~ Seni Her Şeyden Çok Seviyorum.. ~
Ölümüme koşuyordum. Aşkımızın yanmasına fırsat vermeden, bir taraf gökyüzüyle birleşmeden, şansımı değerlendirecektim. Arkamdan gelen Aro’ya son bir bakış attıktan sonra, son gördüğüm şey, siyah dumanı tüten, büyük bir ateşti..
“HAYIR!” diye bağırdım var gücümle. Beni tutan demir kollardan kurtulmak için bir hamle daha yaptım, yine başarısız. Kaçıncı denemem olduğunu bilmiyordum; ama karşımda yanan ateşe doğru yürütülmekte olan adamı hareketsiz bir şekilde izleyemezdim. Hayatımın aşkını, böyle bir şekilde kaybetmektense kendimi o ateşin içine atmayı yeğlerdim… Ama Carlisle, o olamazdı!
“Neden?” diye döndüm yüzünde her zamanki gibi bir gülümsemeyle olanları izleyen Aro’ya. O ise bir cevap vermek yerine yanındaki ağaçtan bir dal koparıp ateşe attı. Bakışlarımı tekrar Carlisle’a çevirdiğimde idam edilecek bir asker edasıyla ateşin yanına gelmişti bile. Bunu yaşayacak ne yapmıştık biz? Neydi onun suçu, neydi benim suçum? Ona bu kadar alıştıktan sonra, neden yapıyorlardı bunu bize? Neden Aro’nun her istediğini elde etme duygusuna biz boyun eğiyorduk? Neden biz eğmek zorundaydık?
“Aro, lütfen…” Bağıracak gücüm kalmamıştı artık, fısıldayarak konuşuyordum: “Lütfen bırak bizi.”
“Bunun tek nedeni sensin, Esme.”
“Ama neden ben? Bunca yıldan sonra neden ben?..”
“Bazen insanlar önündeki gerçekleri görebilmek için zamana ihtiyaç duyarlar, önündeki güzellikleri görebilmek için, Esme…”
“Bunun için onu öldürmen mi gerekiyor?” diye bağırdım sesim el verdiği kadar. “Bırak gitsin! Her şeye razıyım Aro, lütfen.”
“Bunu bir yıl önce düşünecektin.”
“Carlisle!” diye bağırarak ona yönelttim tekrar bakışlarımı. Onun bakışlarıysa tüm derinliğiyle benim üzerimdeydi. Bir şey demek ister gibi, belki de diyecek bir şey yokmuş gibi…
O an bir hareketlenme oldu; Carlisle bana doğru büyük adımlarla koşmaya başladı. Ellerimizin kesiştiği an ise bir saniyeden bile kısaydı. Aro’nun elleri beni belimden tuttu ve kendisine doğru çekti. Felix ve Demetri ise Carlisle’ı benden uzaklaştırdı.
“Bırak beni!” diye bağırdım, Carlisle’ın ise “Yeter artık!” diye bağırdığını duydum. “Yeter artık…”
Aro’nun elleri belimde biraz gevşedi; ama Demetri ve Felix’inkiler daha da kasıldı. Carlisle ise bağırmaya devam ediyordu.
“Her şeyi bana çok gördün bu zamana kadar, ne elde ettiysem kıskandın. Ailemi kıskandın, karıma olan sevgimi kıskandın, bunlardan önce yalnızlığımı bile kıskandın, Aro. Şimdi beni öldüreceksin, öldür! Ama onu bırak. Lütfen Aro, onun acı çekerek yaşamasını istemiyorum.”
Bu sözlerin kimseyi etkilemediği belliydi. Aro’nun elleri belimden yavaş yavaş boynuma doğru çıktı, benim bağırışlarımı bir hiç sayarak. Ben artık akıl almaz bir şekilde hıçkırmaya başlamışken Aro’nun dudakları boynumu buldu. Carlisle’dan büyük bir haykırış geldi. Gözlerindeki büyük öfke ve derin üzüntü Aro’nun üzerinde kenetlenmişti ama onun aldırış ettiği söylenemezdi. Aksine, kollarını omzuma sarıp arkasını döndü ve eliyle küçücük bir işaret verdi. O an, işaret verildikten yalnızca bir saniye sonra, Carlisle’a arkamı döndüğüm an arkamdan büyük bir çatırtı geldi ve başımı tekrar ona çevirdiğimde bir kolu siyah bir duman eşliğinde yok oluyordu. Dehşetle bağırarak Aro’yu ittirdim ve Carlisle’a doğru koşmaya başladım. Ona son bir kez sarılmak umuduyla kendimi öne atarken Alec yolumu kesti. Var gücümle ona vurmaya başladım; ama hiçbir şey fayda etmiyordu. Alec beni kollarımdan tuttuğu gibi Aro’ya doğru sürüklemeye başladı. Fakat yolun ortasında durdu. Bir kez bile düşünmeden tekrar Carlisle’a doğru koştum ve kendimi onun üzerine attım. Koparılmamış, diğer koluyla bana sarıldı.
“Seni her şeyden çok seviyorum…” diye fısıldadı kulağıma benim hıçkırıklarımın arasında. Ama ‘Ben de!’ bile diyemeden, sert kollar beni tutup ondan uzaklaştırdı yine. Bir daha tadını alamayacağım kokusunu son kez içime doldurdum ve son bir defa baktım gözlerine, üç saniyeliğine… sonraysa Felix’in güçlü elleri boynunu tuttu ve o güzel başı, ateşin kırmızısını süslüyordu....
Konu: Sinead 
Ptsi Ağus. 23, 2010 9:16 am
