Bağıran Baraka'da|Tekli

Hayatının en korkunç anlarını yaşıyormuşsun gibi hissedeceksin. Kanın çekilecek, derin gerilecek. Korku bir soğuk gibi vücuduna yayılacak diyenleri hatırlıyorum. Bana göre burası sadece bir ev. Ama içinde bağırtıların olduğu bir ev. Bu ev hakkında onlarca, hatta binlerce şey atı tutulmuş. Ardımdan kapının çarpıldığını duyuyorum. Bir Slytherin'e güven olmayacağını bilmeliydim! Kaçtı, korkak. Birde bana korkan deyip dalga geçmişti. Ne beklenir ki; Richard ve Steve'nin arkadaşı. Yalan söylemek kötüdür. Onun için itiraf edebilirim sanırım; evet, burası korkutucu. Ama anlattıkları kadar değil. Merdivenlere bakarken ne kadar eski olduğunu düşünmeden edemiyorum. Asama yapışmış bir haldeyim. Jack'i düşünüyorum. Herhalde Hogwarts'a varmış, ayaklarını uzatmış, onlara zevk veren o iğrenç zindanların kokusunu içine doldurup, sigara içiyordur. Ama hayır. Kapının çelimsizliği kendini gösterip, dışarıdaki bağırtıyı içeri alıyor. "Bir kız Bağıran Baraka’ya girdi!” Biraz duraksıyor. İçimden küfrediyorum. Adiliğin, ucuzluğun böylesi! "Adını bilmiyorum, yalnızca… Gryffindor atkısı takıyordu ve… ve sanırım beşici sınıf, sanırım macera arıyor.” Ah, Merlin'in sarkık donu adına! Ne macera ama. Kapıya doğru koşup açmaya çalışıyorum. Ama nafile, sıkışmış herhalde. Asamı kullanırsam ceza yiyeceğimi biliyorum. Yani, cezamın katlanacağını. Böyle bir yere girmek bile büyük bir ceza getirir. Gözlerimi kapının deliklerine yapıştırdım. Üç Süpürge'dekiler dışarı çıkmış. Biliyorum ki, hiçbiri buraya gelmeye cesaret edemez. Sanırım sonsuza kadar burada kalamam. Yürümeye başlıyorum. Kafamın içinde dört dönen düşünceler rahat bırakmıyor beni. Yukarı çıkmaya başladığımda fark ediyorum ancak sesleri. Sonra yalama olmuş tahtaların gıcırtısı olduğunu anlayıp, uzun süredir ilk defa gülümsediğimi fark ediyorum. Suratımdan gülümsememi silip yola devam ediyorum.

Yukarısı boş. Sadece oturulacak bir divan var. Duvarlardan kir akıyor ve havası oldukça rutubetli. Kasvetli, karanlık bir görünüşü var. Bu bana yanan evimizin son halini hatırlatırken gözlerim doluyor. Kalbimin yandığını hissediyorum. Acıyor, hiç dinmeyen, her zaman sızlayan bir yara. Ömür boyu taşımak zorunda olduğum bir acı. Yürümeye başlıyorum. Garip bir şekilde, soyulmuş ve rengi solmuş duvar kağıtları dikkatimi çekiyor ve bir hipnoz etkisi uyandırıyor. Sert, ince uzun bir cismin üzerine bastığımı fark edip, şaşkınlık belirten bir inleme ile karşılık verip, iki adım geri çekiliyorum. "Merlin adı-" cümlemi tamamlayamadan yerdekinin bir asa olduğunu anlıyorum. Elime alıp incelemeye koyuluyorum. Buraya yeni gelmemiş. Kirli ve tutulan bölümüne tırnak izleri var. Çizilmiş. Olivander asalarını nerede görsem tanırım. Ama bu asa çok fazla tanıdık. Tabii ya! Halamın asası ile bire bir. Halam mı? Onun asasının neden burada olduğunu açıklayamıyorum. Ama bir yandan da; yanılıyor muyum acaba? diye düşünüyorum. Cebime sokup odayı inceliyorum. Biraz ilerlediğimde odanın içinde bir oda daha olduğunu fark ediyorum. Diğer odanın kapısı ise kapalı. Koşup o kapının deliklerine dayanıyorum. Bir yol var. Uzun görünüyor son şansım olduğunu biliyorum. Biraz geriliyorum ve tüm gücümle kapıya hücum ediyorum. Diğer kapı gibi çelimsizliğini gösterip, kırılıveriyor. Ama kolum acıyor. "Ah! Lanet girsin, lanet girsin!" Burada kimse olmadığına göre küfür edebilirim. Rahat bir biçimde bir küfür savuruyorum. Yere düşen, biri benim diğeri ise halamın olarak varsaydığım asayı alıyorum. "Hadi bakalım, şimdi düşün, Pat. Bu yol nereye çıkıyor olabilir?" Her zaman olduğu gibi sesli düşünüyorum. Bunu kötü huylarımdan biri olarak düşünüp, yürümeye başlıyorum. Hayatım, -filmlerde olduğu gibi- film şeridi gibi gözümün önünden bir kere daha geçip gidiyor. Bu arada yolun sonuna gelmem 4-5 dakikamı alıyor. Ama bu zaman bana bir ömür gibi geliyor orası ayrı.

Şamarcı Söğüt'ün koca gövdesini ve sallanan yapraklarını görüyorum. "Hogwarts! Benim sevgili dostum." Mırıldanıyorum. Ne gariptir. Kendimi Şamarcı Söğüt'ün, yaprakları tarafından gölgelenmiş gövdesine yaslıyorum. Ağzım kurumuş. Nefes alış-verişlerim bile değişmiş. Göğsüm hızla inip kalkıyor. Çimlerin üzerine yatıyorum. Biliyorum ki, kimse beni burada göremez. Ölümü sevgiyle kucaklamak için ne hoş bir gün, ne hoş bir mekan. Gözlerim buğulanıyor. Yanaklarımı gıdıklıyor göz yaşlarım. Son kez bir şarkı. Son kez sözler. "Oh! Darling, please believe me. I'll never do you no harm..." Bu sözler dökülürken ağzımdan, bir soğuk hava dalgasının, çıplak vücudumda dolandığını hissediyorum. Ruhumu, vücudumu gizleyen bir şey kalmamış gibi. Gözlerimi yumuyorum. Hayatıma çeki düzen vermem gerektiğini biliyorum, biliyordum. İşte o düzen.