Don't be a drag, just be a queen.

Hayatında bundan daha kötü bir gün var mıydı? Her gece lanet olası rüyaları görmekten bıkmıştı, ama bu seferki hepsinden daha kötüydü. Yine o piç babası baş roldeydi -tıpkı diğer rüyalar gibi.- Ama bu sefer dövdüğü kişi Dante değil, annesiydi. Dante her şeyi bir kamera sessizliğiyle izliyordu yine. Önceki seferlerinde bir köşeye çekilip, kulaklarını kapatırdı ve her şeyi görmezden gelirdi. Ama bu sefer, öyle yapamadı. İşe yaramayacağını bildiği halde annesine kalkan her eli tutmaya çalıştı. Kadına inen her elin sesi kulaklarına yıldırım şiddetiyle ulaşmıştı. Sesini duyurmaya çalışıyordu, 'yapma' demek istiyordu. 'Beni döv ama ona el kaldırma' demek için canını bile verebilirdi şuan. Sonra, bir anlığına da olsa, kendini gördü. Altı yaşındaki halini. Yemek masasının kenarına kıvrılmış, korku dolu gözlerle olanları izleyen kendisini. Küçük çocuğun mavi gözleri annesine her kaydığında acıma hakim olurken, babasına kaydığında katıksız bir nefret hakim oluyordu. Bütün çocukluğunu çalmıştı bu adam. Safkandı, bunun için inanmadığı Tanrı'ya şükrediyordu, ama bu ailesini sevdiği anlamına gelmiyordu. Eğer safkansan, okulda bir yerin -en azından Slytherinlilerin arasında- vardı. Rüya yavaş yavaş silinirken, gerçeklik gün yüzüne çıkarken, aklında bunlar vardı işte Dante'nin.

Her zamanki gibi ter içinde kalmıştı. Ne zaman rüya görmeye başlasa ya huzursuz, yada bok gibi oluyordu. En son böyle bir rüya görmeyeli iki, üç ay olmuştu herhalde. Üzerindeki bu etkiyi atabilmek için yapılabilecek en iyi şeyi yaptı: duşa girdi. Diğer büyücülerin aksine, Dante'nin muggle'larla hiçbir sorunu yoktu. Okul olmadığı zamanlarda Londra'daki evine döner ve buradaki arkadaşlarıyla takılırdı. Fazla normaldi Londra'da. Ve bu aralar Dante'nin en çok istediği şey normallik, sıradanlıktı. Bazen apartmandaki arkadaşlarıyla bir şeyler içmeye gider, bazende basketbol dedikleri şeyi oynarlardı. Dante basketbolda harika olmayabilirdi, ama işler beysbola gelince... Adam tam bir Beysbol Tanrısı olabiliyordu. Ravenclaw'ın Quidditch takımında vurucu olması da bu işi kolaylaştıran şeylerden birisiydi. Bazende tek başına bir kafeye oturur, saatlerce kitap okurdu. Hatta bir kaç gün önce Hogwarts'tan tanıdığı birisiyle bile karşılaşmıştı. Ee ne demişler, dünya küçük.

Kendine gelebilmek için hızlı bir soğuk duş aldı. Damlalar vücudundan kayıp giderken, Dante'nin zihnindekiler de aynı oranla kayıp gidiyordu. Unutmak, yeni güne sevinçle başlamak şuan yapılacak son şey olsa da, bunu başarmalıydı. Üstün körü kurulanıp birkaç parça bir şey giydikten sonra kendini Hogsmeade'e atacaktı. Bugün günlerden çarşambaydı, yani biraz da olsa boş olurdu Hogsmeade. Depresif hali devam ederken bir çekilme hissetti. Bir an için boğuluyormuş gibi olsa da kendini Hogsmeade'in kucağında bulunca hafifçe gülümsedi. Yine de bu gülümseme gözlerine ulaşmadı. Hangi gülümseme gözlerine ulaştı ki Dante'nin? Her zaman sahte gülümserdi o. Kimse bilmezdi onu. Liona? O hariç. O kız, hayatında tanıştığı en iyi kızlardan birisiydi. Yakın dost olmasalar, kesinlikle çıkma teklifi ederdi Dante. Gülümsemesi hafifçe silinirken kendini Café Angéla'da buldu. Kapısını açıp içeri girdiğinde derin bir nefes aldı. Tamda tahmin ettiği gibi, kafede kimsecikler yoktu. Zaten bu saatte herkes o sıcak yataklarında, kabussuz geceler eşliğinde uyuyor oluyordu. Dante'ninde istediği buydu işte. Kabussuz geceler.

Genç kız Dante'nin karşısına oturduğunda gözlerinde beliren şaşkın bakışları engelleyemedi. Kızın hareketlerini kısık gözleriyle takip ederken, onu hatırlamaya çalıştı. Zihninde dönüp duran, kesik görüntülerde Gryffindor'lu iki kız belirdi. Birisinin sarı saçları varken, diğerinin kumrala yakın bir saç rengi vardı. "Mavi gözler hep ilgimi çekmiştir," dedi genç kız hafif bir sesle. Sonra kendini tanıtmayı unutmuşcasına birden "Mila," dedi. Zarifçe elini uzatışı Dante'yi kendine getirdi. Zihni son hızda çalışmaya başladı. Ya kızı tersleyip kendi bokluğuna gömülecek, yada karşısındaki fıstıkla eğlenceli bir kaç saat geçirecekti. İkinci seçenek gözüne daha güzel görününce yavaşça elini kaldırdı ve kızın soğuk ellerine karşı kendi sıcak ellerini birleştirdi. "Dante," dedi baştan çıkarıcı bir gülümsemeyle. Bu gülümseme bir kızı tavlamak için gizli silahıydı. Önce dudakların sağ tarafı hafifçe seğirir, sonra diğer taraf da aynı şeyi yapardı. Birkaç saniye geçtikten sonra göz alıcı bembeyaz dişler, iki dudak arasında görünür. Bu gülümseme artık Dante ile bütünleşmişti. Ne zaman güzel bir kız görse, dudakları otomatik olarak bu şekle girerdi.

Elini hafifçe çekerken genç kızın gözlerinin içine baktı. Çapkınlığın El Kitabı: sayfa 121. Paragraf 4. Bir kızı tavlamak için daima gözleri kullan. Etkileyici bir göz renginiz varsa, kız kolaylıkla avucunuza düşecektir. Eğer herhangi bir içecek içiyorsanız, daima kızın gözlerinin içine bakın. Dante'nin öyle etkileyici bir göz rengi vardı ki, görenleri adeta eritiyordu. Özellikle kış avkti gelince, gözleri daha da parlar, bir çift safire benzerdi. En azından önceki sevgilileri öyle diyorlardı. Gülümsemesini değiştirip, yerine daha nazik bir gülümseme yerleştirdi. "Ne içersin?" Kendisi kaymak birası içiyordu. Normalde ruh haline göre içecek içerdi ve şuanda canı fena halde ateş viskisi istiyordu. Ama günün bu saatinde içki içmek pek ona göre değildi. En azından sert bir içki. Karşısındaki kadın hafifçe kafasını salladığında, onları izleyen kadına dönüp kafa salladı.

"Gryffindor için fazla karanlık değil misin?" diye sorduğunda genç kızın gözlerindeki neşeli pırıltılar genç adama karmakarışık hissettirdi. Şimdi dikkatli bakıyordu da, genç kız gerçekten tanrıçalara yakışır bir güzellikteydi. Beyaz teninin üzerindeki kırmızı ruj, Dante'yi kendisiyle cebelleşmeye itiyordu adeta. Derin bir nefes alıp baştan çıkarıcı bir sesle, "önceki hayatında bir tanrıça olmadığına emin misin? Zira, Afrodit seni görse kesinlikle kıskançlıktan çatlardı," dedi. Genç kızın kahkahası Café Angéla'nın soğuk duvarlarında yankılanırken, Dante'nin içinde bir şeyler olduğunu hissetti. 'Tanrım,' dedi inanmadığı tanrısına. 'Kahkahası bile meleklerin ilahi okuyuşuna benziyor.'