Şöminenin tatlı sıcağı, biraz sonra konuşacağımız konular sayesinde tenimi sıcak tutmaya yetmemişti. Büyükbabam, eline aldığı üç adet büyük, yıpranmış kitabı sıkıca kavrayarak, tam karşımdaki koltuğa geçmişti. Bunları aramak için epey uğraştığı belli oluyordu, yüzünden akan terleri göz önüne almıştım. "Büyükbaba," diye mırıldandım son derece sıkıcı bir şekilde, "Bu kalın kitapları bana okutmayacaksın değil mi?" Gözümü korkuttuğunu itiraf etmiştim, daha yapacak birçok araştırma ödevim vardı benim.
"Hayır, hayır, hayır, küçüğüm..." dedi. Ses tonu, yaşından kaynaklanan bir şekilde hüzünlü gibiydi, ölümü bekler gibi. Bana küçüğüm demişti, acaba hala beş yaşında gibi duruyor olabilir miydim? Hiç sanmıyorum. Derin bir nefes aldı ve, kitaplardan en kalın olanı araladı. Uzun bir konuşma olduğunu biliyordum, bunun için kendimi hazırlamıştım da zaten. Yine de içimi kemiren merak duygusu yüzünden sağ dizimi sallayıp duruyor, ne diyecek diye bekliyordum.
"Bu kitap, büyük büyükbaban Keddrick Nathaniel 'a aitti. Sadece bunda değil, diğer iki kitapta da, vampirler, kurtadamlar ve büyücüler için yaptığı araştırmalar ve yaşadıklarını anlatıyor." Gülüp gülmemek arasında yaşadığım dürtü, büyükbabamın devam etmesiyle sonlanmıştı. Araladığı kitaptan birkaç cümle okudu, "... onların gerçek olduğunu kendi gözlerimle gördükten sonra nasıl inkar edebilirim ? Kız kardeşimin kanını emen iblisin kim olduğunu biliyordum, bunu kendimde itiraf edemediğim bir şekilde gerçekleşirken, izlemekle yetinerek büyük hata yaptığımın da farkındayım."
Neydi bu ? İlk başta saçmalık gibi gelse de, Keddrick 'in anlattıklarında biraz mantık aramak zorunda kalmıştım. Eğer bu gerçekse, kesinlikle çılgın bir deneyim yaşıyordum. Mystic Falls ile ilgili duyduğum o kadar şeyden sonra, bu Keddrick 'in kökenlerle iletişim kurduğu anlamına gelirdi. Şaşkınlıkla büyükbabama baktığım zaman, kafasını keyifle öne arkaya atıp ne kadar haklı olduğunu gösterir gibi gözlerime baktı. Ne diyebilirdim ki. "Devam et, büyükbaba." dedim kupkuru bir sesle. Ses tonum onu etkilemiş olacak ki, yanındaki bir bardak suyu bana uzatınca ona can simidi gibi baktım. Bardağı dikledikten hemen sonra devam etti, "Vampirler güneş ışığına çıkamadıkları için, cadılarla bağlantı kurabilenler onlardan özel bir yüzük alıyor. Öldürdüklerimden sadece üç tanesini güneş ışığına itip, kazığı kalplerine saplamıştım, bu yeterliydi -"
Elimde olmadan büyükbabamın sözünü kesmiş ve, "Vay canına !" diye bağırmıştım, beni bir bakışıyla susturdu, anlatmaya koyuldu. "Anlayacağın, vampirler güneş ışığına çıkamıyor ve kalplerine saplanan bir kazıkla öldürülebiliyor, hayatım." Bunları neden bana, şu anda anlattığını bir türlü anlayamıyordum. Ne diyeceğimi bilemez bir şekilde büyükbabama bakıyor, onun bana yeni birşeyler öğretmenin verdiği coşkuyla beni incelemesini seyrediyordum. Yaklaşık yarım saat boyunca bu konu üstünde atışıp durmuştuk, bir yandan vampirlerin gerçek olup olmadığı hakkında konuşurken bir yandan da vampirler ve kurtadamlar arasındaki ilişkiyi tartışıyorduk.
"Kurtadamlar, sadece dolunayda dönüşebiliyor çünkü güneş ve ay laneti sayesinde vampirler güneş ışığına çıkamıyor. Vampirlerin onları bu kadar çabuk öldürmesi sadece onların dolunayda dönüşebilmesiyle alakalı. Tamamen savunmasızdırlar çünkü. Ama bu lanetin ucu cadılara gidiyor ve cadılarda bu laneti kaldırmıyorlar. Sanırım bir anlaşma yapmaları gerek fakat... bunu bir yerlerde okumuştum ama hatırlayamıyorum tatlım, üzgünüm." Pür dikkat dinlediğim büyükbabam hafifçe kızarınca ona güldüm.
En azından filmlerde ve dizilerde duyduğum o aptal "vampirler" ile ilgili düzgün bir açıklama bulunmuştu. "Peki, büyükbaba, Keddrick 'in hiç tanıdığı büyücü ya da cadı var mıydı ?" dedim merakla. Sonunda inandığım şu hikaye beni sinir bozucu bir çıkmaza sürüklemişti.
Kahverengi kapaklı kitabı karıştırdı ve ortalarına gelirken durup bana bulduğunu okudu, "Jacquin isimli bir cadı, bugün hayatımı kurtardı. Onunla tanışmak benim en büyük şansım. Kıvırcık saçlı düşüncesiz vampire saldırdıktan sonra çığlıklarımı duymuş olacak ki, garip bir dudak oynatmasıyla vampir ile yer değiştirmemi sağladı. O büyük çığlıklar atarken ben sadece izledim ! Jacquin, Mystic Falls 'ta durduğu sürece bende kalacak." Durdu ve buruşuk işaret parmağıyla sayfayı okşadı. "Hayatım, Jacquin denilen cadı hakkında başka birşey yazmamış."
İlginç. Bu kadar minnettar kaldığı cadıyla ilgili nasıl birşeyler eklemez ? "Cadıların yaptığı sınırsız büyü çerçevesinde, vampirlerin ve kurt adamların yapabilecek birşeyi kalmıyormuş, Marie." dedi sayfaları biraz daha ilerletirken. Gözleri kitapta, mırıltı halinde konuşuyordu. Yerimden büyük bir hışımla kalktım ve dizlerinin üzerinde tuttuğu iki kitaptan birisini aldım.
Saat geç olmuştu, eve dönmem ve aileme hesap vermem gerekecekti. Bazen, sırf yaşım yüzünden yaptıkları bu muamele beni deliye çeviriyordu. "Büyükbaba, bunu alabilir miyim ?" O başını sallarken, ben de sırt çantama kitabı atmıştım. Beni oldukça şaşırtarak elindeki kitabın başına birşeyler karaladı ve diğer iki kitabı da zorlanıp da olsa kalkıp çantama koydu.
"Sen bunları okuduktan sonra gerekli bir konuşma daha yapacağız, bunun için kendine dikkat et ve bundan kimseye bahsetmemeye çalış." dedi.
Evden çıkıp biraz önce büyükbabamla konuştuğum konuyu düşünürken arkamda serin bir esinti oldu. Etraf karanlıktı ve kimse yoktu, bundan emindim. Vampirlerin gerçek olduğunu düşündükçe tüylerim diken diken oluyordu, ki bu benim çok az rastlanan bir durumumdur. Ayağım takıldı ve tökezledim. Eğilip ayakkabımın bağcıklarını düzelttikten sonra, onu gördüm.
Müthiş güzelliği canımı yakmıştı. Siyah saçları beline kadar dökülüyordu ve canlı olduğu belliydi. Mat yüzü, kusursuz bi pürüzsüzlükle çevrelenmişti ve gözleri, dudakları, bütün organları ile mükemmeldi. Ağzını hafifçe açtı düzgün, bembeyaz dişlerini sertçe sergiledi. Ne olduğunu anladım, anlamak istemesem de. Kaçmanın bir mantığı olmadığını biliyordum. Tek korkum, ölmekten çok büyükbabama bir zarar gelmesiydi. Vampir dişlerini boynuma geçirirken, bütün vücudumu sarsıntılı bir acı kaplamıştı. Acının sonu olmadığını düşünüyordum. Parmak uçlarıma kadar hissettiğim acı, birden ufak bir zevke dönüştü. Bu ikisini yaşamam kadar tuhaf birşey yoktu. Gözlerimin hafifçe kapandığını ve kendimden geçtiğimi hissettim. Vücudum, vampirin dişlerinden kurtulduğu an yere yığılmıştı. Ağzımda hissettiğim metalik, iğrenç bir tat benim sinirimi bozmuştu. Neden ölmüyordum ?
Sarsılarak gözlerimi açtım. Bambaşka biryerde gözlerimi aralamak kadar ilginç gelen birşey yoktu şuan. Acıdan çok tüm vücudumu kaplayan bir ağrı vardı ve sanki geçeceğini belli ediyordu. Garip odada tektim, bunu biliyordum. Kızardığını düşündüğüm gözlerim acıyla kısıldı. Kalkmayı denedikçe yattığım koltuğa yığılıyordum. Bu çok ilginç geliyordu.
Omzumda hissettiğim el ile irkildim. Zorlanarak başımı çevirdim ve benim kanımı içen vampiri gördüm. "Lüt -lütfen !" diye inledim. Sesimden acizlik akıyordu.
Vampirin hoşnut sesi, sanki gerçekten değiştiğimin belirtisi gibi olmuştu: "Yeni hayatına hoşgeldin, Nathaniel."
Konu: Elisamarie B. Nathaniel 
Cuma Mart 11, 2011 4:43 am
