Sigismund Thalberg

Ellerim piyanonun üzerinde isteksizce sağa sola gidip geldi bir ritim bulmak istercesine. Bu hareketi yaparken milyonuncu defa Bartolommeo Cristofori’a teşekekkür ettim bu inanılmaz buluşu gerçekleştirdiği için.

Sıkılmıştım. Asık suratımın üzerindeki inci tanesi gözlerimi odada gezdirdim. Siyah deri kaplamalı bir koltuk vardı. İki kişilikti ve odanın sağındaydı. Tek başına. Bu koltuğun karşısında da inanılmaz bir buluş ve ona hükmetmeye çalışan asalak bir şey vardı. Ben ve piyano. Ben inanılmaz buluştum ve piyano bana hükmetmeye çalışıyordu. Zorla ezberlediğim bu notalar. Bisikletin pedallarına benzetmeye çalıştığım bu pedallar.

Ahşap kapıya baktım. Birinin içeri girip beni kurtarmasını bekliyordum. O kapıyı tıklatmasını. Büyük ahşap kapıyı. Gelen kişiyi asla geri çevirmeyeceğim kapıyı bir kez çalsalar benim için yeterliydi. Ama bu benim için boş bir ümitti. Ellerim isteksizce aklıma kazınan bir parçayı çalmaya koyulmuştu benden habersiz. Gözlerim ise kapının önündeki halıdaydı. Siyah bir kürktü resmen. Bu berbat olan odayı daha da korkutucu yapıyordu. Ellerimi sertçe bütün tuşların üstüne bıraktım ve çıkan berbat sesin asıl müzik olduğunu düşündüm.

Kapıdan iki kere tık sesi geldi. Ümitlice seslendim “Girin!” diye. Elinde tepsiyle genç bir bayan girdi. Alımlı ve hoştu. Gözlerimi ayıramıyordum. Az önceki ses için mi müzik demiştim. Hayır. Müzik tam karşımdaydı. Bütün ihtişamı ile. Utangaç bir şekilde halıya bastı ve korkakça masaya yaklaştı. Tepsinin üzerinde bir bardak vardı. İçinde koyu bir sıvı. Yanakları kızarana kadar ona baktım ve o masaya yaklaştı hızlıca. Tepsiyi korkakça masaya bıraktı ve önümde selam verdi. Sadece gülümsedim ve konuştum. “Teşekkürler. Adın nedir?” çok mantıklıydı gerçekten sorduğum. Kendi sorduğum soru üzerine kendim için gözlerimi devirdim ve cevap vermesini umdum. “Efendim, Adelicia.” Gülümsedim. Ne kadar hoş bir isimdi. Asil anlamına geliyordu. Herhalde ailesi kızının hayatının öyle olmasını umarak koymuşlardı. Zavallılar. İstedikleri şey olmadı. Konuşmaya devam ettim. “Benim kim olduğumu biliyor musun?” kız şaşırmıştı.”Elbette ki efendim. Siz Sigismund Thalberg’niz. Ünlü piyanist efendim.” Bir “Ah!” sesi çıkardım ve kafamı öne eğdim. Düşünmeye başladım. Böyle güzellikteki bir kız için ne yapılabilirdi. Müziği başlatan, müziğin tanımı olan bir bayan için ne yapılabilirdi ki…

“Peki, Adelicia, şimdi ne yapacağım biliyor musun?” kız şaşırmıştı. “Hayır, efendim. Üzgünüm.” “Üzülme Adelicia çünkü senin için piyanonun şu standart renklerine basacağım ve senin kadar güzel olmayan bir müzik ortaya çıkaracağım.” Kız hızlıca kafasını aşağı indiriyor. Saçlarının rendi yani fark ediyorum. Kırmızı ve kıvırcık.Tepeden aceleyle toplanmış ve kenarlardan çıkmış. Ama bu Adelicia’ya güzellik katmıştı. Masamın başındaki ışığı artırıyorum ve yüzünü seçmeye başlıyorum. Çilleri var yüzüne yakışan. Burnunda ve elmacık kemiklerinde.Evet, elmacık kemikleride yeterince dolgun. Galiba şimdi çalacağım şarkı gerçekten yerine oturacak. Tam ellerim piyanonun tuşuna basmışken biri Adelicia’ı çağırıyor. Kız hızlıca bardağı masama koyuyor. Masaya biraz sıvıdan dökülüyor kızdan habersiz. Halını üzerinde koşarak ahşap kapıdan çıkıyor. Ama bu beni yıldıramaz. Ellerimle şarkımı çalmaya çoktan başladım ve hayallerimde Adelicia hissetmeyi…

RP'nizi çok beğendim, gerek betimlemeler olsun gerek anlatım tarzınız gayet güzeldi. Okuyucu sıkmıyor, aksine meraklandırıyordu. Bir kaç cümlenizde anlatım bozukluğu vardı. Onun dışında belirgin bir hata göremedim. Renklendirmeniz güzeldi fakat beyaz yerine başka bir renk kullansaydınız daha güzel olabilirdi.

Değerlendirmedeki gecikme için özür dilerim; malum sebeplerden dolayı hiç birimiz değerlendiremedik.

Puanınız; 83.