Elisabeth Dumas _-_ Tom Riddle'ın Hogwarts Öncesi

1936 Kasım Tom 10 yaşında Hogwarts’a bir yıl var.

Bayan Cage kızılımsı saçlarını kulaklarının arkasına atarken bir yandan da küçük mutfak penceresinden dışarı baktı. Yıldızlar yavaş yavaş gökyüzünde belirirken en büyük oğlu, Lucius, halen ortalıkta yoktu. Ancak hava karardığında sokakta iki çocuğun sesleri duyuldu. Düzensizce kesilmiş sarı saçları olan oğlan evi gösterdi başıyla; artık gitmesi gerektiğini anlatmaya çalışıo gibiydi sanki...
Yanındaki bembeyaz tenli ve teniyle tamamen zıt bir renk olan simsiyah saçlı, oldukça yakışıklı olan küçümsercesine eve baktı ardından bakışlarını kaçırıp "Ben de mutlu yuvama döneyim o zaman," dedi ama sesinde iğneleyici bir tını vardı "Eminim merakla beni bekliyorlardır." Sonra duygusuzca gülümsedi. Lucius da acı bir gülümseme ile karşılık verdi ona. Ardından her iki çocuk da birbirlerinden apayrı yollara ilerlediler.
Lucius evin kapısına vardığında onu karşılayan büyük bir talihsizlikle annesi oldu. Muhtemelen Tom'u görmüş olmalıydı. Ki umduğu gibi oldu annesi daha o kapıyı kapatmadan konuşmaya başladı... “O çocuktan hoşlanmıyorum Lucius, neden başka biriyle arkadaş olmuyorsun?”diye konuştu Bayan Cage, ne kadar sinirli olsa da sesini makul derecede çıkarmaya çalışıyordu; sanki ikinci bir tabak yemek yememesini söyler gibi…
Ama Lucius annesini annesinin sandığından çok daha iyi tanıyordu. “Anne! Eğer yine Tom’dan bahsediyorsan konuşmayı reddediyorum; çünkü ne dersem diyeyim anlamıyorsun…”
“Bana doğru dürüst bir şey demiyorsun ki! Hem seninle arkadaş olmak için küçük değil mi? Arkadaş istiyorsan yaşıtın birini bulmalısın.”
“Benim zaten arkadaşım var ve o da Tom!”
“Lily bile ondan daha büyük, Lucius,o da kendi yaşıtlarıyla oynamalı!”- “A, yoksa yaşıtları onla takılmak istemiyor mu? Buna hiç şaşırmadım.”
“Ann-”
“Bence sende kendine yeni bir arkadaş bulmalısın Lu, o çocukta tekin olmayan bir şeyler var.”
“Arkadaşım hakkında böyle konuşamazsın!” diye bağırdı sesine hâkim olamayarak
“Arkadaşmış! Peh, sen onun anca ağabeyi olabilirsin!” annesi de sesini Lucius kadar yüksekte tutuyordu. Sanki sen alçaltmazsan ben hiç alçaltmam dercesine tehditkârdı.
Ama Lucius sesini alçaltacağa benzemiyordu hiç .“Bu seni ilgilendirmez!”diye kükredi.
“Elbette ilgilendirir, sen benim oğlumsun ve eğer kendi öz oğlum kimsenin sevmediği biriyle dolaşıp insanlar tarafından dışlanacaksa bu beni ilgilendirir!” diyerek kükreyecek oldu ama küçük oğulları Robert ve Marcus’un endişe dolu gözlerinin üzerinde olduğunu fark edince, kısık sesle en fazla ne kadar bağırılabilinirse o kadar bağırdı.
“Kimsenin beni dışladığı falan yok-” diye kendini savunmaya girişti ama sesi annesininkiyle hızla kesildi. “Ya demek öyle, onunla köyde dolaşırken insanların nasıl arkanızdan fısıldaştıklarını; Nasıl bağırdıkları Lily söyledi bana, öyle değil mi Lily, yapıyorlar değil mi?”
“Şey- Evet..” diyebildi Lily ve annesi fark etmese de mahcup gözlerle Lucius’a baktı.
Lucius kızın mahcup bakışlarını kızgın bir ifadeyle iterek annesine hitap etti. “Umurumda bile değil, tamam mı; o dedikoducu salakların ne dediği umurumda değil!”
“Ağzını topla! Sevgili komşularımıza ne olduğu belirsiz, tuhaf bir çocuk yüzünden böyle hitap edemezsin!”
“Senin komşuların ‘Sevgili’;benim arkadaşım ise ‘Ne olduğu belirsiz tuhaf çocuk’ öyle mi?” Hızla soludu ve sertçe “Çok güzel!” dedi.
“Benimle düzgün konuş diyorum sana! Bağırma!”
“Tamam!” Sadece daha fazla bu konuşmayı uzatmanın anlamsız olduğunu düşündüğü için böyle demişti..
Annesi konunun kapanmış olduğunu düşünüyor gibi elindeki toz bezi ile gördüğü her önemsiz yerin tozunu alıyordu, ama öfkesi dinmemişti; kendi kendine sinir bozucu bir şekilde söyleniyordu. “Neden anlamıyorum; neden benim çocuğumun doğru, dürüst bir arkadaşı yok?“ Lucius’un huzursuzca kıpırdandığını ve bir şey söylemek üzere ağzını açtığını gördü. ”Dur, sözümü kesme! Neden Pattinsonların oğlu ile arkadaş olmayı denemiyorsun?”
“Robert’tan mı bahsediyorsun?”
“Anne?”
Ses küçük Robert’a aitdi.
“Hayır, Robert senden bahsetmiyorum; Tamam Mark, hadi oyununuza dönün!”
“Robert Pattinson mı?”
“Hayır bir küçüğünden bahsediyorum; Colin.”
“Anne, Colin Tom’dan bir yaş küçük.”
“Hiç değilse sicili temiz!”
“Anne Tom’a nasıl böyle laf atabiliyorsun, onu hiç tanımadan!”
“Eğer yetimhane müdüresi Mrs Cole’u dinleseydin!”
“O yaşlı kadına nasıl inanabiliyorsun bilmiyorum, bırak Tom’un ne yaptığını; kendisinin ne yaptığını bile hatırlayacağından şüpheliyim!”
“O çocuğun yaptığı şeyler öle unutulur cinsten değil ama. Mrs Cole diyor ki; üç ay önce gittikleri piknikte iki çocukla bir mağaraya girmiş ve kadın yemin ediyor o iki çocuk mağaradan çıktığında asla öncesi gibi olmamış; delirmişler kısaca. Bakalım yine o arkadaşım dediğin çocuğu savunabilecek misin?”
“Mrs Cole’un dediği hiçbir şeye inanmıyorum, o sebeple bir şey kanıtlamak zorunda da değilim.”
“Zavallı çocukların, Amy ve Dennis, başına geleni duymamış olamazsın ama! O çok sevdiğin Tom bu konu da ne diyor bakalım.”
“Sizin gibi, onu yapmadığına emin olduğum saçma bir konu yüzünden sorguya çekemem, değil mi?”
“Gözünü aç oğlum.”dedi Mrs. Cage oğlunun masmavi gözlerine bakıp, öğüt veren kesin bir ses tonuyla hitap ederek.
Ama Lucius annesinin şuan söylediği her şey gibi öğütlerini de gereksiz buluyordu. Yinede bitkin bir şekilde konuşmaya devam etti.“Ne yani, senin önerdiğin o sözde mükemmel çocuklarla mı takılıyım; Twist; Sawyer; Finn; Jackson veya Bieber’la mı?”
“O saydığın çocuklardan en adam gibi olanı Bieber diyebilirim ama diğerleri de senin Riddle’a bin basar, anlıyor musun beni?”
“Ne dedin? En adam gibi olanı Bieber mı?” Gözlerinde şaşırmış bir ifade ile annesine baktı ve isterik bir şekilde gülümsedi. “Bu kasabada Bieber denen çocuğa adam diyen tek kişi sensin sanırım. Ve biliyor musun? Bieber’ın benle takılmayacağından adım gibi eminim hatta bu kasabada ki diğer hiçbir erkekle takılmayacağından eminim; o biraz farklı bir çocuk anlarsın ya!” Artık gözleri de ağzı gibi alayla gülüyordu.
“Hiçte bile bu palavradan başka bir şey değil!” Bu kez bağıran annesi değil kız kardeşi Lily idi. Bu onu şaşırtsa da gülümseyerek devam etti. “Yapma Lily, Justin Bieber’ın ne olduğunu herkes bilir.”
“Hayır, bu, bu onu çekemeyenlerin uydurduğu bir şey, yoksa o da en az senin kadar erkek!”
“İşte onu savunanlardan belli; bir kız!”
“Kapa çeneni Lucius, işte sen onu çekemiyorsun, tüm kızlar onu seviyor diye kıskanıyorsun, sen de diğerleri gibisin işte!”
“Ne yani, yoksa sen de mi Justin’i seviyor-”
“Sana susmanı söyledim!” Ama yüzü doğruyu yansıtırcasına kızarmışken sert ve büyük adımlarla koşup kimseye bakmayarak yukarı odasına çıktı.
Lucius ise arkasından şaşkın bakışlarla bakakaldı ve kendi kendine yavaşça mırıldanarak “Lily Justin’i seviyor.” Dedi. Kendini buna inandırmaya çalışıyormuş gibi bir hali vardı. Lily Justin’i… O çocuğu ailesinden biriymiş gibi hayal etti bir an; o kadar mide bulandırıcı bir görüntüydü ki bu hemen aklından attı.
Arkası gelecek...

İçerik bakımından oldukça hoş bir RP idi. Anlatımınız akıcıydı. Kurgunuzu çok güzel seçmişsiniz, oldukça komik ve güzeldi. Betimlemelerinizi çok beğendim, yerinde ve olması gerektiği gibiydi.

Puanınızı renklendirmeden kırmak durumunda kaldım. Onun dışında paragraflarla yazmayı denerseniz daha güzel duracaktır.

Puanınız; 87.

Saol