what are we doing fucking here?

Koşuyordu. Bir kurt adam için oldukça normal bir durumdu belki. Kurt formunda değildi ancak, kurt formuna dönüşemeyecek kadar sarhoştu çünkü genç adam. Bir yandan kahkahalar atıyor, öteki yandan yan gözle Brendan'a bakıyordu. İki genç kurt, iki beta, iki türünün en güçlü bireyi... İki deli sarhoş. En azından düşünebildiğini düşünüyordu ki Nathan, bundan da pek emin değildi. Peşlerinde hiç değilse en az on beş tane vampir vardı. Düşünüyordu, pekâla. Bu ise durumu kurtarmıyordu. Bu ormanın bu kadar karmaşık olduğunu hiç düşünmemişti genç adam daha önce. Salton Ormanı, itina ile üzeri karalanmış yasak bölge. Vampirlerin küçük ve pembe panjurlu yuvası. Ah, elbette ki bir kurt adam burayı yasak böyle ilan ederdi. Tabii, burada bahsi geçen iki kişiden sıradan biri olarak bahsetmek, tüm bu insan halinde atılan depara haksızlık olurdu. Çünkü Nathan daha önce bu kadar hızlı koşabildiğini bilmiyordu bile. Bu vücutta iş vardı ve böyle olmayı da seviyordu aslında. Hey, bu yakışıklı yüzü kim sevmezdi ki? "Ne düşünüyorum biliyor musun bro?" Bağırarak söylediği sözcükler ormanda yavaşça yankılandı. Arkadan gelen ayak sesleri git gide azalıyordu. Kaçmayı başarmışlar mıydı? Hiç sanmıyordu Nathan, dolayısıyla koşarken bağırmaya devam etti. "YANIMIZDA BİRER HATUN OLMALIYDI!" Kahkahası yanındaki adama karıştığı sırada artık yürüyecek hali bile kalmamıştı genç adamın. Ayakları istemsizce durduğunda, soluklanmak için elleriyle dizlerine yüklendi. Bir süre sessizce -tamam, pek sessizce değildi, hayvan gibi nefes alıyordular ki ikisinin de özünün hayvan olduğunu düşünürsek, normaldi- nefes alıp verdi yalnızca ikisi de. Kafasını çevirip arkaya bakan genç adam, hiçbir kıpırtı olmadığını görerek rahatladı. Eğer birazdan ağaçların birinden üzerine vampir düşerse, buna şaşırmazdı haliyle. Çünkü onlar, asla vazgeçmeyi bilmeyen çirkin yaratıklardı. Özellikle, dişleri gözükürken.

Köpek dişleri ortak noktalarıydı, her iki ırkın da. Düşününce tek ortak noktaları buymuş gibi geliyordu zaten. Nathan isterse simsiyah tüyleri ve iri vücuduna rağmen tatlı bir kurt olabilirdi. Ama hayır... Vampirler bunu yapamazdı. Onlar hep kana susamış, hep vahşilerdi. Bu yüzdendir ki, onlardan nefret de etmezdi Nathan. Genç adamın alaycı kişiliği buna aykırıydı. O dalga geçerdi, her zaman. Vampirler ona göre dalga geçilmek için yaratılmıştı, nefret etmek için değil. Nefret ettiğin biriyle savaşırdın, dişe diş. Oysa alaya aldığın birine karşı daima bir adım öndeydin. Bu da demek oluyordu ki; senin dişlerin daha sivri. Genç adam aklında böyle düşünceler olması üzerine bir kahkaha koyverdi. Brendan'ın kalın kaşları çatılmış, kıvırcık saçları mümkünü varmış gibi daha da karışmıştı. Kendisine merakla bakıyordu ki, omuz silkerek ağaca yaslandı Nathan gözlerini ondan ayırmadan. "Beş dakika içerisinde en az yirmi kişi gelecekler, tanrım. Bu eğlenceli olacak, öleceğiz," dedi pis pis sırıtırken. Canına mı susamıştı bu ikisi diye düşünebilirsiniz, normaldir. Zira bu ikili hep canına susuyor. Yaptıkları en çılgınca şey birlikte vampirlerin ormanına piknik yapmaya gitmek değildi elbette ki. Onlar hayatlarını delicesine geçirmek üzerine kurmuşlardı. Sadece, bu piknikte içmek... Ve sarhoş olmak? Tamam, belki de bu cana susamak olarak değerlendirilebilirdi.

Genç adamın kanı kaynıyordu adeta içerisinde. Brendan'ın ortalığa küfür savurduğunu duyabiliyordu; duyamasa da hissediyordu en azından. Gülümsemesi neredeyse kulaklarına kadar varan Nathan, o an bunu ne kadar da sevdiğini düşündü. Brendan onun için bu hayattaki en değerli kişiydi, hiç kimse bunu değiştiremezdi. Küçüklüklerinden beri kardeş gibi büyümüşlerdi, her zaman bulundukları yerleri yıkıp geçerken. İkizini kaybettikten sonra tanışmıştı Nathaniel onunla. Tanrının bir lütfu sayılabilirdi, o bunu hep böyle değerlendirmişti. Şu an Alfa olan Taylor, onlar için ikinci bir baba gibiydi. Alfa ve iki betası. Bir keresinde alfa öldüğünde hangisinin onun yerine geçeceğini sormuştu biri. İkisi de bu soruyu kahkaha attıktan sonra aynı anda cevaplamışlardı. Bizden başka kim olabilir? Asıl soru, içlerinden hangisinin geçeceğiydi. Cevap ise oldukça açıktı. Anca beraber, kanca beraber. Onlar için bu durum hep öyle olmuştu. Derin bir nefes aldı genç adam. Damarlarındaki sıcak sıvının adrenalinin etkisi ile kaybolduğunu hissediyordu. Kalbi hala o koşunun üstesinden gelememiş, küt küt atıyordu. Ve pekala karşısında kendisinin aynısı duruyordu.

Bir dakika, NE? Genç adam bunu sesli söylediğini Brendan'ın ona tek kaşını kaldırarak bakması üzerine fark etti. Bakışlarının takıldığı yerde duran kişi, kendisi miydi, ona mı öyle geliyordu? "Tanrım. Bir daha bu kadar içmemeliyiz." Sözlerine kendisi de inanmadı ama Brendan'ın "what the fuck man" dediğini duyar gibiydi. Bu iş daha da garipleşebilirmiş gibi, kendi yakışıklı bedeni klonlanmış gibi karşısındaydı. "Mugglelar!" diye düşündü önce. Yine sesli söylemişti, farkında olmadan bir kez daha. "Hadi oradan! Vampirler ne zamandır şekil değ- uzaylılar. Tanrım. Neden ben? Neden her zaman ben?" Yaslandığı ağaca sırtını iyice dayadı. Uzaylıların onu klonlaması saçma olurdu, değil mi? Uzaylılar var mıydı ki? Gerçi düşünüldüğünde yaşayan onlarca muggle için ne kurt adamlar ne büyücüler ne vampirler vardı. Uzaylılar da gerçek olabilirdi. Yine de tüm o karına garip işaretler çizmek fantezi olmalıydı. Güzel vücuduna bunu yapmalarına izin vermezdi Nathan. Hem aya ne kadar yaklaşırsa, o kadar güçlenirdi muhtemelen. Böyle olmasını varsaysa da düşüncelerden eninde sonunda sıyrıldı. Ve kendi sonu gelmez düşüncelerini durdurması için Brendan'a sonu gelmez bir bakış fırlattı. Genç adamın ağzından çıkacak kelimelere odakladı kendisini karşısında duran kendi bedenine bakarak. Elbette ki, Brendan'dan duyacakları kelimelerin normal olmasını beklememişti. Ne yani, siz bekliyor musunuz? Çünkü eğer öyle düşünüyorsanız, bu büyük bir hata olurdu. Çok büyük.


RP OUT: Bazı yerlerin İngilizce oluşu tamamen o olaylara Türkçe tam oturan bir karşılık bulamamamdan kaynaklanmaktadır. Zira bro yerine gidip de kanka yazmak istemedim.

]Bir kurtadamın yapması gereken en son şeydi herhalde Salton Ormanında sözde piknik yapmak. Söz konusu olan ikili Brendan ve Nathan olunca bu kulağa hiçte garip gelmiyordu. Hangi akla hizmet böyle bir şey yapmış ve yapmaya karar vermişlerdi? En ufak bir fikri bile yoktu Brendan’ın. Burası kesinlikle bir kurtadamın girmemesi gereken bir yerdi; vampirlerin bölgesi. Kana susamış, kırmızı gözlü, çirkin yaratıkları büyük ihtimalle Tanrı onları kazara yaratmıştı başka açıklaması olamazdı. Elinden geldiğince hızlı bir şekilde koşmaya çalışıyordu ki bu insanımsı bir haldeyken pekte kolay değildi. Yorulduğunu hissediyordu, yorulmaması imkansızdı! Kim bilir ne zamandır koşuyorlardı. Bir vampir sürüsü peşinizden koşuyor ise ne kadar koştuğunuzun pekte bir önemi olmuyor elbet. "Ne düşünüyorum biliyor musun bro?" Bunu bilmek mümkün müydü? Bazen Brendan için Nathan’ı anlamak kolay oluyordu ama o öyle şaşırtıcı bir insandı ki ne yapacağını kestirmek neredeyse imkansızdı. Vampir ormanına gelmek onun fikriydi ya zaten. Brendan bir an düşündü gerçekten onun fikri miydi? Yoksa bu fikri o mu öne sürmüştü? Bunun cevabını gerçekten bilmiyordu. "YANIMIZDA BİRER HATUN OLMALIYDI!"sözcükler ağzından çıktıktan birkaç saniye sonra Brendan da Nathan gibi kahkahalarla gülmeye başladı. Evet kesinlikle yanlarında birer hatun olmalıydı! Nathan’ın durduğunu gördüğünde o da durdu ve ağaca yaslanarak derin soluklar alıp verdi.

Görünürlerde vampirlerin olmaması Brendan’ı biraz da olsa rahatlatmıştı. Aslında endişeli de değildi. Eğer ölecekse Nathan ile birlikte ölmeyi tercih ederdi. Nathan, Brendan’ın tek ailesiydi. Her şeyiydi; bir kardeş, arkadaş, sırdaş olabileceği her şey. Çok uzun zamandır tanıyorlardı birbirlerini. İlk tanıştıkları anda çok yakın arkadaş olacaklarını anlamıştı Brendan. Her zaman birbirlerini desteklemişlerdi, biri diğerinin haksız olduğunu bilse bile asla onu desteklemekten vazgeçmemişti. Birbirlerini çok iyi anlıyorlardı, Brendan kendisini çok şanslı hissediyordu çünkü Nathan gibi bir dostu vardı.Birlikte yapmadıkları haylazlık başlarına açmadıkları dert kalmamıştı. Ne olursa olsun Nathan ile her şey eğlenceliydi. "Beş dakika içerisinde en az yirmi kişi gelecekler, tanrım. Bu eğlenceli olacak, öleceğiz," dedi Nathan sırıtarak. Çok doğru söylüyordu. Büyük ihtimalle burada birlikte gebereceklerdi ve onlar hala gülüyordu! Bu kesinlikle delilikti. Evet delilik, onlar birer deliydi zaten. Bu yüzden çok iyi anlaşıyorlardı ya! Daha birlikte yapacakları çok şey vardı, bu kadar erken ölecek olmaları gerçekten kötü olmuştu. Eğer tekrar hayata dönerlerse birbirlerini bulacaklarından emindi belki o zaman kaldıkları yerden devam edebilirlerdi. Bir şey olurda buradan sağ çıkarlarsa Gölge ırkının mekanına girmeyi düşünüyordu Brendan. Nathan kesinlikle buna bayılırdı! Vampirlerden sonra Gölge ırkı çok iyi olacaktı.

Nathan’ın sesli bir şeyler söylediğini fark ettiğinde ona doğru döndü nereye baktığını merak ederek Nathan’ın şaşkınlıkla baktığı yere baktı. "Tanrım. Bir daha bu kadar içmemeliyiz." Evet evet kesinlikle bu kadar çok içmemeleri gerekiyordu. Gözlerini sımsıkı yumup yeniden açtı hayal görüyordur diye ama hayır bu hayal değildi. Karşısında ki Nathan’dı. Yanında duran herifte Nathan’dı! Ne sikim oluyordu burada? Deliriyor muydu? Hayır hayır o zaten öyleydi. "Mugglelar!" Diye haykırdığını duydu Nathan’ın. Brendan ikinci veya birinci ah kafası tamamiyle karışmıştı. Karşısında duran Nathan’a odaklanmıştı diğerinin ne dediğini pek anlamıyordu. Sarhoş olmasının bunda büyük bir etkisi vardı. "Hadi oradan! Vampirler ne zamandır şekil değ- uzaylılar. Tanrım. Neden ben? Neden her zaman ben?" Şimdi bazı şeyler yerlerine oturuyordu! Geçen gece uyandığında Nathan yatağında değildi. Nerede olduğunu merak etmişti! Meğer uzaylılar onu kaçırmış ve bir klonunu yapmıştı! iki tane Nathan bu iki tane Brendan gibi çekilmezdi kesinlikle. Uzaylıların yaptığı klonun daha zeki olduğuna emindi. Uzaylılar zeki yaratıklardı, yani büyük ihtimalle öylelerdir. Kalkıpta Nathan gibi sikimtrak bir herifin aynısını yapacak değillerdi ya bir işlerine yaramazdı! Kendi bildiğini yapardı.

“Dostum, neden sen? Neden uzaylılar beni kaçırıp benim klonumu yapmadı! Senden daha iyi bir klon olacağıma eminim. Zeki halimi görmeyi çok isterdim.” dedi ve üzüntüyle başını iki yana salladı Brendan. Hey ya karşısında ki gerçek Nathan’sa. Yanında duran herif sahteyse? Hangisinin gerçek olduğuna karar vermek imkansızdı! Tıpatıp aynılardı! “Hey Nathan.” dedi ve durdu yanında ki Nathan’ı dürttü ve karşısında duranı Nathan’ı eliyle göstererek “Sen sensen, bu kim? Yoksa o Nathan mı? O zaman sen ne oluyorsun?” Gerçekten bu mümkün müydü? Şu klonlama olayı, saçmaladığının farkına varması pek zaman almadı. Karşısında ki klon falan değildi, aslında bir yani hâla buna inanıyordu. Şu Nathan’a benzeyen herife dikkatlice baktığında onun Nathan olamayacağından emin oldu, Nathan asla böyle giyinmezdi! Yanında ki Nathan karşısında ki ise klon olmayan bir şeydi işte. “Dostum bu klon falan ve senin gerçek olduğunu biliyorum sen asla bu kadar düzgün giyinemezsin!” Gördüğü şeyin hayal olma olasılığının olmadığına emindi eğer öyle olsaydı onu Nathan’da görüyor olmazdı. İkisi de aynı hayali göremezlerdi. Belki de pis büyücülerden biri bunlarla kafa buluyordu, etrafına bakındı ama kimse gözükmüyordu. Zaten kimse ikisiyle dalga geçecek kadar cesaretli olamazdı. “Hey Nathan çakması sen
nesin?”

Öhöm efenim böyle ben uzun yazmaya çalışınca rp bu hali alıyor işte saçmalıklarla dolu oluyor dklfgjdflkgdh

Genç adam içindeki tüm fırtınalara, acılara rağmen dik duruyordu. Vampir Leydi'sinin verdiği emri uygulamak üzere buraya gelmişti. Sahi emir neydi? İşte yine olmuştu. Yine unutmaya başlamıştı. Bundan nefret ediyordu. İçindeki saf kurt genleri, vampir genleriyle birleşince unutkanlık ortaya çıkmıştı. Zihnini biraz zorladı. Gözlerinin önünde Ophelia ile yaptığı konuşma geçti. 'Bul onları' diyordu. 'Bul ve bana getir'. Hafifçe başını eğişi ve kapıya doğru çevik adımlarla kapıya doğru yürüyüşünü izledi. Ve işte olmuştu, neden burada olduğunu, ne yapması gerektiğini ve kimleri Claymore'a götürmesi gerektiğini hatırlamıştı. Yaslandığı ağaçtan hafifçe uzaklaştı. Üzerinde durduğu dal yerden yaklaşık beş metre yükseklikteydi. Elleri cebinde dinleyeme başladı Adrian -yada diğer adıyla Blade.- Hızla alınıp verilen soluklar, bir çok ayak sesi. Ve bir kaç gülüşme. Bu gülüşmeleri biliyordu sanki. İnanmadığı tanrısına dua ederken gördü onları. İkisi de bıraktığı gibiydi. Kendisine benzeyen tıpatıp bir kopya, sarı saçlı bir erkek. İçindeki acı git gide arttı. Alışıktı acı çekmeye. O lanet olası günden beri acı çekiyordu, genç adam. Kimseye söyleyemiyor, sessiz sedasız yaşıyordu içindeki fırtınayı. Ve dolunay zamanları... Kesinlikle ölmek istiyordu.

Karşısındaki adamların konuşmalarını izledi. Henüz onu fark etmemişlerdi. Öne, boşluğa doğru bir adım attı ve kendini yumuşak toprak zeminde buldu. Yüzü kaskatı kesilmişti, ne bir ifade, ne de başka bir şey. Ruhsuzdu o yüz. Zaten genç adamın ruhu yoktu artık. Neşeli, güler yüzlü tarafını mezarlığa gömeli çok olmuştu. Kendi elleriyle, bundan tam 6 sene önce. Ve adamı fark ettiler. Konuşmaları dinlerken gülse mi, ağlasa mı yoksa arkasını dönüp kaçsa mı bilemedi. Muggle'lar? UZAYLILAR? Şöyle bir süzdü karşısındakileri. Buram buram içki kokusu yükseliyordu genç adamlardan. Yüz ifadesini biraz daha yumuşattı. Nasıl denir? Daha insancıldı artık. "Ben ne uzaylıyım, ne de klonum. Teknik olarak uzaylı da sayabilirsiniz beni. Ben Doktor'um. Son Zaman Lord'u. Tardis'imle beraber buraya geldik," dedi genç adam. Sesi cana yakın çıkıyordu artık. Yüzünde gülümseme vardı, ama öyle içten değil. Buz gibi bir gülümseme. Gözlerine ulaşmayan, ulaşsa bile bir faydası olmayan bir gülümseme.

Ufak ve sinsi adımlarla ikiliye yaklaştı. Her adımda gülümsemesi soluyor, yerini ifadesiz ve kıpırtısız dudaklara bırakıyordu. Gözlerini Nate'den alıp Brendan'a çevirdi. Genç adamı uzun zamandır görmemişti. Sarhoş olmasına rağmen kurnazlıkla ve neşeyle parlıyordu gözleri. Tıpkı bir zaman Adrian'da olduğu gibi. Tekrar Nate'e döndü. Göz kenarlarındaki hafif kırışıklıklar yıllar boyu güldüğünü gösteriyordu. Adrian'da ise o kırışıklıklar artık gitmişti. Yıllardır gülmüyordu adam. Tebessüm ettiği bile çok zor görülürdü. Belki evindeyken yüz kasları gevşerdi ama o kadar. Ötesi yoktu. Evi dediği yerde Barty'lerin eviydi. Barty en zor zamanlarında adama yardım etmiş, onu her şeyden ve herkesten korumuştu. Kendisinden 4 yaş küçük olmasına rağmen ona ağabeylik yapmış, şuan ki konumuna gelmesini sağlamıştı. Ve bir de Barty'nin kardeşi. Nancy. Neyse oralara girmeyelim.

Bir adım uzaklıkta durdu genç adam. Elleri tekrar ceplerindeydi. Üzerindeki pahalı takım elbisesi jilet gibi ütülenmişti, ne bir kırışıklık ne de bir toz zerreciği vardı. Ne de kan lekesi. Beslenirken üzerine kan sıçratmamayı çok önce öğrenmişti. Çünkü her an leydisinin karşısına çıkabilirdi. O yüzden daima temiz ve düzenli olması gerekiyordu. Düşüncelerine ara verip o çok özlediği ikizine döndü. İçindeki acı gitgide büyürken, sol tarafındaki bir yerler acıdı. Ne kadar da özlemişti onu. Zaman geçtikçe yakışıklı yüzü çökeceği halde, daha da gençleşmişti sanki. Brendan'ın da ondan aşağı kalır yanı yoktu. Acaba Amanda nasıldı? Onun gittiğine üzülmüş müydü? Amanda kendisine tapardı. Adrian'da kardeşine tapardı, belki en sevdiği kardeşiydi Amanda -bunu Nate'e söylemeyin.- Gereksiz -ve itiraf etmek istemese de titrek- bir nefes aldı. Ve beklemeye başladı. Bakalım ne zaman tanıyacaklardı onu.

Hayatında bir sürü çılgınlıklar yapmıştı Adrian. Sarhoşken bir köprüden atlamış, kolunu ve bacağını kırmıştı. Brendan ve Nate ise günlerce dalga geçmişlerdi genç adamla. Genlerinden gelen hızlı iyileşme sayesinde bir haftada ayağa kalkmıştı ama ne yaparsınız, bir kere dillerine düşmüştü onların. Bazı günler adama bakıp, evlenme yaşı gelmiş genç kızlar gibi kıkırdaştıklarını görmüştü Adrian. Elinde değildi işte, onlar dalga geçmeyi severlerdi. Hoş, Adrian'ın da aşağı kalır yanı yoktu. Bir keresinde Nate bir rahibeyi baştan çıkaracağını söylemişti. Ve tabii ki iddiaya girdi üç kafadar. Bulundukları bölgenin rahibelerini iyi bildiği için Nate'in aleyhine, Brendan ise lehine iddiaya girdi. Sonuç mu? Tabii ki de Adrian kazanmıştı. Nate ise gözüne sıkılan biber gazıyla ve münasip yerlerine yediği tekmeyle kalmıştı. Bir kaç gün kadınsızlık iyi gelecekti genç adama. Kaybedenler bölgenin en yaşlı ve en çirkin hanımıyla bütün gün sohbet edip ve çay içeceklerdi. Eh, ne kadar felaket bir şey olduğunu yazmama gerek yok sanırım? Furia'nın* tekiyle oturup çay içtiğinizi ve pembe dizilerdeki milleti çekiştirdiğinizi düşünün. Sanırım anlatabildim. Ve bir daha Brendan ve Nate ikilisi Adrian'la uğraşmadılar. Sonuçta derslerini en acılı taraflarından -münasip bir yerlerinden- almışlardı.

"TARDİSİ GÖRMELİYİM," diye bağırdı karşısındaki iki kafadar. Adrian ise gülmemek için kendini o kadar kasıyordu ki çene kemikleri kırılacaktı yakında. "Brendan... Tehlike numara on yedi, tekrarlıyorum, numara ON YEDİ." Sabinus aşkına neyden bahsediyorlardı? Altı sene önce böyle bir icatları yoktu bunların. Sanırım Adrian gittiğinden beri bazı şeyler değişmişti. İkisi daha bir afacan olmuşları sanki. "Zombiler, adamım, ZOMBİLER!" Zombi mi? ZOMBİ Mİ?! Adrian kesinlikle kafayı yemek üzereydi. Sinir kat sayısı yavaş yavaş yükselmeye başlamıştı. Eski günlerde yaptığı gibi kafalarının ortasına tokadı geçirmek istiyordu. 'Kendinize gelin be adamlar' diye bağırmak istiyordu. "Kaçamazsın, zombi. Adrian'ın bedenini hemen yere bırak." Adrian'ın boğazından komik bir ses fırladı. Gözlerini Nate'in gözlerine dikti. Beni gör, demek istiyordu. Gör ve tanı. "Ne kadar yakışıklı göründüğün umrumda değil beyinsiz, seni paramparça edeceğiz." Hah! Belki eskiden zayıftı. Kurtadam'a dönüşemediği için belirli bir zayıflık gösteriyordu ama şimdi, her şey değişmişti. Önceleri hızlıydı, bir kurtadam ile yarışamazdı belki ama vampir olduktan sonra her şey mükemmelleşmişti. O kadar hızlı koşuyordu ki neredeyse görünmez oluyordu. Güç mü? O 'güç'tü. Bir yolcu gemisini kaldırabilecek güce sahipti. Ailesi daima Nate'i ön planda tutmuşları, çünkü o ucube değildi. Kendisi ise kurtadama dönüşemeyen, ucubenin tekiydi. İçinde safkan bir kurt kanı varsa -ve bu kan Bozkurt'lara kadar uzanıyorsa- dönüşmek zorundaydın. Ötesi yoktu.

"Meredith!" diye bağırdığını işitti Brendan'ın. Meredith Teyze'de nereden çıkmıştı şimdi? Kadının siması gözlerinin önüne geldi. Annesi kadar sevdiği, ailesinin aksine bu afacan üç kafadara daima güler yüzle yaklaşan bir hanımefendiydi. Sarı saçları dalgalar halinde beline uzanırken, ne renk olmayı karar vermeyen gözleri ışıl ışıl parlardı. Güzelliğini sadece yüzünün sol tarafındaki yara izi bozuyordu, ki oda bozmak yerine harika bir görüntü almasına yol açıyordu. Nasıl ve neden olduğunu bilmiyordu, sadece çok uzun bir zaman önce olduğunu biliyordu o kadar. Brendan'a dikkatle bakınca görüntüsünün tamamını annesinden almıştı. Aynı saçlar, aynı ışıl ışıl parlayan gözler. Brendan ve Nate'in konuştuğunu duyumsadı. Anılara o kadar çok dalmıştı ki karşısındaki iki insanın -pardon kurtadamın- saldırı pozisyonuna geçtiğini gördü. Oyun mu istiyorlardı. Peki, öyle olsun. Ellerini ceplerinden çıkardı ve ceketini kollarından sıyırdı. Uzun zamandan beri ilk kez kendi benliğiyle hareket edecekti, ne Vampir Blade olarak, ne de saf kurt olmasına rağmen dönüşemeyen, zavallı, ucube Adrian olarak. Karşılarında Adrian Blade Argent vardı ve o Oscar ödülünü almış insandı. Birisini kandırmak onun için çocuk oyuncağıydı ve bugün canı biraz eğlenmek istiyordu.

Kollarını havaya kaldırdı ve parmaklarını bükerek zombi pozisyonuna girdi. Yüzü dehşet içindeki bir insan gibi kırış kırış olmuştu. Sesiyse... eh tahmin edin işte. Bildiğiniz zombi sesi. Kusma sesini de andırıyor biraz. "Gelin buraya sizi köpekler! İkinizi de çiğ çiğ yiyeceğim," dedi kalın bir sesle. Brendan ve Nate ise ne yaptı tahmin bile edemezsin. Ya da edebilirsiniz, bilemiyorum. Justin Bieber görmüş ergen kızlar gibi çığlık atıp kaçmaya başladılar. Zaman zaman nereye gittiklerini fark etmedikleri için bazen birbirlerine tosluyor, zaman zamansa ağaca veya bir çalılığa tosluyorlardı. Bu görüntü eğer bu kadar komik olmasaydı Adrian rolüne devam ederdi ama... Sabinus aşkına! Felaket bir görüntüydü. Çıkardığı seslere devam ederek telefonuna uzandı ve videoya çekmeye başladı. Dostlar, intikam soğuk yenen bir yemektir ve Adrian hiç bir zaman için kendisine yapılanları unutmaz.