mezardaki son dize.

Konu: mezardaki son dize. Salı Mayıs 14, 2013 4:01 am

x

mezardaki son dize. Tumblr_inline_mlmbxcqqKb1rjg5u3

Pietra Qixinâ&Marchelle Oak Qixinâ
Gece Yarısı

Konu: Geri: mezardaki son dize. Salı Mayıs 14, 2013 4:20 am

Bu gece dolunay var, diye fısıldadı Pietra. Mezarlığın demir parmaklıklı kapısından içeri girmeden önce arkasına doğru bir bakış atarak yürümeye devam etti. Sırf buraya geldiği için bile kendisini kirli ve kullanılmış hissediyordu. Birkaç yıl önce ölmüş, şu an muhtemelen kendisinden geriye kemikten başka bir şey kalmamış olan birinin hâlâ bu denli varlığını hissettirebiliyor olması kızı hem üzüyor hem de hiç olmadığı kadar yoruyordu. ''Aşağılık piç kurusu.'' Sessiz bir küfür savurdu geceye doğru ve birbirinin neredeyse aynısı mezar taşlarının arasından ilerlemeye devam etti. Başka ne olabilirdi ki? O, ölmüş olsa bile ruhunda bıraktığı izler ölmemişti ya! Elindeki fenerin ışığı titreşirken gözlerini kapadı. Tekrar hatırlamak istemiyorum.

Buraya gelmemeliydi. Şu an ikiziyle paylaştıkları ranzanın üst kısmındaki sıcacık yatağında kıvrılıp yatıyor olması gerekirdi ama ölümünün üzerinden geçen yıllara rağmen piç kurusunun bıraktığı o mektup her şeyi alt üst etmişti ve biliyordu ki eğer bulunduğu yerde mezarı arıyor olmasa endişeden kafayı yiyebilirdi. Yıllarca kimseye söylemediği onca sır gün yüzüne çıkma tehlikesi yaşarken elbette ki derin bir uykunun kollarına bırakamazdı zihnini. Derin bir iç çekerek gözlerinin önüne düşen bir tutam saçı geriye doğru ittirdi.

Karanlığın içerisine doğru ilerledikçe mezara daha da yaklaştığını hissedebiliyordu. Yaklaştıkça da imgeler ve geçmişin unutulmak üzere gömülmüş anıları su yüzeyine çıkıyordu. Pietra, kulaklarında kendi çığlığının seslerini duyabiliyordu sanki, ayrıca onun çirkin kahkahalarını da. Fark etmediği bir sertlikle dudaklarını ısırınca bir damla kan çenesine doğru süzüldü, parmaklarının tersiyle kanı tek bir hamleyle siliverdi. Muhtemelen bu gece mezarlıkta olmasının sebebi olan adam yaşıyor olsaydı ve onu izleseydi zevkten dört köşe olmuştu. Çünkü Pietra korkmasa bile gittikçe gerilmeye başlamıştı. Üstelik nasıl olduğunu anlamasa da birkaç mezar taşı öteden köşeye döndüğünde karşısına çıkacak olan ilk mezarın ona ait olduğunu biliyordu. Arkasındaki ağaçlardan birinde baykuşun biri o uğursuz sesiyle öterken çok yakınında duyduğu bir hışırtı sesi ile olduğu yerde durdu. Takip ediliyor olabilir miydi? Bunun olmamasını dileyerek geriye doğru tam bir dönüş yaptığında şaşkınlığın tüm bedenine yayılmasına engel olamadı. ''March?''

Mesaj Sayısı : 18 Kayıt tarihi : 10/05/13

Sıcak yatağından çıkarken geceliğinin dalgalanan eteğini eliyle topladı genç cadı. İkizinin odadan çıkışının ardından geçse geçse sadece on saniye geçmiş olabilirdi. Üstüne bir şeyler giymeye çalışırsa izini kaybedeceğini az çok tahmin edebildiğinden sandalyesinin üzerinde duran montu üzerine geçirdiği gibi kapıdan dışarı çıktı ve kendini gecenin soğuk kollarına bıraktı.

Aklındaki tek şey ikizinin nereye gitmekte olduğuydu. Onu oldukça sessiz bir şekilde takip ediyordu ve şimdi bir mezarlığın demir kapısından giren ikizinin arkasından bakıyordu. Genç cadının kahverengi saçları ve mavi gözleri tıpkı onunkilere benziyordu. Aralarındaki tek fark yüz hatlarıydı. Pietra'nınkiler daha sert ve ciddi görünürken Marchelle'nınkiler oldukça yumuşak ve çocuksuydular. Ama onları arkadan gören biri rahatlıkla aynı kişi sanabilirdi. İkizinin demir kapıdan geçerken tedirgince arkasını kontrol etmesi onu endişelendirmişti. Acaba bir şeye mi bulaşmıştı? Kötü bir şeye? Marchelle buna hayatta inanmazdı. Pietra yapmaz.

Marchelle ikizini mezarlıkta takip ederken oldukça ürkmüştü. Mezarları, dahası ölüleri sevmezdi, hiçbir zaman hoşlanmamıştı ve asla da hoşlanmayacağını biliyordu. Tanrı aşkına, ölüleri kim severdi ki zaten? Mezar taşlarının arasında oldukça tedbirli adımlarla ilerliyordu. Hem ikizini görünmeden takip etmek, hem de mezar taşları arasında korka korka yürümek kolay bir şey değildi. Onlar da yetmezmiş gibi buz gibi hava genç cadının sadece ince geceliğiyle korunmaya çalışan bacaklarını sarıp sarmalıyor, onları titretiyordu. İkizine birkaç adım daha yaklaşırken ayağına takılan bir dalparçasından kurtulmak üzere eğildi, bir an hışımla dalın üzerine bastı ve ardından takipte olduğu aklına gelince yavaş yavaş kaldırdığı başı tıpkı onunkilere benzeyen buz mavisi gözlerle buluştu. "March?"

Hâlâ şaşkın şaşkın bakmayı sürdürürken kendine geldi cadı. "Evet benim. Ama Pietra, anlayamıyorum, burada ne işin var?" Bir yandan da bir elini etrafında gezdirerek mezarlığı işaret ediyordu. Nefesini tutmuş ikizinin cevabını beklerken kalp atışlarını duyabiliyordu. İstemediği bir cevap almaktan çok korkuyordu.