Geçmişten Gelen

Yağmurlu ve kasvetli bir gün yuvarlanmıştı karanlığın içinden. Gökyüzündeki siyah ve gri bulutlar bütün kasvetleri ile gündüzün dünyevi sancılarını engelliyorlardı. Gri bir sabahı insanlara hediye ediyorlardı. Bir de hafif tuzlu bir tadı olan yağmur damlaları… Her bir damla birbirinden ayrı bir şekilde yeryüzünü uğultulu bir sesle selamlarken, insanlar düne nazaran daha hızlı hareket edip kendilerini kuru bir yere atma derdine düşmüşlerdi. Dudaklarının arasından azat ettikleri nefesleri sanki onların yaşadığını bütün evrene ifşa etmek istercesine, havada hızla solup giden bir buhar kütlesine dönüşüyordu. Derin bir nefesi ciğerine boca ettiğinde zeytin yeşili bakışlarını, yağmur tanelerinin konuk olduğu ve hafif bir şekilde buğulanmış camdan çekip aldı avcı. Üstünde kanla kirlenmiş kahverengi bir ceket vardı. Onun altında yine kanın ulvi kırmızılığını leke sıfatı ile üstünde taşıyan gri bir tişört vardı. Taviz vermez bir ifade çehresine yayılırken, büyük bir tiksinti ile devirdi bakışlarını. Ellerine bulaşan kanı silmek için cebinden bir bez parçası çıkardı. Kanın sıcaklığı artık olmadığı gibi yapış yapış bir hal almaya başlamıştı. Eski ve kullanılmayan bir atölyeydi burası. Gölgelerin hüküm sürdüğü sessizliğin serserice dolaştığı terk edilmiş bir yerdi. Ama şimdi sessizlik avcının ayakları altındaki iniltiler çıkaran beden yüzünden bozulmuştu. Boğazdan gelen çatallaşmış gür ses mimarinin bütün hatlarına acımasızca yayılırken, ürkütücü bir şekilde yankılanıyordu. Avcı zeytin yeşili bakışlarını bedenin üzerine kilitlediğinde yavaşça dizlerini kırarak çömeldi. Dudaklarını aralayıp sözcükleri azat ettiğinde, sesi onun iniltileri arasına karışmıştı.

“Sen zavallısın Louis. Zavallı ve aşağılık bir pisliksin.”
“Sana çok benziyorum o zaman kardeşim.”

Yüzü kan ve toz ile yıkanan, sol kaşı patlamış çehre alaycı bir ifade ile kasıldığında, bedenini zorla kıpırdatmaya çalışıyor gibiydi. Hızlı ve düzensiz nefes alışverişleri hırıltı ile etrafa yayılırken, alaycı bir sırıtış vuku buldu dudaklarında. Doğrudan avcının üç günlük sakallı çehresine doğru fırlatılmıştı. Hafifçe kendini doğrulttuğunda, kestane rengi saçları üzerinde hafif bir gri toz öbekleri oluştuğu için onu yaşlı gibi gösteriyordu. Suratına yediği yumruklardan dolayı çene kemiğini hissetmediği için sağ elini istemsizce çenesinin üzerine götürdü. Yavaşça sağa ve sola oynattı çenesini. Aynı anda alaycı çehresi acı ile kasıldı. Avcı kendisine söylenen iğneleyici lafları hain bir tebessüm ile karşılık vermişti. Zeytin yeşili bakışları doğruca, dost sandığı ama onun yüzünden bir sürü dostunu kaybetmesine sebep olan bedene öfke ile bakıyordu. Bedeninde yükselen öfke dalgalarının önüne istemese de set çekmek zorundaydı. “Beni döverken neden demiştin ya Franz? Çünkü onlar bizden daha güçlüler. Robert, Alf, Isaac ve Blaise gibiler onlar için hiçbir şey.” Nefes alışverişini biraz düzene sokmuş beden dudaklarından azat ettiği kelimelerin hemen ardından alaycı bir kahkaha atmıştı. Avcının sabrını taşıran en son şey bu olmuştu. Taviz vermez yüzü öfkenin derin çizgileri ile kirlendiğinde, çevik ve ani bir şekilde doğrulmuş bedenin kestane renkli saçlarını kavradı. Elleri altındaki ince saçları büyük bir güçle hızla çekilip kafasını terk edilmiş mimarinin mermer zeminine hızla vurdu. Sonra bir kez daha, bir kez daha ve bir kez daha… Öfkesini artık dizginleyemiyordu. Mantığı ona durması gerektiğini söylerken avcı büyük bir öfke ile elleri altındaki kafayı büyük bir öfke ile biraz öncekinden daha sert vuruyordu zemine. Biraz önce silmiş olduğu elleri arasında yine sıcak sıvıyı hissettiğinde umursamadan biraz daha sert vurdu eli altındaki kafayı. Ciğerlerine boca ettiği hava genzini yakarak ilerliyordu. Durması gerektiğini bedenine kabul ettirdiğinde nefes nefese kalmıştı. Sağ eli içerisinde kan, saç telleri ve kemik parçaları vardı. Mermer zemin ise kan gölüne dönmüştü. Bedenin kafatası parçalanmış ve zemine beyin sıvısını çoktan hediye etmişti. İnsanın midesini kaldıran o kokuyu duyduğunda avcı yavaşça doğruldu. Yerdeki cansız bedene büyük bir öfke ile baktıktan sonra tek edilmiş mimariyi sessizliği ve kasveti ile baş başa bırakmak için çıkışa doğru hızlı ve emin adımlarla ilerledi.

“Franz barda seni bir kadın soruyor. Üstelik hamile galiba.”
“Sanırım çocuğun benden olduğunu falan söylemeye gelmiştir Jean. Neyse teşekkür ederim.”

Ufak bir kahkaha tek kişilik odanın içini doldurduğunda avcı çoktan işini bitirmişti. Rehavet dolu bir duş ile kendine geldiği gibi yeni bir kıyafet giymişti. Bacaklarına yeni aldığı kotu geçirmiş ve iri yarı gövdesine beyaz bir gömleği layık görmüştü. Dolabından siyah deri ceketini hızla giydikten sonra kalabalık ortama ayak bastı Franz. Gözleri barda oturan hamile bir kadını ararken neşesi oldukça yerindeydi. Ama barda bulunan tek hamile kadının eski dostu olan Ysebel olması bütün neşesini ortadan kaldırdığında aniden duraksadı. Geri dönmeyi istedi ama büyük bir hışımla onun yanına doğru arşınlamaya başladı. Eli aniden cadının koluna sertçe yapıştığında ne kadar orantısız bir güç kullandığının farkında değildi. “Hangi akla hizmetle benim yanıma gelirsin! Kendimi mi öldürtmek istiyorsun sen!?” Dudaklarından azat ettiği sözcükler bir fısıltı halinde genç cadıya ulaşmıştı. Avcı zeytin yeşili tedirgin bakışlarını kaçırmadan, doğrudan cadınınkilere sabitledi.

Hiç beklenmedik bir tepki. Cadıdan atik bir hareket ya da kötü bir söz beklerken onun ağlaması ile afallamıştı avcı. O kadar sesli ağlıyordu ki ne yapacağını bilemedi. Önce sıkmış olduğu kolunu hızla bıraktı ve çaresiz bakışlarla dostuna baktı. Barmen olan Jean önce etrafı buruşmuş bir çehre ile süzdükten bakışlarını avcınınkine odakladı. Oda bilmiyordu ne yapacağını. Cadı sarsıla sarsıla ağlıyordu resmen. Avcı ona bir şey olacak endişesine kapıldığında, cadının boynu istemsizce arkaya doğru kayarken bedenide onu takip ediyordu sanki. Bayılmıştı. Şimdi mimarinin içindeki bütün meraklı bakışlar anında oraya kilitlenmişti. Avcı hızla genç cadının bedenini tuttuğunda barmen hemen onun yanına gelip yardım etmek için genç cadının bedenini oda tuttu. Avcının öfkeli bakışları Jean’in bakışlarından sıyrılıp arkasındaki kendilerine bakan kalabalığa doğru döndüğünde dudaklarından azat etti kelimeleri. “Ne bakıyorsunuz ha!? Hiç bayılan hamile bir kadın görmediniz mi!? İçinize bakmazsanız sizi buradan kendi ellerimle atarım!” Gür sesi mimarinin içinde yankılandığında, genç cadının bedenini kaldırmıştı çoktan. Hızla geldiği odasına doğru yöneldiğinde bir kez daha araladı dudaklarını. Ama bu sözcüklerin üzerinde öfke değil rica eden bir ses tonu vardı.

“Jean kapıları aç. Ysebel’i odama götürelim.”
“Tamam.”

Yaklaşık bir saat geçmişti. Bayılan genç cadı taştan olan mimarinin içindeki tek yatakta yatıyordu. Sakin bir şekilde düzenli nefes alışverişlerinin çıkardığı sesten başka bir şey yoktu odada. Oda taştan yapılmış eski bir manastır odalarına benziyordu. Zemin her ne kadar mermer olup görüntüyü bozsa da avcı burayı hep eski bir manastır mahzeni veya odasına benzetirdi. Şimdi mimarinin içindeki tek cam olan ve duvarı boydan boya işgal eden yerde dışarıdaki yağmurlu günü seyrediyordu. Arada sırada zeytin yeşili bakışları cadının bedenine kayıp tekrar ıslak ve biraz buğulu camın ötesindeki yaşama kayıyordu. Bir saat önce yaptığı hareket için kendisine küfürler yağdırmayı bırakmamıştı. Bir de onlara dönen onca bakışın atıldığında ezildiğini hissetmişti resmen. Kötülük abidesi gibi tiksinircesine bakmışlardı avcıya. Zihnindeki o bakışları düşünmemek için birçok saçma düşünce yaratıyordu. Bir dikdörtgen şeklinde olan mimarinin içinde cama en yakın yerde tek kişilik yatak bulunuyordu. Onun hemen ilerisinde bir mutfak tezgâhı, küçük bir buzdolabı ve bir fırın duruyordu. Tam camın kenarında büyük ve rahat bir koltukta oturuyordu. Yanındaki şömineden yayılan çıtırtı sesleri cadının düzenli nefes alışveriş seslerine karışıp gidiyordu. Sol tarafından yükselen sıcaklı ile biraz rahatsız olsa da bakışları ıslak ve buğulu camın ötesindeki dünyadaydı. Hep normal biri olarak yaşamak isterdi. Dışarıdakiler gibi iş için koşturmayı, mütevazı bir müstakil evi hayal ederdi hep. Ama bu hayalleri ilk önce onu Hogwarts’a çağıran mektup ile bozulmuştu. Sonrası ise şimdiye kadar yaşadığı her yerde bu hayalinin üstüne basıp geçmişti sürekli. Her zaman tehlike altında yaşayan, sürekli bilgi toplayıp öldürmeye mahkûm edilen birisiydi. Kötüler nasıl acımasızca davranıyorlarsa oda iyilerin arasında o şekilde onlara karşılık veriyordu. Yataktan gelen hışırtılar ve garip inleme seslerini duyunca yavaşça koltuktan kalkıp yatağın kenarına yaklaştı. Cadı ayılmaya başladığını fark ettiğinde dudaklarında ufak bir tebessüm vuku buldu. “Günaydın sulu göz.” Alaycı bir ifade dalgalandı çehresinde. Sonra yatağa oturdu yavaşça. Cadının o beyaz tenine yerleştirilmiş bakışlara kilitledi bakışlarını. İçlerinde eski dostunu gördü. Dostunun şuanda yanında oturduğu bedene karşı hislerini hissetti bir anda. Öldürülmüştü. Ve o en yakın arkadaşının cenaze törenine genç cadı ve ailesini tehlikeye atmamak için gitmemişti. O günden sonra hiç uğramamıştı onlara. Bir saat önce bu yüzden hiddetlenmişti. Bu yüzden kızmıştı cadıya. Ona bir şey olmaması için şuanda elinde ne varsa ortaya koymaya hazırdı. “Öncelikle aşağıdaki hareketime verdiğin tepki yüzünden hala şaşkınım. Jean… Aşağıdaki barmen hamilelik yüzünden hormonların biraz farklı çalıştığından söz etti. Ki ben Franz sence bunu düşünebilir miydim? Tabii ki hayır!” Ufak bir kahkaha attı. Sadece içerideki gergin havayı biraz olsun yumuşatmak istiyordu.