Roncelvalles ~

Cam
kırıkları gibidir bazen kelimeler, ağzına dolar insanın; sussan acıtır,
konuşsan kanatır. Hançer gibidir bazı kelimeler, dışardan oldukça
gösterişli, güzel; anlamına bakarsın, hayatında hiçbir şeyin yakmadığı
kadar yakar canını. Ama bir kelime vardır ki, duyduğunda; kimi zaman hiç
hissetmediğin duyguları uyandırır içinde, kimi zamansa… Hiçbir cam
kırığının, hiçbir hançerin açamadığı yaraları açar kalbinde…

Cadı,
hiç yapmadığı bir şeyi yaparak, düşünmeden yazmıştı bu satırları.
Aklından değil, kalbinden çıkıyordu kelimeler. Bunu, nedense, sadece
belirli zamanlarda engelleyebiliyordu. Bu zamanların çok zor durumlar
olması kendisi için büyük bir avantajdı. Duygularını bastırabiliyor
olması, kendisine hem zarar veriyor, hem de kendisini koruyordu. Zaten
kendisini kimsenin sevmediği bir ortamda şartlar duygusuz olmasını
gerektiriyordu. Ezilmeye razı olması gerekiyordu, ama artık alışmıştı.
Ezilmek kelimesini düşündükçe aklına eski ailesi geliyordu. Eski. Bir aile ‘eski’ olabilir miydi? Peki, bir çocuk, bir genç, ailesiz olabilir miydi? Bu soruların cevabı kendisi için tekti: Evet. Ailem
diyebileceği kimsesi yoktu, hiç olmamış gibi davranıyordu zaten. Ailesi
olsa ne olacaktı ki hem? Malcolm gibi mutsuz da olabilirdi. Malcolm… İçindeki
o uğultulu ses, sadece derin, çok, çok derin bir iç çekmesine neden
olmuştu. Olağan duygularını böyle bastırıyordu. O kelimenin canını
yakmasına engel olamasa da, en azından bastırabiliyordu duygularını.
Dersine çok ama çok iyi çalışmıştı. Hayat kendisine duygusuz olmasını
söylüyordu. Tanrı O’nu böyle yaratmıştı. Eğer Tanrı kendisinden
haberdarsa, ya da öyle biri varsa. Küçüklüğünden beri dua eden insanları
incelerdi: Hepsi iki ellerini yukarı kaldırır, Tanrı’dan bir şeyler
isterlerdi. Ruhların yukarı, göğün ötesine çıktığı söylenirdi hep. Peki,
neden ruhtan ayrılmış bedenler yerin altına, toprağa gömülürlerdi?
Düşüncelerinin saçmalığından dolayı kendi kendine söylenirken hala
elinde tuttuğu tüy kalemi bu sefer sağ eline alıp, defterini sola doğru
çevirdi dizlerinin üzerinde. Göl Kenarı’nda, yalnız başına, güneş ufukta
yavaşça, başka yerleri aydınlatmak üzere, kendisine veda etmek
üzereyken düşüncelerini yıllardır yaptığı gibi döküyordu defterine.
"Hayat öyle lanet birşey ki; sustuğunda konuşmadın diye pişman eder, konuştuğunda ise susmadığın için kahreder."- Bukowski.

Bkolski’nin
bu sözünü ne zaman aklına getirse, içinden bir şeyler koptuğunu
hissediyordu kız. Kendisine bu kadar uyan bir söz daha varsa o da
Uğultulu Tepeler’deki Catherine’in rüyalarıni anlatırken kullandığı
sözlerdi: Öyle rüyalar görüyorum ki, bunlar, hiç aklımdan
çıkmadıkları ibi, düşüncelerimi de değiştirmeme neden oldu. Suya karışan
şarap gibi rüyalar da benliğime işleyip düşüncelerimin rengini
değiştirdi. Ezberlemişti artık cümleleri. Okuduğu her şey ama her
şey aklında kalıyordu zaten. Bu bölümün kitabın seksen beşinci
sayfasında olduğunu, soran üçüncü paragraf olduğunu çok net bir şekilde
hatırlıyordu mesela. Her şeyi aklında tutması acı bir şeydi, Malcolm’ı
gördüğü her an da hafızasına kazılmıştı. Bu yüzden nasıl değiştiğini
görebiliyordu. O da kendisi gibi olmuştu. Duygusuz. Acaba kendisi de mi koruyordu başkalarından kendisini? Neyden korumak isterdi ki kendisini? Okulda kendisine düşman olabilecek
birisi var mıydı ki? Son hallerinden sonra belki de çoğalmıştı
düşmanları, ama bunu umursayacağını sanmıyordu. Cadıyı umursamıyordu
mesela. Ya, kendisinin de en yakın arkadaşı olan Etta’ylaydı ya da... Kaira’yla. Aklından
geçen isimle boşta kalan sol elini yumruk yapıp sıkmıştı istemsizce.
Küt, sivri tırnaklarının avuç içine battığını hissedebiliyordu. Canının
yanmıyor olmasından dolayı da bir sorun yoktu kendisi için. Gözlerini
yumdu bir süre. Yaş geleceğini haberdar eden bir acı kaplamıştı
gözlerini. ‘Onun için ağlamayacağım.’
Sanki
yapabilecekmiş gibi, sakin ama titrek bir sesle emir vermişti
kendisine. İç sesiyle değil, kendi kendine. Nasılsa yalnızdı, her
zamanki gibi. Kendisini kim duyabilirdi ki? Karanlığın baskınlığıyla
çökmeye başlayan sis gibi gri olan gözleri gölün üzerinde oluşan minik
dalgalardaydı. Kıyıya yaklaşan küçük kıpırtılar gibi, gelmesini
bekliyordu ilhamlarının. Fakat kendi aklında, ya da kalbinde, hiçbir
kıpırtı yoktu şu anda. Düşüncelerini bir türlü toparlayamıyordu nedense.
Dikkatini dağıtacak hiçbir şey yoktu şu anda. Her zaman yazacak bir
şeyler bulmasına rağmen, neden şimdi bir şey bulamıyordu? Aklı hiçbir
zaman durmazdı aslında. Gözlerinin daldığını hissedebiliyordu. Beyni
boşalmış, gözleri daha da boş bakmaya başlamış, hatta görüntü yavaşça
bulanıklaşmaya başlamıştı. Bayılmış falan değildi, kendisine hep olan
şeylerden biriydi bu aslında. Gerçi arada bir, bilmediği nedenlerle
bayılabiliyordu. Şu anda durumun farklı olduğunu biliyordu. Duyduğu
tanıdık bir sesle, aniden, kendisine geldi titreyerek.
‘Roncelvalles, burada ne arıyorsun?’ Malcolm. Güçlü,
tanıdık, soğuk sesi anında tanımıştı. Derin bir iç çekti cadı.
Duygularını yeniden bastırıyordu böylece. Konuşmak için boğazındaki
düğümü de bastırmıştı bu sırada. Elindeki defteri ve tüy kalemi sol
yanına koydu ve sesin geldiği yöne, arkasına döndü. Sisten ve iyice
ilerlemiş olan miyobundan dolayı dostunu göremiyordu. Orada olduğunu,
varlığını hissedebiliyordu ama. Nefes alarak konuşmaya başladı. Sesi
sıradan ama neşeli gibi çıkıyordu. Yani Etta ve Malc’in yanında olduğu
gibiydi. ‘Sen misin Malc? İyice ilerleyen miyobumu bile, bile neden uzakta duruyorsun? Gelsene. Sana burada ne aradığımı gösteririm.’
Sesinin
doğal çıkmasına sevinmişti. Hazırlıksız yakalanmıştı biraz.
Yazdıklarına bakarak yüzündeki üzgün ifadeyi değiştirerek düşünceli
görünmeyi başarmıştı. Çocuk yanına geldiğinde başını kaldırdı ve daha
sonra yanında duran defterle kalemi eline yeniden alarak, arkadaşının
oturması için, sola kaydı. Oturup oturmayacağından bir an şüphe etse de,
Malcolm, yanına oturmuştu. Cadı, önce yazdığı satırları, daha sonra da
gölün üzerindeki küçük dalgaları gösterdi. Bunu tüy kalemiyle yapmıştı.
‘Az önce gelen ilhamlarımın şu küçük dalgalarla yavaş, yavaş gelmelerini bekliyordum. İlhamlarım yerine sen geldin.’ Gri
gözlerini çocuğa çevirerek kahverengi gözlerine baktı. Bu bakışları iyi
biliyordu kız, arkadaşını çok iyi tanıyordu. Aradığı bir şeyi bulamayan
birinin kızgınlığı vardı üzerinde. Yüzü ifadesizdi, mermerden yapılma
muhteşem bir Zeus heykelinin yüzü gibi donuktu, ama gözleri bunu
anlatıyordu.
‘Sen bir şeyler arıyorsun ama sanırım. Ve bulamamış gibi bir halin var. Gözlerinden okunuyor.’
'Necromanceler… Onlar hakkında bir şeyler araştırıyordum da…' Başka
birisi olsa bu dalgın çocuğun geçiştirmek için bunları söylediğini
düşünürdü, ama cadı anlamıştı arkadaşının gözlerinden. Düşünceli hali,
dikkatsiz oluşu, okunuyordu her şeyi gözlerinden. Peki, acaba neden
onlar hakkında bir şeyleri merak ediyordu ki? Ne zamandan beri
başlamıştı? Bunları sorabilirdi ama O’nu sıkmak istemiyordu. Elindeki
kalemi çevirmeye başlamışken konuşmaya başladı.
‘Birçok şeyi bilmeme rağmen Necromance’ler gibi şeyleri pek merak etmem, bilirsin. Ama yine de bir şeyler bakarım. İstersen?’ Artık
yardım etmek istediğinde soruyordu cadı. Korkuyordu artık arkadaşının
hareketlerinden. Yapabileceği şeyleri tahmin etmek zordu; çok
değişmişti. Herhalde bir tek O’nun yanında olduğunda eskisi gibi
olabiliyordu. Kaira’nın. Derin bir iç çekti bir kez daha. Ve kalemi yeniden dans etmeye başlamıştı defterin çizgisiz kâğıdının üzerinde.
Benim
hiçbir şeyim yok. Ne bir ailem var, ne de arkadaşlarım. Mutluluğum yok,
kalbim yok. Kalbim var aslında, başkasında ama. Hediye ettim ben
kendiminkini. Ama o bana vermedi kendi kalbini. O’nunki, başkasında…

Önce yazdıklarına şöyle bir göz gezdirdi. Yine duygular. Esiri
olmaya falan mı başlıyordu bu lanet şeylerin? Bu ikiydi, üçüncüsünün
olmasına izin veremezdi. Yazdıklarını ikinci kere okuduktan sonra
Malcolm’a baktı. Yüzündeki ifadeyi çözemiyordu. Dalgındı, bir şeylere
odaklanamayacak kadar dalgın. Yazdıklarını merak etmemişti herhalde.
Roncelvalles, hep yazıyordu zaten. Yaptığı başka bir şey yoktu cadının.
Sevgilisi yoktu, sevdiği… Vardı ama olmamalıydı. Her zamanki gibi yasak
şeyleri seçmişti. Aklı seçmemişti, şu anda kendisinde olmayan kalbi
seçmişti yasak olanı. Kalbini bir gün geri alacak ve başkasına
verecekti. Ama kime, ne zaman… Hiç bilmediği şeylerdi bunlar. Belki de
sadece geri alacaktı ve kimseye vermeyecekti. Rahibeler gibi, yalnız ve
bakire ölecekti. Düşüncelere dalmışken hala arkadaşının kahverengi
gözlerinin içine baktığını fark etmemişti. Başını bir an sağa sola
salladı ve daha sonra defteri sağına, Malcolm’a doğru uzattı çok
hafifçe.
‘Okumak ister misin? Yazmaya meraklı değilsin, biliyorum ama yorum almak isterim.’ Arkadaşının
gözleri kısa bir an defterde gezintiye çıkmış, daha sonra tekrar
kendisine çevrilmiş ve aniden ayağa kalkmıştı. Neler olduğuna bir anlam
verememişti cadı. Malcolm’ın ani hareketleri sinirlendiğini
gösteriyordu. Neden sinirlenmişti ki? Konuşmaya başladığında sesi her
zamanki gibi soğukkanlıydı. Ama yine gözleri farklı konuşuyor.
‘Kim bu?’ Yandın Roncelvalles. Aslında
yanmamıştı, önemli olan tek şey aşırı tepki vermemeye dikkat etmesiydi.
Derin bir nefes alarak kendisi de ayağa kalktı, defterini ve tüy
kalemini ağacın altında bırakarak arkadaşının gözlerinin içine baktı.
Bunu duygusuz ve korkusuzca yapabiliyor olmasına o kadar çok seviniyordu
ki… Gri gözleri sinirle parlayan kahverengi gözlere bir anlam vermeye
çalışıyordu. Neden aşırı tepki vermişti ki şimdi? Kendisi olduğunu
bilseydi bu gözlerin sinir yerine şaşkınlıkla parlayacağını biliyordu
cadı. Sanki zihnini okumak istercesine bakıyordu büyücüye. O’na doğru
küçük bir adım atarak yaklaştı. Aralarındaki mesafe bir metreden çok az
daha azdı. Gözlerini daha net görebilmek için yapıyordu bunu. Derin bir
iç çekti. Düşünürken bunu çok yapıyordu nedense. Bir de olağan
duygularını bastırmak için işte. Belki de ona böyle birinin olduğunu söylemediğim için. Cevap
tam olarak buydu. Fakat sinirlenmemeliydi, O da Kaira’dan söz
etmemişti, Roncelvalles onları görmüştü sadece. İçine oturan o hissi
yeniden hissetti bir an. Kıskanmıştım. Kıskanmıştı, ama buna
üzülmemişti. Kimle mutluysa onunla olmalıydı Malcolm, en yakın
arkadaşıyla olacak hali yoktu herhalde. Bir cevap bekleyen gözler
sabırsız bir hal almıştı. Sonra yine arkadaşının sesini duydu cadı.
‘Kim bu?’ Daldığını
falan düşünmüştü herhalde. Ama dalmamıştı, sadece odaklanmıştı. Bununla
ilgili söyleyeceği toparlıyordu sadece. Heyecanlı değildi, ya da canı
yanmıyordu. Sadece topluyordu kelimeleri. Yüzüne duygusuz bir ifade
yerleştirdi. Ve dudaklarından kelimeler dökülmeye başlamıştı.
‘Yazdıklarımda neden bir gerçeklik arıyorsun ki? İlla biri mi olmalı?’ Kelimelerin
ardından sustu kız bir süre. Tepkisiz kalmaya çalışıyordu. Taşmasını
engellediği duygularla ufak bir savaş veriyordu şu anda. Rüzgârın
kendisine taşıdığı koku kendisini kontrol etmekte zorlanmasına neden
oluyordu. Gözlerini kısa bir anlığına büyücüden kaçırdı, daha sonra
yeniden baktı kahverengi gözlere korkusuzca. Biraz da meydan okuyucuydu
bu bakışlar.
‘Biri
olsa bile, bu seni neden ilgilendirsin ki? Sen bana Kaira’dan hiç söz
ettin mi? Etmedin. Ben de biri olsa bile söz etmek zorunda değilim
sanırım, değil mi? Öyle biri yok ama.’ Sesi
sakindi, gözlerinin aksine. Gerçekten de, meydan okur gibi bakıyordu
büyücüye. Bunu neden yapıyordu? Çocuğun kafasını daha fazla
karıştırmasına izin vermemek için miydi? Muhtemelen, öyleydi. Belki de
buradan gitmeliydi. Ama büyücünün buna izin vermeyeceğini biliyordu.
Mecburen, bu konuşma gittiği yere kadar gidecekti. Peki nereye kadar
giderdi?

Edit: Normalde rp böyle durmuyor, neden böyle oldu hala anlayamadım -.-"

RP'nizi her şeyiyle çok beğendim. Anlatımınız, betimlemeleriniz, renklendirmeniz vs. hepsi oldukça güzeldi. Sayfa düzenini eğer wordden kopyaladıysanız arada böyle yapabiliyor. Onun için bunu yok sayıyorum, puanınız; 98.