just like a tattoo §

Bahar tatilinden 2 hafta önce, Slytherin kızlar yatakhanesi::

Ölüm soğukluğunun çevrelediği sıcak yatağında huzursuzlukla kıvranan beden, yeryüzüne hapsedilmiş bir Melek'in tekmil olmamış ruhundan en ağır, en yıkıcı darbelerin gölgesinde ezilmeye mahkum ve parelere ayrılmış hissiyatıyla sarsılırken, karanlık gecesini rüyalar cennetine kavuşturan zihni her zamanki yoğunluğunda ona yeni mahsullerini sunmakla meşgul idi. Artık anlamını yitirmiş sessizlik her gece rüyalarına konuk olurken, misafirperverlikten ırak acizliğe köle olmuş ruhani dünyası her ne kadar bu duruma alışkın olsa da yine de derinliklerinde taşıdığı hırs ve gazaptan ödün vermiyordu. Alevlerin çevrelediği patikada yavaş adımlar atan kağıt beyazı bedeni, alevlerin ortasında kalmış birine göre fazla sakindi. Lakin bu sakinlik çok uzun sürmemişti. Alevler gökyüzünden akıp giden yağmur damlalarına yenik düşmüş ve aydınlattığı boş yolun karanlığa gömülmesine izin vermişti. İşte o an korkmaya başlamış, rüya olduğunu düşündüğü soyut bir kavramın içinde hapsolmuş dahi olsa, korkunun simasında belirginleşmesine izin vermemişti. Yüzüne düşen bir tutam saçı geriye savurdu, etrafı görebilmek amacıyla zümrüt yeşili gözlerine karanlığa alışmaları için süre tanıdı. Fakat zaman yetmemişti. Dakikalar birbirini kovalıyor, etraf aynı zifiri karanlıkta gömülü kalıyordu. Gözlerini yumdu. Dişlerini sıkarak ellerini yumruk yaptı. Rüyasından uyanmaktı tek istediği.

Bir süre sonra gözlerini araladığında, kar beyazı çarşafların arasında ter içinde uzanmış, son altı yıldır her gece uyumadan önce gördüğü manzarayla karşılaşmıştı.

Uyanmıştı ve ikizinin birkaç adım ötesindeki yataktaydı. Çocukluktan kalma alışkanlıkları peşini bırakmıyordu Fire'ın. Üzerindeki örtüden kurtuldu ve parmak uçlarında iki adım attıktan hemen sonra ince parmaklarını ikizinin omzuna uzattı. Birkaç kez parmak uçlarıyla omzuna dokunarak sarışın yılanı uyandırmaya çalışsa dahi, cevapsız kalmıştı. ''İKİZ!'' Sesi kısıktı ama çığlık atarcasına fısıldamıştı. Yine cevap yoktu. Sırtı dönük sarışın cadının omuzlarını tuttuğu gibi buz gibi bedeni kendisine çevirdi. Gördüğü manzara karşısında dudaklarından tiz bir çığlık yayıldı etrafa, birkaç adım geri çekildi ve kendi yatağının kenarına çarptı ayakları. Parmakları dudaklarını örttüğünde gözlerini birkaç kez kırpmasıyla kanlar içinde yatan bedenin sahibinin ikizi olmadığını anlamış ve orayı hemen terk etmek istemişti. Hogwarts'ta olduğunu zannediyordu, uyandığını zannediyordu. Fakat beş veya altı adımın ardından olmaması gereken yerdeki kapıya çarpmasıyla beraber hala rüyada olduğunu anlamada zorlanmamıştı. Kapı koluna uzandı lakin hemen açmadı. Bir eli kapı kolunda diğer eli kapıya yaslanmış bir şekilde nefes almaya ve rahatlamaya çalıştı. İkizinin yerinde yatan ölü bedeni bir yerden tanıyordu; nereden olduğunu hatırlamıyordu sadece. Düşünceleri birbirini kovalarken kendini daha fazla yormak istemedi ve kapı kolunu aşağı doğru indirdi. Kapı büyük bir gıcırtı ile aralandı, yavaşça ve olabildiğince sessiz bir adım attı içeri doğru. Oda karanlıktı fakat birkaç saniye içinde gözleri odanın içinde konumlandırılmış nesneleri seçmeye başlamıştı. Bir sehpa, hemen yanında ise koltuk vardı. Odanın geri kalanı boştu. Bu şaka gibi rüya sebebiyle bilinçaltına tiksinircesine gülerek duvarlara çevirdi bakışlarını. Çiçek desenli duvar kağıtlarının arasında görünür hiçbir şey yoktu yeniden. Odanın içine bir adım daha attı, hemen ardındaki kapı gürültüyle kapandı. Bedenini kapanan kapıya çevirmesiyle beraber odanın içinde hareket eden birinin çıkarabileceği en kısık sesi işitir gibi oldu. Bedeni tekrar odanın içine çevrilmişti. Oda aynı şekliyle duruyordu ama daha da aydınlanmıştı ve biraz öncesine kadar boş olduğunu düşündüğü koltukta eli çenesinde oturan biri vardı. Bir erkek. Tanıdık bir yüz. Rüyanın anlamsızlığında yok olup giden zihniyle neler olduğunu idrak etmeye çalışırken, büyücünün bakışları cadının bedenini delip geçiyordu adeta. ''Seni tanıyorum...'' dedi kısık bir sesle. Büyücünün duymayacağından neredeyse emindi fakat bu tahmini ufak bir kahkahayla karşı karşıya kalmıştı. ''Sen...'' Yeni bir yanıt çok geçmeden kendisini göstermişti bile. ''Hı-hı.'' Sonunda göz alıcı bir gülümsemeyle... Anlamıyordu ama Winter. Bir-iki adım daha yaklaştı. Büyücü elini ona uzatmıştı, bakışlarını çevirdi ve gözleri yere damlayan kanla parladı adeta.

''Sendin. Onu sen öldürdün.''
''Hayır, ben değildim. Hakikati mi arıyorsun?''

Büyücünün yüzündeki gülümseme daha fazla yayılırken, kelimeleri yarıda kesilmiş ve dişi yılanın görüş alanına başka bir görüntü girmişti. Knokturn Yolu, gündoğumuna yakın, terkedilmiş evlerin dizili olduğu ıslak kaldırımlı bir sokak. Dakikalar öncesinde yatakhanedeki beden, şimdi kaldırımda uzanıyordu. Gözlerini kırptığı anda boş odaya geri dönmüştü. Büyücü yerinde değildi. Omuzlarının ardında bir nefes hissetti ve ardından dökülen birkaç kelime. ''Beni bul.'' Derin bir nefes almış, aynı nefesi vererek uyanmıştı. Bu kez gerçekten rüyalar aleminde olmadığını kontrol etmekte gecikmemiş, ikizinin ona dönük bakışlarıyla karşılaştığında derin bir nefes daha almıştı.

''Sen iyi misin Winter?''
''Sanırım... Hayır.''

Kaşlarını çatmış ve yardıma muhtaç bir çocuk misali, çocukluğunda yaptığı gibi ikizinin yanına kıvrılmıştı. Bazen Summer, Winter'ı deli etse de; tek güvenebildiği insanın o olduğunu ve hiçbir zaman güveninin yok edilmeyeceğini bilmek Winter'a rahat bir nefes bahşediyordu.


Bahar tatilinden 1 hafta önce, Okul bahçesi::

Doğru yolda ilerlediğini düşünüyordu, en azından Summer onu kolundan çekip, ona bağırana kadar. Hoş, sarışın cadının dudaklarından çıkan hiçbir kelimeye anlam yüklemiyordu beyni. ''Ne?'' dedi saf bir şekilde. Duymak istemediği şeyleri dinlemediği gerçeğini gizlemekte kararlıydı çünkü Summer'dan bir fırça daha yemek istemiyordu. ''Beni dinlemiyor musun sen?'' Duraksadı, ikizi her zaman Winter'ın dürüst olmasını isterdi. ''Hayır?'' Summer'ın iç çekişi, Winter'ı birkaç adım geriletti ve yolunu değiştirmeye sürükledi. ''Nereye!?'' Siyah saçları rüzgarla dans ederken gözleri kıstı Winter. ''Okul bahçesinde yürümek ne zamandan beri yasak??'' Kendisi de iç çeker gibi nefes aldı ve birkaç hızlı adımla Summer'ı gerisinde bırakınca aldığı nefesi verdi. Elini adeta zonklayan şakaklarında gezdirdi. Kolundaki kitapları yere fırlatır gibi bıraktı ve bağdaş kurarak çimenlere oturdu. Bir haftadır her yalnız kaldığında rüyasından başka bir şey düşünemez olmuştu. Büyücünün kim olduğunu bulamamıştı. Hakikat istiyordu ve sinirlenmeye başlamıştı. Isınan parmaklarını hissettiğinde Hogwarts'ın bahçesinde yangın çıkaran kız etiketine ihtiyacı olmadığından kendini durdurmaya çalıştı. Uzun sürmüştü. Bir an kendini kontrol edememişti. Anlamıyordu çünkü daha önce böyle bir şey olmamıştı hiç. Ya da olmuş muydu?... Hafızasını yokladı. Eksik parçaların olduğunu hissediyordu ama hiçbir zaman bu eksik parçaların peşinden koşma meraklısı olmamıştı. Yumruklarını sıktı ve gözlerini uzaktaki bedenlere çevirdi. Hiçbiri ona bakmıyordu, bu yeni sayılırdı. Sevindi, anlamsızca. Omuriliğindeki eksik dövmenin yandığını hissettiğinde bakışlarını arkaya çevirdi. Bedeni adeta uyarıcı gibiydi Winter'ın. O anlardan birini yaşıyordu sadece, her zamanki gibi yani. Garip bir şey yoktu. Baktığı yerde rüyasındaki büyücüyle göz göze gelmesinin dışında. Gözleri büyüdü, Gryffindor amblemli peleriniyle çimenleri ezerek bulunduğu yerden uzaklaşan aslanın peşinden koştu kitaplarını olduğu yerde bırakarak. ''Hey, beni bekle!'' Genç büyücü hızlanmıştı sanki. Her şey daha da anlamsızlaşmaya başlıyordu. Onu bulmasını istemişti. İşte, karşısındaydı. Şimdi neden kaçıyordu ki? Hızını arttırdı, Winter. Büyücünün koluna yapıştı ve bedenini kendisinde doğru zorla çevirdi. ''Sana beni beklemeni söyledim.'' Gözlerinin renginin daha belirgin olmaya başladığını çocuğun bakışlarından fark etmişti. Sakinleşmeye çalıştı düşünce yoluyla, ne kadar başarılı olabilirse tabii.