Kızıl Ağaç

Anna genç adamın yanına vardığında titrediğini biliyor, aldırış etmiyorken belinde ellerini hissetmesiyle bir kez daha kendine geldi.Onun yanındaydı işte.

Suratında olabilecek en şapşal ifadesiyle gülümsediği sırada kollarını onun boynuna doladı. Ne kadar yıl geçse de genç adam hâlâ aynıydı. Eskisi gibi mükemmel, eskisi gibi capcanlı.

Onları ayıran kaderlerini düşündü. Küçücük çocukken birbirlerinden ayrılışlarını. Bunca yıl geçmiş olmasına rağmen içinde şimdiye kadar kalbinin en derin köşelerine gömdüğü duygu adeta onu yakmaya başlamıştı.

"Seni... Seni çok özledim."

Genç adamın sesiyle irkildi. Biraz geri çekilip onun gözlerinin içine bakarak tüm gücünü topladı.

"Bende seni çok özledim. Hem de çok."

İnanılmaz güzellik karşısındaydı işte.Bundan daha güzel bir buluşma düşünemezdi herşey hayal gibiydi diye düşünürken.

"Bende seni çok özledim. Hem de çok."

Cümlesini duyduktan sonra kendini bulutların üstünde hissetti.Son anda kendine geldi.Elini Lizzie'nin elini üstüne koydu nazikçe tuttu ve dudaklarına götürdü elini öptü.Teninin kokusu başının dönmesine yetmişti.

"Lizzie seni daima sevdim"

Diye söyleyiverdi bir çırpırda sonra yavaşça Lizzie'ye yaklaştı yanağına güzel bir öpücük kondurdu

Kalbi git gide daha hızlı atarken kendisini küçük serçeler gibi hissediyordu genç kadın. Jean'in mavi gözlerinin içerisinde kaybolmak üzereydi. Ona bakarken geçen yıllarının acısını çıkarmak istiyordu. Çok vakit kaybetmişlerdi.

"Lizzie seni daima sevdim."

Onun sözleri yüreğine düşerken bedenini saran yangın genç adamın yanağına bıraktığı öpücükle adeta tüm dünyasını ele geçirmişti. Hücreleri bu kadar heyecana dayanamıyor, isyan ediyordu. O da onu her zaman kalbinin bir köşesinde tutmamış mıydı zaten? Ne olursa olsun, onun varlığını hatırlamamış mıydı?

"Jean..."

Kelimeler boğazına düğümlenirken bir kaç saniye düşündü. Genç adamın meraklı bakışları altında ona iyice yaklaşırken mırıldandı.

"Sen de benim her zaman kalbimdeydin."

Son sözleri üzerine Jean'in irkildiğini hisseden genç kadın suratına yayılan gülümsemeye engel olamadı. Bu insanın enerjisini her şeyiyle çalan sahilde, gülebiliyordu.

Genç adam onun elini tuttuğunda titrediğini hissetti. İkisi birlikte ıssız sahili bile romantik bir aşk yuvasına çevirirken Pierre mırıldandı.

"Bundan sonra hep beraberiz benim güzel sevgilim, her zaman."

Anna ne demesi gerektiğini bilemiyordu. Çok zaman geçmişti, onun yokluğunda çok şey değişmişti. Nişanlanmıştı, nişanlısını kaybetmişti. Yine de Jean'i tamamiyle kalbinden hiç silmemişti. İşte artık hayat ona kaybettikleri her şeyi elleriyle sunmuyor muydu?

Birdenbire kendisini ağaca yaslanmış şekilde buldu genç kadın. Jean'in masmavi gözleri kendi gözlerini delip geçerken dudaklarını dudaklarında hissetti. Zamanın bütün anılarını silen bu öpücükle kendisine gelmişti. Kollarını Jean'in boynuna dolayarak fısıldadı.

"Seni yaramaz."

Kahkahasına engel olamazken arayı çok açmadan bu sefer o genç adamın dudaklarına kapandı.

Genç adam ona seni seviyorum diye fısıldarken gözlerini onunkilerden ayırıp sahile dikti Anna. Buraya genelde kimse gelmezdi, buraya aslında kimse gelmezdi. Oysa Anna'nın devamlı uğrak yeriydi. Hep mi aykırı olmak zorundaydı bilmiyordu ama hep aykırı olduğu kesindi.

Jean bunu anlamış gibi mırıldanırken bir yandan sırıtmayı da ihmal etmedi.

"Burası pek tekin bir yer değil ama seninleyken fark etmez."

Genç kadın bir kez daha yüksek sesli bir kahkaha patlattı. Egoist olan Anna bunu reddedecek değildi elbetteki. Kafasını sallayarak iltifatı kabul etti.

"Haklısın. Seni korurum Jean."

Pierre'yi gıcık etmek amaçlı ona sataşırken dil çıkartmayı da ihmal etmedi. Karşısındaki adamın sırıtışı iyice artınca ellerini beline koyarak küçük bir kız çocuğu edasıyla atıldı.

"Hem, karşında yüzyılın en güçlü büyücüsü var. Saygılı olman gerek. Yoksa olmuyor musun?"

Genç kadın suratında gülümsemeyi korurken Jean'de ona eşlik edercesine sırıttı. Anna'nın kulağına eğildiğinde genç kadın onun nefeslerini çok yakınında hissederken fısıldadı.

"Haklısın, inanılmaz bir büyücüsün hemde."

Pierre'nin suratındaki sırıtış gülümsemeye çevrildiğinde genç adam gözlerini genç kadına dikerek devam etti.

"Ve güçlü bir büyücü olduğun kadar güzelsin de."

Anna aldığı iltifatla şımarırken laf oyununu kazandığını sanarak göğsünü kabartan Pierre'nin omzuna hafifçe vurdu. Genç adam kahkahayı patlatsa da omuz silkerek ellerini beline götürdü.

"Jean Pierre Pembrandt.."

Kelimeleri toparlamaya çalışırken oluşan sessizlikte kalp atışları neredeyse duyuluyordu. Gözlerini onunkilerden ayırmadan ses tonunu yükseltti.

"İltifatınız kabul edilmiştir. Unutmadan güzel kızlara yakışıklı erkekler. Yoksa unuttun mu?"