Göğe son bir kez daha baktı. Karanlığın içinde parıldayan milyonlarca elmasla süslüydü gece. Daha önce hiç şimdiki kadar güzel olduğunu görmemişti. Ay ışığı ıslak kaldırımlardaki su birikintilerine vuruyor, gelip geçen insanlar üstüne her bastığında bozulup sonra yeniden eski haline dönüyordu. Hava birkaç saat önce yağan yağmura nispet yapar gibi yumuşak ve ılıktı. Sadece ara sıra hafif bir rüzgar esiyor, dallardaki yaprakları kıpırdatıyordu.
Amy kalabalık caddenin tam ortasında duruyordu.Muggle tarzı eski bir bankın üstüne oturmuş, kayıtsızca insanları izliyordu. Son zamanlarda yaptığı tek geçerli şey buydu zaten. Oturup muggların sıradan hayatlarını izlemek. Bir zamanlar küçümsediği bu sade ve sihirsiz hayata şimdilerde derin bir özlem duyuyordu. Keşke diye başlayan cümleler belki milyonuncu defa tekrar geçti aklından. Ama sonuç yine aynıydı; geçmişi değiştiremezdi.
Ölüm olağan bir durum gibi geliyordu artık ona. Öldürmek yada ölmek hiçbir anlam ifade etmiyordu. Yaşamak anlamını yitirmişti. Artık uğruna savaşması gereken hiç kimsesi yoktu. Yitirdiklerinin hepsinin öcünü almıştı. Bu dünyada yapacak işi kalmamıştı. Ölüm kurtuluşu olacaktı. Duygusal bir aptal gibi intihar etmek istemiyordu. Bunun yerine nasıl olsa bir şekilde ona gelecek olan cellatlarını beklemeyi seçti. Son bir haftadır, bu muggle kasabasında son derece savunmasız bir şekilde onu bulmalarını bekliyordu. Acaba kime tattıracaklardı bu zevki. Çok fazla düşmanı vardı ve hepsi de şüphesiz ölümünün kendi elinden olmasını isterdi.
Birden arkasından güçlü bir el kolunu tuttu. Amy başını çevirip arkasında duran adama baktı. Adamın asasını ona doğrultmuş olduğu düşünülürse bu tehlikeli bir hareketti. Ama artık hiçbir şeyi umursamıyordu. Adamın yüzünden oldukça sert biri olduğu anlaşılıyordu. Üstünde sıradan muggle giysileri vardı, siyah saçları kısacık kesilmişti. Gözlerinde belirgin bir öfke okunuyordu ve bu da onu olduğundan çok daha ürkütücü yapıyordu. Amy hiçbir korku hissetmedi. Korku çok uzun zamandır hissetmediği bir duyguydu.
Oturduğu yerden kalkıp dik dik baktı adama. Ardından adam ne olduğunu bile anlayamadan oldukça çevik bir hareketle cebinden asasını çıkardı. Amy onu istesem şu an kolaylıkla öldürebilirim dedi içinden. Ama düşündüğünü yapmak yerine asasını adama doğru uzattı. Adam bir süre şaşkınlıkla yüzüne baktı, sonra kendine geldi ve asayı aldı. Arkasındaki karanlıkta bir adam daha onları bekliyordu. Anlaşılan Karanlık Lord işini garantiye almak istemişti.
Adam kolunu tutmak için yaklaşınca Amy bir adım geriledi. “Bir aptal gibi sürüklenerek gitmek istemiyorum” diye çıkıştı adama. ”Kaçacak olsam asamı sana vermezdim”. Adam ikna olmuş olacak ki onu bıraktı ve gidecekleri yolu göstermek için önünden yürüdü. Diğer adam tedbirli olmak için Amy’nin arkasından geliyordu. Sıradan mugglelar gibi sessizce kalabalığın arasına daldılar. Amy adama yetişmek için büyük çaba sarf ediyordu, hızlı yürümekten nefes nefese kalmıştı.
“Seni daha önce hiç görmedim Lord’un yeni gözdesi falan mısın?” Adam sesini çıkartmadan öfkeyle ona baktı ve yürümeye devam etti. Amy umursamadı. Ancak birkaç dakika sonra aklına yeniden bir şey takıldı. ”Biz nereye gidiyoruz?” diye sordu. Adam hiç tepki vermedi. ”Hey sana söylüyorum sağır mısın?” adam yine tepki vermedi. Amy kızmaya başladığını hissetti. Ölüme gidiyor olabilirdi ama bu dikkate alınmaması gerektiği anlamına gelmezdi. ”Adın ne senin?” diye sordu sinirle ama tabi ki cevap gelmedi.
Kalabalık arkalarında kalmıştı artık. Şimdi karanlık bir ormana doğru yürüyorlardı. Adam durdu ve bir anda Amy’nin kolunu tuttu. Amy ne olduğunu bile anlayamadan karanlık bir odada buldu kendini. Adam onu bir paçavra gibi yere fırlattı. Ardından hıncını alamamış olacak ki yanına gitti ve kolunu sıkıca tutup onu kendine bakmaya zorladı. ”Şimdi beni dinle gerizekalı. Adım Seth, Seth McAdams. Kim olduğumu biliyor musun? Aaa bilmiyorsun tabi, büyük ihtimal öldürdüğün kişilerin çoğunun ismini bile bilmiyorsundur. O halde ben söyleyeyim. Babam sihir bakanlığında çalışıyordu. Adı Marcus McAdams. Hani şu arka sokaklara kadar takip edip büyük bir keyifle öldürdüğün adam. Hatırladın mı? Kimin öldürdüğünü bir türlü bulamadılar. Ama ben her şeyi gördüm ve şu ana kadar sabırla intikamımı almayı bekledim. Seni aslında şuracıkta öldürürdüm ama dua et o adamla bir anlaşmam var. Umarım seni acı çektire çektire öldürür çünkü bu çok hoşuma gider. Şimdi sesini kes yoksa elimden bir kaza çıkacak.” Seth hızla dışarıya çıktı ve kapıyı çarparak kapattı.
Amy çok düşmanım var derken ne kadar haklı olduğunu şimdi daha iyi anlıyordu. Karanlık odada yapayalnızdı şimdi.Başını duvara dayadı ve yaklaşan sonunu beklemeye başladı. Ölüm onun kurtuluşu olacaktı.
Konu: Ashley Amy Black 
Cuma Mart 25, 2011 9:27 am