Cadılar Bayramı | Etap II

Kapıdan koşarak giren cadı, geldiği oda karşısında neredeyse küçük dilini yutacaktı. Kanla kaplı duvarlar, ateşle çevrili zemin ve sadece kendisi. Buradan nasıl çıkabileceğini düşünmeye başladı cadı hızlı bir şekilde. Bir önceki odadaki flaşlardan dolayı beyni o kadar uyuşmuştu ki... Düşünebilmesi için zaman ihtiyacı vardı. Fikirlerini bir türlü toparlayamıyordu. Başı o kadar dönmüştü ki... Yere oturma isteği duydu bir an için. Flaşlardan kaçarken çok koşmuştu ve o kadar yorulmuştu ki... Ayrıca oda o kadar sıcaktı ki... Alevler birdenbire yerde beliriveriyorlardı. Nerenin ateş alacağı belli değilken oturmak, hiç de mantıklı olmazdı. O sırada onları gördü. Büyük, kocaman, simsiyah, sürü halinde, parlak iri gözlü, iğrenç... Marg'ın en iğrendiği şeylerden biri de böcekler ve örümceklerdi. Onları fiziksel güçle öldürmesine imkan yoktu. Eli, deri pantolonunun büyüyle genişletilmiş cebine gitti. Gecenin Parıltısı'nı hızla çıkardı. Asasını sürüye doğrulttu. "Borbarda!"

Sürünün hemen yanındaki patlamadan etkilenen sadece birkaçıydı. Patlamaya en yakın mesafede olan birkaç böcek ters dönmüş, kısacası ölmüştü. Diğerleri oldukça sağlam görünüyorlardı. Hatta sinirli bile denilebilirdi çünkü genç cadının üzerine doğru gelmeye başladılar. Genç cadı geriye doğru koştukça böceklere çeşitli zarar veren büyüler gönderiyordu. Ters bir biçimde koşarken büyüleri pek doğru yerlere gitmese de böceklerin yarısını halletmişti denilebilir. Ama genç cadının atladıği bir yer vardı ve o da böylesine sihirli bir odada bu böecklerin rahatlıkla çoğalabilceğiydi. O ne kadarını öldürürse, bir o kadarı daha geliyordu. Böceklerden kurtulmanın tek yolu odadan çıkmaktı.

O koşarken sürü birden bire kayboldu. Genç cadı fazla ümitlenmemeliydi çünkü sürünün geri geleceğini kendisi de oldukça iyi biliyordu. Çıkabilmesi için gerekli ne olabilirdi? Kanla kaplı duvarlarda gezdirdi gözlerini. Anahtarlar! Onları almalıydı, böylece kurtulabilirdi. Koştu kanlı duvara doğru, önünde birden beliriveren alevlerin üzerinde atlaya atlaya... Kanlı duvarın yanına ulaştığında elini anahtara uzattı. Eli duvara değer değmez elini hızla çekti. Duvar, kızgın bir demir gibi sıcaktı. Ama her ne olursa olsun, durmamalıydı, böceklerden öylesine iğreniyordu ki... Elini uzatıp hızla anahtarı aldı. Yanan parmaklarını diğer elinin avcunun içine alıp sıktı. Gözleri yine duvarda gezinmeye başlamıştı. Diğer anahtarlar nerededi? Karşı duvarda, diğer anahtarı gördü. O, oldukça parlaktı. Alevlere dikkat ederek koşmaya başladı tekrar. Bir yandan da böcek sürüsünü kolluyordu. O iğrenç yaratıkların kendisine yaklaşmasına izin veremezdi. Duvarın sıcak olduğunu biliyordu, o yüden olabildiğince hızlı bir şekilde uzandı ve o parlak, ikinci anahtarı aldı eline. Parmaklarının yanması bir tarafa, odanın içi de o kadar sıcaktı ki... Bir an önce çıkmak istiyordu buradan. Bu yıl neden bu kadar zorlayıcıydı ki etaplar?

Aynı şeyleri tekrarladı genç cadı. Gitti üçüncü, dördüncü anahtarı da aldı. Sıra son anahtardaydı ve o o kadar yorulmuştu ki... Son anahtar ona en uzak olan duvardaydı. Koşarak gitti duvara ve önüne kocaman bir örümcek çıktı. Bu seferk bir böcek değil, örümcekti. Kocaman, sekiz, kıllı bacağı, kocaman parlak simsiyah gözleri vardı. Genç cadı ve onun odadan çıkış anahtarı arasında bir tek o kıllı yaratık vardı. Genç cadı, aklına ilk gelen vahşi büyüyü yolladı devasa örümceğe. "Dawod!" Bir şeyi büyüyle kesmek, bıçak veye kılıçtan çok daha kolaydı. Örümceğin kanı, zaten kanlı olan duvarlara sıçradı. Duvardaki kırmızı kanların üzerine kırmızının daha koyu bir tonu renkte kan, daha iğrençleştiriyordu ortamı. Genç cadı son anahtarı da aldı, koşarak büyük odanın sonundaki merdivene doğru ilerledi ve ne yaptığını bilir bir halde anahtarları merdivenin girişine attı. Sonra da koşarak merdivenlerden çıkmaya başladı.

Celia nefes almak için yere çöktü ama burası fazla sıcaktı... Çok fazla sıcak. Hemen ayağa kalktı ve gözlerini açıp etrafına bakındı ama flaşların gözüne etkisi hala geçmemişken tek görebildiği kırmızıydı. Gözlerini kapattı ve kokladı. Metal kokuyordu, sıcak kokuyordu, hayat kokuyordu... Kan. Parmaklarının ucuyla duvara dokundu, sıcaklık parmaklarına yayıldı. Kıvamlı hayat, kırmızı can. Parmaklarını duvarda gezdirmeye devam etti ve bir süre sonra ilk anahtarı buldu. Anahtarı aldı ve kanla sarılı anahtarı düşmesin diye tutma yerinden serçe parmağına geçirdi. Sonra serçe parmağını yalayarak duvardaki kanın tadına baktı. Bir yaratığın kanı değil, insan kanıydı. Harikaydı.

Parmaklarını duvarda gezdirmeye devam ederken görüşü yerine gelmeye başladı. Sağına ve soluna baktı, ondan biraz uzaktaki böcek sürüsünü gördü. Simsiyah iğrenç böcekler. Ama buradaydılar, değil mi? O görmezken de buradaydılar. Demek ki zararsızdılar, en azından saldırmadığın sürece. Celia ellerini hızlandırarak duvarı yoklamaya devam etti. İş gittikçe zorlaşıyordu, kostümü ter içinde kalmıştı o kadar sıcaktı ki. Alnındaki teri silmek için ellerini alnına götürdü, anında irkildi. Genç cadının elleri ateş gibi sıcaktı. Elinin tersiyle duvara dokunduğunda çekmesi bir oldu. Parmak uçlarıyla kana dokunduğu sürece sorun yoktu Cel için, kanla birlikte uyuşuyordu. Oysa duvara dokunduğunda cehennemdeki bir günahkar gibi yanıyordu. İkinci anahtarı bulup yüzük parmağına geçirdiğinde, kırmızı başlığıyla yüzü sıcaktan aynı renge gelmişti bile.

Üçüncü anahtar yere yakın bir zemindeydi parmaklarıyla duvarı takip ederek yere çömeldi ve anathara dokundu. Yavaşça aldı, elleri titriyordu ve ayaklarında da derman kalmamıştı. Yerden bir ateş patlaması çıktığında panikle yana sıçradı ve anahtar havaya fırladı. "Hasiktir!" diye küfretti Celia, düşen anahtarı almak için ellerini uzattı ama o şimdiye kadar kendisine atılan hiçbir şeyi tutamamıştı. Biraz ileri gitti, tam avcuna düşsün diye biraz da sağa. Anahtarı gözden kaybetti.

Nefesini tuttu ve ölmeyi bekledi ama hiçbir şey olmadı. Kafasını çevirdiğinde başlığında bir ağırlık hissetti. Yüzünde bir umut ışığı belirdi, kolunu arkaya başlığına attı. Anahtar başlığının içine düşmüştü. Anahtarı aldı ve dudaklarıyla kanı tattı. Sonra orta parmağına geçirip dördüncü anahtarı aramaya başladı. İşaret parmağına taktığı dördüncü anahtarı da bulduğunda örümcekleri gördü.

Celia ucubeleri severdi. Evinde normal bir kedi besliyor olsa da iğrenç hayvanları, yılanları, akrepleri ve örümcekleri severdi ve onlar hakkında her şeyi bilirdi. Ama karşısındaki örümcek için söyleyebileceği sadece iki şey vardı: Zehirli ve aç. Kaosun Kalbi'ni eline alıp en önde saldırmakta olan örümceğe doğru tuttu ve bağırdı "Impera Ivanesca!" Örümcek ikiye ayrıldı ve yanmaya başladı, gerçi yanışı büyüden miydi sıcaklıktan mı belli değildi. Örümcek sürüsü biraz geriledi ama Celia daha da panikledi. Kana olan aşkı gitmiş gibiydi şimdi, parmakları duvarda yanıyordu. Beşinci ve son anahtar ayaklarındaki on beş santim topuğa rağmen boyuncan bir karış yukarıdaydı. Cadı ellerinin yanmasıyla ilgilenemezdi artık, sağ eline asasını aldı ve sol elini kanlı duvara daldırdı. Bir an ve bir çığlık. Eli yanmıştı ve anahtar baş parmağındaydı.

Üstelik çığlığının bir getirisi de vardı: Örümcekler yine saldırıyorlardı. Celia onları öldüremeyeceğini biliyordu, o yüzden koşarak çıkışa yöneldi. Merdivenleri bulduğunda anahtarları atması gereken yer gözüne çarptı. Bir, iki, üç, dört. Hepsini tek tek çıkarıp attı ama beşinci anathar parmağından çıkmıyordu. Asasına parmağına yöneltti ve "Accio anahtar" diye seslendi. Beşinci hayat anahtarı başparmağındaki deriyi de yanına alarak çıktı ve Celia onu panikle diğerlerinin yanına yolladı. Merdiven belirdiğinde örümcekler de hemen yanı başındaydı, Cel'in düşünmeye zamanı yoktu, merdivenlere adımını attı.

#PS: Hans, Damon Deathbringer'ın gayrimeşru çocuğu olduğu için yarı iblistir. Okuyacaksanız anlamanız için bilmenizde fayda var, çünkü Hans bunu henüz bilmiyor.

Gözlerini o kadar uzun kapalı tutamayacağını o da biliyordu. Henüz iki saniye geçmemişti ki henüz girdiği kapının kaybolduğunu hissetmişti, kapı kulbunda olan eli sanki balçığa hatta daha iğrenç bir şeye dokunmuş gibi bir hisle kaplanmıştı. Sıcak. Bunu her yerinde hissedebiliyordu. Düşünmeden odanın ortasına doğru yürüdü, duvarlardan uzak durmanın daha iyi olacağını sezmişti. Boğarcasına bunaltıcı bir havası vardı bu odanın, nemli yaz günlerindense kaynayan saunalar gibi.. Yine de zorlanmadan derin bir nefes alıp çevresine baktı, kendisini kötü hissetmiyordu. Hatta sıcaktan hoşlandığını hissetti. Nasıl bir his tam olarak açıklayamasa da kendisini sanki ait olduğu yerdeymiş gibi hissediyordu. Ev gibi.

Hayatında belki de ilk kez duyduğu bu hissin tadını çıkarmak istedi, bunun için zamanı olmadığını bilmesine rağmen. Hogwarts son altı buçuk yıldır kucak açmıştı ona; yine de misafirden fazlası olmadığını biliyordu. Her ne kadar evi gibi görünse de yazları gitmesi gerektiğini hep bilmişti. İnsanın evi böyle olmamalıydı, her daim gidebileceği bir yer olmalıydı ve her zaman özgürce hareket edebileceği, istediği yerine istediği saatte uzanabileceği.. Hogwarts öyle değildi. Hayatı boyunca hiçbir yer Hans için yeteri kadar öyle değildi, hiçbir yer- şuana kadar.

Gitmek istemedi. Odanın ortasında zeminde patlayıp duran alevler ayaklarını yalarken ve ne oldukları az çok tahmin edebildiği küçük telimsi ayaklar bacaklarına tırmanırken. Zeminin onu yutmasını bekliyordu adeta, sonsuza dek mutlu olacaktı sanki böylece.. Yüzünü tavana doğru kaldırdı görebildiği tek şey zifiri karanlıktı ve bunun iyiye alamet olmadığını bağırıyordu adeta. Dinlemek istemedi. Mavi gözlerinde küçüklüğünde duran göz yaşları belirdi tekrar, süzülüp yere damladılar. Göğsünün sıkıştığını hissedebiliyordu ama devam edemiyordu.

Küçükken yetimhanedeki Türk bir arkadaşının mırıldandığı şarkı sözleri geldi bir rüya gibi aklına. Anlamını o zaman öğrendiği ve unutmadığı bir iki söz "..daha yolumuz var, sonuna kadar dayan." Çocuğun elindeki yeni MP3'le nasıl hevesle dinlettiğini hatırladı, "Annem aldı." demişti. "Bak, nasıl güzel değil mi?" Yalnızca on iki yaşındaydılar, gözleri her şeye rağmen hevesle parlıyordu; yetimhanenin beyaz duvarları her zamanki gibi soğuk görünmüyordu ve şarkı devam etti "..daha yolumuz var, daha çocuğuz, inan."

Elini sertçe yüzüne götürdü ve gözlerini kaba bir şekilde sildi, kalp atışlarının hızını ve hızla inip kalkan göğsünü bastırmaya çalıştı. Her ne yaşamışsa yaşasın, nasıl büyümüş olursa olsun sonuç olarak bu yaşa kadar gelmişti. Dayanmıştı. Yaşamıştı, öğrenmişti, sevmişti.. Bunların hiçbiri bir hiç için olmamalıydı ve ölümü bu kadar kolay olmamalıydı. Hayatı boyunca onu din konusunda eğiten tek bir kişi bile olmamıştı ancak hissedebiliyordu, hiçbir şey bir hiç için değildi. O var olmuştu çünkü birilerinin, şuan olmasa bile gelecekte.. Zamanı gelince zaten ölecekti ama o zaman şuan değildi. Gitmeliydi. Tüm bu olanlar odanın ona oynadığı aptal bir oyundan başkası değildi, 'Kendi gel' diye düşündü 'hadi Hans.'

Her ne kadar uzun görünse de odaya gireli bir dakikayı doldurmuş olmamalıydı, her zaman yaptığı gibi keşke düşündüğü kadar hızlı hareket edebilse diye düşündü veya iç sesi kadar hızlı konuşabilse.. Bu düşünceler aklının dağılmasına daima yardımcı olmuştu, şimdi de olduğu gibi. Silindir gibi olan odanın duvarları ateşlerle kızıl-sarı bir şekilde parıldıyordu. Birbirinden farklı beş noktada birbirinden farklı beş anahtarın durduğunu görebiliyordu. Bulmak pek de zor olmasa gerekti; şanş oyunlarında başarı sayılırdı hem..

A-ah! Sandaletli ayaklarından baldırlarına kadar yükselmiş böceklerden birinin nazik ısırığıydı bu. Örümceklerin de gelmekte olduğunu görüyordu, akrepler gelene kadar kaybetmiş sayılmazdı. Şu Mumya filmindeki herif gibi hissediyordu kendisini. Uyuşmaya başlayan sol bacağının acıyan yerine elini koydu ve sekerek ilerleyip böceklerin düşmesini umdu, hem yolda ne ezerse kardı aslında. Örümceklerden uzak taraftaki ilk anahtara vardığında elinin yanmasını umursamadan hızla duvara soktu ve ateşe rağmen soğuk olan anahtarı eline aldı. Sokabileceği tek cebine asasının yanına koydu. Asası? Bir önceki odada çalışmamış olması şu anda da çalışmayacak demek değildi sonuç olarak.

İleri de gördüğü ikinci anahtara doğru koşarken alevlerin vücudunu yakmaya başladığını hissedebiliyordu. İkinciye de eline aldığında gözüne uzaktan parıldayan altın anahtar çarptı, bunun için asasını kullandı ve üçüncü de o cebine atıp dördüncü için bakınmaya koyuldu.

Örümcekler. Her yerdeydiler ve hiç de hayvanat bahçesindeki uykucu akrabalarına benzemiyorlardı. Sağ bağında yeni bir böceğin ısırığını hissedebiliyordu ama artık oyalanmak için pek de vakti kalmamıştı. Asasıyla düşünmeden bir büyü yaptı ne olursa olsun. Asasından fışkıran su, pek ilerleyemeden su buharına dönüşse bile örümcekleri sersemletmeye yaramış ve anlık bir ferahlık sağlamıştı. Gözüne çarpan dördüncü anahtar içinde kolunu duvara soktu. Peki beş?

Alevlerin arasından yükselen yeni canlıları fark etmesiyle bir asasını daha da sıkı kavradı. Görmek o kadar zordu ki yaratıkların ne olduklarını çözemiyordu, durup ilgilenmedi de. Ardından keşfettiği son anahtara doğru atılıp diğer her şeyi arkasında bırakıp merdiven girişine atladı. Yine de ardından duyduğu cümlenin gerçekliğinden emindi "görüşürüz, Landers."