Rursus non sum iratus fratri.

Kapkaranlık. Şuan gördüğü tek şey, kapkaranlıktı. Kalbi gibi, ruhu gibi, her şey gibi. En yakın arkadaşının kaybını tekrar yaşıyordu sanki. Yine, yeniden ve daima yaşayacaktı. O lanet gün her geldiğinde, sol yanındaki acı daima orada duracaktı. Bazı geceler rüyalarında belirirdi Immanuel, teşekkür ederdi. 'Kardeşimi koruduğun için, ona yardım ettiğin için teşekkür ederim' derdi ve hafif bir gülümsemeyle uzaklaşır giderdi. Bazende onu uyarırdı, 'dikkat et kendine' diye. Her zaman genç adamın yanındaydı. Peki Ares ne yaptı? Sadece ölüm yıldönümünde, elinde beyaz lâlelerle mezarlığa uğradı. Kendinden iğreniyordu, keşke daha sık ziyaret etseydim diye kendini paralıyordu. Ya da daima arkadaşının yanında olabilirdi, o zaman onun sorunlarını görürdü ve ona yardım ederdi. Böylece Immanuel intihar etmez ve hala en iyi arkadaşı olarak genç adamın yanında olurdu. Keşkeler... Keşkeler olmasaydı keşke. Ve gözlerini açtı. Yarım saattir düşünüyordu. Okullar kapandığından beri öğlen uykusuna yatmayı alışkanlık edinmişti. Yapacak bir işi yoktu çünkü. Evi Londra'da, muggle'ların yaşadığı yerdeydi. Bazen kafeye gidiyor, tek başına kitap okuyordu. Bazen de kütüphaneye gidiyor, ilginç bir kitap var mı diye sağı solu karıştırıyordu. Günlerinin çoğu böyle geçerken arada sırada Carmella ile buluşuyor hasret giderdikten sonra yine yolları ayrılıyordu. Bugün belki yine buluşurlardı, belli olmazdı Carmella'ya. Mezarlığa sabahleyin gitmiş olmaları lazımdı. Genelde öyle değil midir zaten? Sabah git, hüzünlen. Eve gel, yas tut.

Bir kaç yıl önce, Kara Göl.

Gene nereye kaybolmuştu bu çocuk? Derse yetişmeleri lazımdı ve Immanuel yine ortalarda yoktu. Garip bir arkadaş olduğu doğruydu, bazen ortalardan kaybolur, saatlerce ortaya çıkmazdı. Alışkındı bu duruma. Ama bugün kaybolmamalıydı, çünkü önemli bi' sınavları vardı. Islak çimlerin üzerinde durdu bir kaç dakika. Yeni yağmur yağdığının göstergesi olarak etraf toprak kokusuyla sarmalanmıştı. Gökyüzü de hâlâ gri bulutlarla kaplıydı. Bu durumdan nefret ediyordu. Yağmurlu günlerden ve kasvetli havalardan. Başına gelen kötü olaylarda hep yağmur yağmış oluyordu ve etrafa kasvetli bir grilik çöküyordu. Mavi gözleriniyle -hoş, şuanda lacivertti- etrafı taradı. Burada bir yerlerde olmalıydı. Aklına geçende yaptıkları konuşma geldi. 'Kara Göl'ü seviyorum, orası sakin ve sessiz. Düşünmek için en ideal yer,' demişti. Adımlarını hızlandırarak Kara Göl'e doğru ilerlemeye başladı. Hızlı solukları bir birini ardına takip ederken, yüreği sıkışmaya başladı. Kötü bir şey olmuştu -yada olacaktı- bunu hissedebiliyordu. Ve sonra onu gördü. Sırtüstü yatıyordu, yavaş yavaş ve kesik kesik soluk alıyordu. Gözlerinin canlılığı gitmişti, kabul etmek istemese de onun öleceğini ilk bakışta anlamıştı. Immanuel de genç adamı görmüştü o sırada. Hafifçe gülümsemiş, 'onu sana emanet ediyorum,' gibisinden bir şeyler söylemişti ve gözleri bir daha hiç açılmamak üzere kapanmıştı. Ares gözlerinden akan damlalara anlam verememişti, yağmur mu yağıyordu acaba? Ya da kendisi mi ağlıyordu? Kimin umrundaydı ki? Erkekler ağlamaz diye bir kural yoktu sonuçta. Bir süre sonra göz yaşları dinmişti. Ve o zaman tekrar bir şey fark etti. O gün yağmur yağmıştı ve hava kasvetliydi.

Daldığı hayalden çıktı, tekrar. Bundan nefret ediyordu işte. Kalkıp hızlıca bir duş aldı, bugün güçlü durmalıydı. Carmella'yı güçlü tutmak istiyorsa, oda güçlü durmalıydı. Hoş, Carmella güçlü bir kızdı, kendini daima korurdu. Ama genç kızın bile fark edemediği bir kırılganlığı vardı. İkisi de güçlü olursa, bugün sorunsuzca geçebilirdi. Değil mi? Muggle tarzı şeyler giyerek -siyah bir kot kantolon, siyah bir lakos, siyah bir ceket- mezarlığın girişine cisimlendi. Bu histen nefret ediyordu, midesi bulanıyordu genelde. Ama yapmak zorundaydı çünkü Londra'da uçan bir süpürge orada yaşayanların akıllarını kaçırmalarına yeter de artardı. Mezar taşlarına bakmadan ilerlemeye başladı. Carmella'nın -ve Immanuel'in- aksine mezar taşlarını ezberlemeyi sevmiyordu. Bu insanları tanımıyordu ve onu ilgilendirmiyorlardı. Güneşin son ışıkları kaybolmak üzereydi artık, hafif bir karanlık çökmüştü mezarlığa. Ulu ağacı bulana kadar ilerledi ve sonra O'nu gördü. Siyah cübbesini, kısa kesilmiş saçlarını... Hayatının aşkı ve hayatı pahasına korumaya yemin ettiği kızı. Hafif sesi Ares'in bulunduğu noktaya kadar geliyordu. "Monui, frater, nonne vos quaeror, me?" Dedi kız Ares'in anlamadığı bir dilde. "Multa deesse sentio quam vos putatis. Desidero tibi," diye de devam etti. Belki Latince'ydi. Sonra İngilizce'yle devam etti. "Beni affedebilecek misin? Bak, hatırlıyorsun bunu, değil mi? Ben çok net hatırlıyorum. Acımla birlikte yükselen sesini. O gücü. Her şeyi. Ben seni affettim abi; şimdi sıra sende." Ares'te hatırlıyordu onu. Immanuel ritüeller yapardı ve bazı ritüellerinde kardeşini kullanırdı. "Merhaba sevgilim, merhaba dostum," diye mırıldandı hafif bir sesle. Kızın kendisine dönen gözlerini gördüğünde içindeki bir şeyler acıdı. Gözleri binbir duyguyla parıldıyordu. Carmella'nın yanına yaklaştı ve oda pentagrama dokundu. Pürüzsüz teni çok fazla soğuk değildi. Eğildi ve kızın alnına sade bir öpücük kondurdu. "Merak etme sevgilim, Immanuel seni affedeli çok oldu," dedi.