olmayan kenar mahallelerden birindeki değerli taş ve takı dükkanıydı. Babamın kazandığı parayı annem mücevher ve elmaslara harcardı. Annemle ışınlanmaya artık alışmıştım ama Diagon yolunun okul öncesi kalabalığına hala alışamamıştım. İnsanlar bu kalabalığı seviyorlardı, ne ahmaklık! Kendilerine ister istemez dokunan insanların nasıl hastalıklar ve iğrençlikler taşıdığını kim bilebilirdi ki? Sonunda ara sokaklardan birine saptık ve kendi sesimi duyabilir hale geldiğimde klasik lafımı ettim; "Bu son anne, bu son! Bir sonrakine ben yokum!"

Kabul ediyorum, bazı antika takılara ve içinde her rengi barındıran kristallere bakmayı ben de seviyordum ama annem gibi burada iki saat geçirecek kadar değil. Ciddiyim, tam iki saat dükkanın sahiplerinden Selia ile konuşup mücevherlere baktı. Aslına bakarsanız, Selia'nın şu anda düşündüğü tek şey annemin her hafta daha az harcama yaptığı ve artık eskisi kadar kâr edemediğiydi. Annem'in ise aklı en köşedeki ipinde tek boynuz kuyruğu ve veela saçı kullanılan şans kolyesindeydi. Rivayete göre veela saçından bir takı takarsanız, bir veela gibi çekici olabilirsiniz. İnanın bana, bu çirkin kızların umutlarını kaybetmemesi için söylenen bir yalan. Selia da buna inanıyor ama veela saçından kolyeler hem tutulduğu hem de çok pahalı olduğu için elinde bulunduruyordu. Evet, odaklandığımda insanların düşüncelerini ve anılarını hissedebiliyorum.

İki saatin sonunda dükkanın kapısı yavaşça açıldı. İçeri giren bir erkekti, oldukça büyük cüsseli bir erkekti. Annemin durduğu yere doğru yürüdü ve daha ben henüz düşüncelerine odaklanamadan yapacağını yapmıştı. Asası annemin boğazındaydı ve bağırıyordu "Eğer en ufak bir şey yaparsanız kadın ölür! Pack!"

Harika, eğer adamın düşüncelerini daha önce hissedebilseydim böyle olmayacaktı. Şimdiye kadar fark etmediğim bir diğer şey ise adamın omuzuna astığı büyülü çantaydı. Tüm takılar ve taşlar çantaya doğru uçmaya başladı. Ne yapacağımı bilmiyordum. Adamın yüzüne bakmaya çalıştım ama gözleri hariç yüzünün her tarafı siyah dumanlara kaplıydı. Derin bir nefes aldım. Selia'nın asasına uzanmak isetiğini biliyordum, zihninin içine 'Yapma.' Diye fısıldadım. Çünkü bu işi asasız halledebileceğimi düşünüyordum ve eğer asa kullanırsak annem ölebilirdi, riske atmak istemiyordum. Gözlerimi adamın gözlerine sabitledim ve odaklandım. Daha fazla, daha derine.

Adam hakkında öğrendiklerim şunlardı: Adı Hector'du, 27 yaşındaydı, babası daha o bebekken ölmüştü, Hogwarts'ta Slytherrin'di ve 3. sınıfken okuldan atılmıştı. Tek dayanağı olan annesi dört yıl önce arkasında Gringotts'ta yüklü miktarda para bırakarak ölmüştü. Dört yıl boyunca hiç çalışmamış ve annesinden kalan parayı yemişti ama parası bittiğinde ve belalı olduğunu düşündüğü için kimse onu işe almadığı için bu planı yapmıştı.

Bir Ravenclaw olduğum için plan yapmak benim için hep zor olmuştu. Takıların hepsi bitmişti, geriye değerli taşlar kalmıştı. Selia'nın zihnine başım ağrımaya başladığı için zoru zoruna 'Adam asasını annemin üzerinden ayırdığı anda adama büyü yap.' Selia beni onaylarcasına başını salladı.

"Hector. Neden bunu yapıyorsun?" Lafıma başladığım anda adam kafasını çantasından ayırıp bana baktı.

"Ne?" Diye sordu.

"Ne ne? Slytherrin mezunusun diye kendini kötü biri görme, aslında bir kedi yavrusu kadar savunmasız olduğunu sen de biliyorsun. Ah, Slytherrin mezunu mu dedim? Slytherrin'den kovuldun mu demeliydim?" Diye üstüne gittim.

"Sus! Kapa çeneni!" Diye bağırdı. Aslında biraz daha bağırtırsam etraftaki herkes burada bir şeyler olduğunu öğrenecek ve buraya gelecekti.

"Yazık. Eminim annen de böyle olmasını istemezdi. Böyle olacağını bilseydi sana para bırakmazdı. Belki de seni işe almayanlar da haklıydı. Sen gerçekten başa belasın." Beklediğim şey olmuştu. Tüm dikkati bendeydi. Havada uçan kristaller ve taşlar yere düştü.

Hector'un asası bana çevrilmişti. Sonra Selia'nın tiz sesini duydum "Sersemlet!" Adam yere yığılmıştı, annem ise bana anlamayan gözlerle bakıyordu.