Merakın Esiri

Etrafına gelen akım gittikçe güçleniyor bu da hızlandığı anlamına geliyordu. Alex büyüye odaklandı havada artık bir baykuş miseli süzülüyordu. Uçurum dibine varması ne kadar vaktini alacaktı bilemiyordu. "Lumos Maxima!" Asasından çıkan büyük beyaz top aşağıya doğru düştü düştü düştü... Sonunda yeri aydınlattı. En azından buradan yer gibi görünüyordu. Alex yine de tedbirliydi.

Bir süre sonra hızını kesti. Yavaşladı ve daha da yavaşladı. Ayağı artık zemine basmıştı. Burada hiçbir yaşam belirtisi yoktu. Zaten bir canlı burada uzun süre yaşayamaz gibi görünüyordu. Alex'in de fazla durmaya hiç niyeti yoktu. Nefes almakta gitgide zorlanıyor sanki kendi mezarına az önce canlı canlı girmiş gibi düşünceleri şekillenmeye başladı.

Elini çabuk tutması gerektiğini bildiği halde hareketleri yavaştı. Havadan olmalıydı. Alex asasını zemine gelişi güzel salladı. Bir iki çukur oldu. Etrafındaki ışık topu görmesini sağlıyordu. Aradığı şeyi daha önce görmese de nasıl göründüğünü biliyordu en azından. İşte bu en büyük teselliydi zaten. Bilgiye sahip olmak. Bugüne kadar hep cahilliğin amansız ve başaka çıkılması zor bir kanser olduğuna inanmıştı.

Artık gücü kalmıyordu. Son gücünü buradan gitmeye kullanacaktı. Elinden gelirse buharlaşacaktı.

"Depulso!" Toprakta açılan çukurdan garip bir ışıltı geliyordu. Bu toprak aradığı maddeyi içeriyordu. Tarif edildiği gibi küçük mavi parıltılar biraz daha yoğun. Kendisini saklamak için neredeyse toprakla bütünleşmiş. Alex kalbinin attığını gerçekten hissederek cebindeki küçük şişeye topraktan biraz kattı. Sonra açtığı çukurları baştan savma kapattı. Buradan gitmek için can atıyordu. Yukarıya yükseldi. Biraz daha yükseldikten sonra buharlaşmanın daha güvenli olacağını düşündüğü için yapıyordu bunu. Ve artık kendi niteliğinde ölçtüğü yere geldi. Gideceği yeri düşündü ve artık karanlıktaydı. Az öncede oradaydı ancak üzerinde bir hipogrif varmış gibi hissetmiyordu. Duygu birden geçti işte gelmişti.