Korkunç Bir Gece Gezisi..

O gün gerçekten çok gergin geçiyordu. Nedeni gayet açıktı: Dört kafadar Gryffindor, Yasak Orman'a hoş bir ziyaret yapacaktı.
Vakit, sanki birisi onu büyülemiş de iki katı hızla ilerlemesini sağlamış gibi akıyordu. Paul, bir bakıyor sabah derse girmek için koşuşturuyor, gözünü kapatıp açtığında ise kendini Gryffindor Ortak Salonu'na giden merdivenlerde buluyordu.
Ortak salona ulaştığında salonun bir köşesinde Allison, Steve ve Medalaine'in oturduklarını gördü. Konuyu açan o oldu:
"Ee, gidiyoruz değil mi?"

-Anna Lizzie M. : Tüm rp'lerde 7 satırı geçmek zorunludur. Bir dahakine dikkat etmeniz dileğiyle.

Stres herkesde açık açık görülüyordu. Paul'un "Gidiyoruz değil mi?" sorusu hepsinin yapacağımız şeyi daha iyi kavramasına yol açtı.
"Şeyy" dedi Allison, "tabi ki gidiyoruz. Buraya kadar gelmişken caymayız herhalde. değil mi?"

Ortak Salon'un çıkışına yöneldiler. Belli etmemeye çalışıyorlardı belki ama biraz heyecanın yanı sıra hem yakalanmanın, hem Orman'ın verdiği korku içlerinde patlıyordu. Okul binasının sınırlarından yavaş yavaş ayrılıkren Steve sordu: "İyi de abi, orada ne yapacağız?"
"Açık değil mi? Çevreyi kolaçan etmeye, gezmeye gidiyoruz. Biraz orman havası hepimize iyi gelecek Steve" dedi Médalainé.

Allison düşündü. Ormanda bir çok tehlike ve yabani yaratık varken onlar tutmuş kendi elleriyle tehlikeye gidiyorlardı. Bu saçmaydı belki ama heyecan vericiydi.

"Hem düşünün kim bilir ne heyecanlı şeyler olacak." dedi Allison. Paul güldü. Yeni yeni tanıdığı birinin aklı beş karış havada bir maceraperest çıkmasından korkmuştu belki ama Allison sadece macera seviyordu ve aklı da gayet yerindeydi.

"Pekala millet varmak üzereyiz. Hazır mısınız?" dedi Paul. Bu soru gruba bir dinginlik verdi. Hazır gibiydiler sanki.

"Hadi ama Adel, sakinleş biraz. Ormanda kimseye bir şey olacağı yok. Ayrıca hatırlatırım ki sen bir Gryffindor'sun."
Adel, yarı sakinleşmiş yarı nefret ile ona baktı. Sanki aklından ona acılı bir ölüm diliyordu.
Biraz daha yürüdüler ve ağaçlar sıklaşmaya başlayınca hepsi "Lumos!" diye mırıldanarak asalarını ışıklandırdılar. Şu anda ıssız görünüyordu orman. Steve, Adel'in yanında, Paul ise Allison ile birlikte yürüyorlardı.
5 dakika kadar yürümüşlerdi ki ilerideki ağaçların arasından hışırtılar duyulmaya başladı. Hepsi aynı anda durdu ve oraya baktı.
"Sürüklenme sesine benziyor." diye fısıldadı Allison.
"Kim var orada?" diye bağırdı Paul.
Tam bağırırken ağaçların arasından kara bir leke ortaya çıktı. Yakınlarına sokulunca bunun bir at-adam olduğunu anladılar. Adel çığlık attı ve Paul'a dönerek:
"Senin salak maceraperestliğin yüzünden ona yem olacağız." diye haykırdı.
Paul ağzını açmış, cevap verecekken at-adam konuştu:
"Sizin gibi iki öğrenci kaçırıldı. Ormanın kalbine sürüklendiler. Akromantular(dev örümcekler) tarafından. Ve Paul'a yönelerek:
"Birisi senin arkadaşınmış."
"Jack!" diye bağırdı Paul. Olamazdı bu. Onun ne işi vardı burada?
At-adam tekrar konuştu. Bu sefer Steve'e bakıyordu:
"Ve bir kız da senin sevgilin olduğunu söyledi. Adı Stephanie galiba. Öyle bir şeyler söyledi."
"O benim sevgilim değil. Salak kız peşimden ayrılmıyor. Ben her zaman Adel'i sevdim ve seveceğim." diye haykırdı at-adamın yüzüne Steve.
"Onları kurtarmalıyız." dedi Allison.
Ve ormanın en tehlikeli alanına uzun uzun baktılar.

"Kaçııııııın" diye bağırdı Allison. Hepsi son hız ayrı yere kaçmaya başladılar. Adel bağırdı.
"Saçmalamayın aynı yöne gidelim!"

Böylece hepsi ağaçların arasındaki dar yolda, karanlıkta koşmaya başladılar. Dev örümcekte sığabildiği kadar kovalıyordu onları. Yolun dar olması küçük gruba avantaj sağlıyordu. Birden Paul bağırdı.
"Çabuk olun! Şu aralığa girelim."

Hepsi o küçücük mağara bozması dar ovuğa girdiler. Çok sıkışmışlardı. Zar zor nefes alıyorlardı. Birden dev örümcek tam da önlerined durdu. Kıllı, kalın bacakları görünüyordu.

"İğrenç" dedi Ally. Steve sataştı ona.
"Beğenmediysen başka oyuk bulalım hanımefendi."
"Kapa çeneni Steve."

Dev örümcek yavaş yavaş uzaklaşırken derin bir nefes aldılar. Daha fazla dal hışırtısı ve yaprak sesi duyamayınca saklandıkları yerden çıktılar.
Hala Stephanie ve Jack'ten bir iz yoktu.
"Nasıl bulacağız onları?" diye sordu Adel.

İşte buna dair kimseden ses çıkmadı.

"At-adam ormanın kalbi demişti... Yani tam ortasına doğru gitmemiz gerekiyor." dedi Paul ve devam etti:
"Topraktaki şekillerden izlerini bulabiliriz."
"Evet ama sorun şu ki orada bir sürü Akromantula olacak. Onlarla nasıl baş edeceğiz?" diye sordu Steve.
Paul ile Steve bu dar ovukta konuşurlarken Allison ile Adel nemli duvarın dibine çökmüş, konuşmadan oturuyorlardı.
"Bilemiyorum. Öğrendiğimiz büyüler arasında şu anda işimize yarayacak büyüler sadece Lumos ve İncendio. Ateşi gözlerine doğru yaptığımızda ancak onlara zarar verebiliriz."
"Fakat her birinin 8 gözü var ve biz 4 kişiyiz. Ayrıca orada bir tane değil, bir sürü olacak." diyerek konuşmalarını bitirdi Steve.
Paul, ovuktan bir dakika çıkıp asasını "Lumos" diye mırıldanarak etrafına baktı. Yerlerde küçük örümcekler vardı. Hepsi ayrı ayrı birliklere bürünmüş gibi farklı yollardan ortak bir yere gidiyordu. Görünüşe bakılırsa ilerdeki az çok seçilebilen patikalarla çevirilmiş alana ulaşıyorlardı. Ormanın kalbi orasıydı demek. Ormandan çıkışı ise tamamen kaybetmişlerdi.
Bir süre çıkış için bakındıktan sonra ovuğa tekrar dönüp konuştu:
"Patikalarla çevrilmiş alandalar. Buradan çıkıp oraya gitmemiz gerekiyor. Geri dönüş yolunu ise tamamen kaybettik. Tek bildiğim ormanın ortalarında bir yerlerdeyiz. Dönüş yolu ise bir hayli uzak. Evet, kurtarmaya gidiyor muyuz?"
Kimseden bir süre ses çıkmayınca Paul, tekrar konuştu:
"Benim gitmem gerek. Jack orada, onu kurtarmalıyım."
"Pekala, ben de geliyorum." dedi Steve ve ayağa kalkıp Paul'u yanına gitti. İkisi de aynı şeyi düşünüyordu: Ally ile Adel'e bir şey olursa ne yaparlardı?..

Sonunda kızlar da ayağa kalkıp:
"Biz de hazırız!" dediler.
"Peki,öyleyse hepinize iyi şanslar. Unutmayın göze nişan alacak ve İncendio Büyüsü yapacaksınız."
"Evet, biliyoruz Steve, sağol." dedi Adel.
Hep beraber ömürlerinin en tehlikeli anını yaşamak üzere dar ve uzun ovuktan çıkıp ormanın kalbine doğru yol almaya başladılar.

Dört gencinde elinde asalar vardı ve ışık çıkıyordu.Steve en önde ilerliyordu çünkü Paul en arkada etrafı inceliyordu.Çalıklardan ses geliyordu.Adel korktu ve geri çekildi.

''Burda birşey var.''

Paul hemen oraya koştu.Steve'de yanına geldi.Birbirlerine baktılar ve Steve gelişine asasını salladı.Gürültülü bir ses çıktı.Bir kaç saniye sonra oradan örümcek çıktı.Örümcek çok hızlı ilerliyordu ve Steve koşmak zorunda kaldı.Adel , Alison ve Paul arkasından koşuyordu.Ardından örümcek durdu ve daha önceden gördükleri Akramontu'yu gördüler.Steve boynuyla daire çizdi ve asasını dev örümceğe doğrulttu.Gözünü kapadı ve tanrıya dua etti.Bir adım geri attı.

''Şimdi''

Öyle bir bağırdıki ses ormanda yankılandı.Adel'in , Alison'nun , Paul'un ve Steve'in asalarından ateş çıkmaya başladı.

"Öldü mü?" dedi Adel.Sesi fısıltı gibi çıkmıştı ve sesini duyurabildiğinden emin değildi.Ama zaten diğerleri de az önce yaşadıkları şeyden ötürü kaskatı kesilmişler hareket edemiyorlardı.Akromantula dördünün de asasından çıkan ateşin etkisiyle kılları ve vücudundaki diğer ince et tabakalarını yakmıştı.Akromantula bu haliyle tüysüz kalmış bir kedi gibiydi.Şimdi Akromantula’nın üzerinde belirli yerlerden sızan bir madde vardı.Ki bu büyük ihtimal Akromantula kanıydı.Paul cesaretini topladı ve örümceğe doğru bir adım atacağı sırada Adel her ihtimale karşı sesiz sayılabilecek bir ses tonuyla.

“Sakın ona yaklaşma.Kızdıklarında zehirli salgılarından,salgıladıklarını duymuştum.Bence uyanmadan veya bizim yüzümüzden boynuzları diktiğini başka bir akromantula anlamadan buradan gitsek iyi olur.” dedi.

“Aslında birazcık zehirli salgı alsak Profesör Potter eminim çok sevinecekti...”dedi ve kıkırdamadan edemedi Allison.

“Bence bunu daha sonra kendi de gelip halledebilir...”dedi Paul ve hep birlikte akromantuladan en uzak olacak şekilde yanından geçtiler.

“Şimdi ne yapıyoruz?”dedi Steve merakla üçüne de bakmaya başladı.

“Sadece dördümüz aynı anda bir akromantula öldürebildiğimize göre bence oturup bekleyelim..”dedi Allison ve ayakta sallanmaya başladı.

“İlk önce buradan uzaklaşalım.Çünkü Akromantulalar az sonra gelebilir...”dedi Paul.Steve onu onayladı ve Steve önde Paul arkada hızlı adımlarla ileriye doğru yürümeye başladı.Tabii doğal olarak üçü de arkasından yürümeye başladı.Ölü Akromantuladan uzaklaştıklarında Paul bir ağacın dibinde durdu ve

“Şimdi ne yapacağımızı düşünelim...” dedi ve artık yürümekten yorulmuş olan kızlara baktı.Allison dayanamayarak ağacın dibine oturdu.Steve ellerini cebine sokmuş ve başını da yere eğmişti.Düşünüyordu.Düşünürken genelde böyle yapardı hep.

“Bence ne yapmayacağımızı düşünürsek daha az enerji sarf etmiş oluruz.Böylece kaçmak için de enerjimiz kalmış olur.”dedi Steve en sonunda dayanamayarak ve sinirden kahkaha attı.