Masa 2 #

Genç kadın eline geçirdiği bir bardağı daha silerken, o bardağın Anna veya Elizabeth olduğu düşüncesi ile keyifleniyor, bardağı işkence etmeye devam ediyordu. Sinirlerine hakim olması gerekiyordu. Sonuçta o soğuk kanlı oluşu ile tanınıyordu. Senelerdir bozmadığı bu tavrını bastı bacak kardeşini gördü diye bozmayacaktı.

Belki de İngiltere’ye asla gelmemeliydi. Domuz Kafası’nı asla satın almamalıydı. İnsanlar onun yokluğuna o kadar alışmıştı ki onların rahatını bozmak anlamsızdı. Mia’nın gelmesine kimse sevinmemişti. Herkes onun neden geldiğini sorguluyor, geri dönmesi için ikna etmeye çalışıyordu.

Çünkü Mia’yı tanıyorlardı. Hiçbir zaman etrafındakilerin ne düşündüğünü önemsemeyen kendini beğenmiş bir ucubeden başkası değildi. Gidişinin çıkardığı muhteşem patırtı, gelişinin oluşturduğu karmaşa ile kıyaslanamazdı bile. Bundan sekiz sene önce çocuktular. Şimdi ise herkes iş güç sahibi olmuş, evlenmişti. Kurulu düzenleri vardı.

Kız kardeşi Hogwarts da çalışmaya başlamıştı. Mükemmel bir ilişkisi, mükemmel bir sevgilisi vardı. Mia’nın hayallerini birer birer gerçekleştiriyordu. Okula devam etseydi belki onunda Hogwarts da bir şansı olabilirdi. Fakat diplomasını bile alamamıştı. Anna ise Hogwarts da müdüre olmuştu. Hogwarts onun kadar başarılı yöneticiyi tarihinde çok az görmüştü. Onu Hogwarts’ın tarihine gömmeyi diledi. Sherry ise..

Sherry, en yakın arkadaşı..

Kavga ettikleri gün geldi aklına. Aslında hiç çıkmamıştı. Kendisinden iki sınıf küçük olan en yakın arkadaşı her zaman ondan daha olgun olmuştu. Ya o, ya ben demişti Mia’ya. Mia o zamana geri dönme şansı olsa sen derdi. Evlendikten sonra demişti de. Bütün rüyalarında bunu görüyordu. Boğazı çatlayana kadar, sesi kısılana kadar senin yanında kalmalıyım diye bağırdı fakat kimse onu duymadı. Gözünden akan bir damla yaş yeni silinmiş bardağa düşerken genç kadın kafasını çevirdi. Gördüğü manzara ile ağzı açık kaldı.

Sherry sarı saçlarını ellerinin arasına almış, bütün ihtişamı ile karşısında oturuyordu. Ona sarılıp, geri döndüm demek istedi. Sherry’nin onu affetmeyeceğini düşünmüştü fakat genç kadın onu görmeye gelmişti. Titrek adımları masayı buldu.

“Bu saçları ömrüm boyunca unutmam, Sherry! Demek geldiğimi duydun ve geldin.”

Sherry bir süre tepki vermedi. Mia onun için endişeleniyordu. Mırıldandı.

“Sherry hadi ama bebeğim!”

Genç kadın mavi gözlerini arkadaşına çevirdiğinde suratından milyonlarca ifade geçti bir anda. Özlem, mutluluk, hayal kırıklığı, nefret.. Hızlı adımlarını kapıya yöneltirken konuştu.

“Ben buradan gidiyorum.”


Mia arkadaşının koluna yapıştı. Maviler çarpışırken mırıldandı.

“Yapma! Döndüm.”

Sherry histerik bir kahkaha atarken cevapladı.

“8 sene M. O 8 sene nasıl geçti bilemezsin.”

Mia aslında bildiğini söyleyecekken Sherry onu güçlü kolları ile sandalyeye oturttu. Karşısına kendisi geçerken bu anın hayalini senelerdir kuruyordu. Neler çektiğini M de anlamalıydı. Oda acı çekmeliydi. Gözleri dolarak konuşmaya başladı.

Mia artık kendisini tutmayı bırakmıştı. Gözyaşları küçük suratını ıslatıyordu. Bu zamana kadar kimsenin karşısında boyun eğmemiş olan bu Mia, bu ufak tefek kadının önünde ne yapacağını bilemez durumdaydı. Elini uzattı fakat dokunmadı. Reddedilmeyi kaldıramazdı. Hele de en yakını tarafından.. Ne dese boştu. Hatalıydı, farkındaydı. Dudaklarını yavaşça araladı.

“Ama Sherry, geçti. Şimdi buradayım!”

Mia içinde kopan fırtınalara rağmen bu kadar rahat konuşmayı başarabilmesine şaşırdı. Sheridan gözlerini ona kaldırdığında Mia kızgınlığı rahatça okuyabiliyordu. Genç kadın hayretle feryat etti.

“Hep böyle rahattın Daniela. Geçti demek çok kolay değil mi? Tabii, senin arkandan ağlayan bendim. Seçilmeyen de ben. Sana yalvaran da ben! Salak olanda BEN! Şimdi seni affedeceğimi mi sanıyorsun? Burayı senin aldığını bilseydim, asam üzerine yemin ederim kapının önünden bile geçmezdim!”

Bunların doğru olduğunu biliyordu Mia. Sherry bu zamana kadar gördüğü en gururlu kadınlardan biriydi. Öleceğini bilse geçmezdi. Bundan sonrada geçmeyeceğinden emindi. Susuzluktan kurusa, yine de Mia’yı affetmeden bir yudum birasını içmezdi. Mia hızlı hızlı nefes almaya başladı. Başından aşağı kaynar sular boşalıyordu. Genç kadını kendisine çekip sarılmak istedi. Senelerin acısını çıkarana kadar sarılmak.

Sherry ona Daniela demişti. Bu bir ilkti. Genç kadın onun Mia’sıydı, M’iyidi, Ela’sıydı fakat Daniela değildi. Genç kadın ona küçüklüklerinden beri Mia’m derdi. O küçük kız olmak istedi Mia. Hatalar yok, sorunlar yok.. Sheridan tekrar konuşmaya başladı.

“İlk zamanlar belki hatanı anlarsın geri dönersin umuduyla yaşadım. Güldüysem tek sebebi buydu. Sonra zamanla neredeyse gülmez oldun. Sen onu seçmiştin Daniela. Gelmeyeceğini biliyordum. Aslında biliyor musun, bir gün geri döneceğin içime doğuyordu. Fakat o zaman bıraktığın Sherry olmayacaktım. Değilim de.”

Sherry biliyordu Mia’nın asla geri dönmeyeceğini. O yüzden gitmesini istememişti. Mia küçüklüğünden beri o evden kurtulmanın hayalini kurardı. Ama hayallerinde her zaman Sherry de vardı. Beraber kaçacaklar, sahil kenarında küçük bir kasabaya yerleşeceklerdi. Sherry onlara güzel çörekler yapacaktı ama hiçbir şey planlandığı gibi olmadı. İki en yakın arkadaşın masalı mutlu bitmedi. Gökten üç elma düşmedi.

İki genç kadın birden küçücük çocuklar olmuşlar, ağlıyorlardı. Mia arkadaşına hızla uzandı. Ellerini kavrarken çekmesine fırsat vermedi.

“Hatalıyım biliyorum. O gün gittiğimde seni de yanımda sürüklemek istemedim. Gel desem gelirdin biliyorum. Ama rahat bir hayatın vardı. Sorunlu olan bendim. Benim yüzümden başına bir şey gelmesini kaldıramazdım. Daha reşit bile değildin.”

“Ben seni bırakmazdım!”

Mia genç kadının feryadı ile hıçkırıklara boğulurken devam etti.

“Beni biliyorsun. Sonunu düşünemedim. Her şey güzel olacak sandım.”

“O adam seni hak etmiyordu! Söylemiştim sana. En az yüz kere söyledim. Onun için gençlik macerasından başka bir şey değildin. Aşk bu kadar mı gözünü kör etti. Malfoylardan bu kadar mı nefret ediyordun! Ya da Elizabeth’den. Etmiyordun!”

Mia artık nefessiz kalmaya başlamıştı. Sherry arkadaşına tutunarak göz yaşları arasında devam etti.

“Senin zorun her zaman kendinleydi Mia.”