Delici yağmur damlaları, eski taş kaldırımları aşındırıyordu. Dolunayın sessiz ve kurnaz yüzü yavaş yavaş kendini göstermeye başlıyordu. Gecenin karanlığında bir yıldız topluluğunu andıran zümrüt yeşili cübbemin içinde ilerlerken, mavi gözlerim etrafı yokluyordu. Derin bir nefes alarak temiz havayı içime çektim ve gözlerimi yumdum. Topuklu ayakkabılarımın tıkırtıları boş sokakta yankılanıyordu. Tam buralarda kimsenin olmadığına kanaat getirdiğimde, sağımda kalan binaların arasında bir kıpırtı gözüme çarptı. Orada biri olduğu kesindi, ancak kim olduğunu henüz kestirememiştim. Elimi cebime sokup sessizce asamı çıkardım, topuklarımdan ses çıkmamasına özen göstererek, eski, yıpranmış ve büyük ihtimalle terk edilmiş binaya doğru ilerlemeye başladım. Oradaki her kimse, hırıltılı nefesleri kulağıma kadar geliyordu. Ellerimi binanın duvarına dayadım, sesleri dinlemeye başladım. İnliyordu. Yaralı olmalıydı. Yutkundum ve bir adım daha yaklaşarak onunla karşı karşıya geldim. Arkası dönüktü. Tek eliyle göğsünü tutuyor olmalıydı, diğer eli aşağı sarkıyordu. Orada olduğumu fark etmemiş olmalı ki, hiç bir kıpırtı olmaksızın önümde duruyordu.
"Ne istiyorsun?"
Sesindeki soğukluk irkilmeme neden olmuş, adeta içimi titretmişti. Nefes alış-verişleriyle omuzları kalkıp, iniyordu. Göğsünde duran kolundaki damarların gerildiğini hissettim. Gerçekten canı yanıyor olmalıydı. Kocaman açılmış gözlerimle onu incelemeye devam ettim, her ne kadar arkası dönük olsa da. Bir kez daha yutkundum ve dudaklarımı ıslattım. Sağ elimle asamı iyice kavradıktan sonra derin bir nefes aldım.
"Ben, buradan geçiyordum ve sizi gördüm. Siz, iyi misiniz?"
Dudaklarım titriyordu. Burada durmuş, tanımadığım, üstelik henüz yüzünü bile görmediğim bir adamla konuşuyordum. Neden olduğunu bilmiyorum ancak onu tanımam gerektiği düşüncesi beynimin dört bir yanını sarmıştı. Hırıltılı nefesleri giderek yükselirken, kalbim daha hızlı çarpmaya başlıyordu. Aşağı sarkan elini kaldırdı, yüzüne götürdü. Ne yaptığını görememekle beraber merak etmediğimi söyleyemezdim. İki elini de serbest bıraktı, vücudunu bana doğru çevirdiğini görebiliyordu. Yavaşça yüzünü döndü ancak kukuletasının gölgesinde kalan yüzü hala gözükmüyordu.
"Ben, evet iyiyim. Kimsin sen? Adın ne?"
Karşımda güçlükle nefes alıyor, hırıltıları yağmurun sesine karışıyordu. Adımı sorunca irkildim. Ona kendimi tanıtmakta tereddüt etsem de içimdeki ses bunu yapmamı söylüyordu. Önsezilerim oldukça güçlüdür. Genelde onlara göre hareket ederim. Biraz eğilerek yüzünü görmeye çalıştım. Bunu fark etmiş olmalı ki Sol elini kaldırıp kukuletasını indirdi. Biraz olsun korktuğumu inkar edemezdim. Derin bir nefes aldım. Kukuletanın gölgesinden sıyrılan yüzü önümde belirdiğinde istemsiz olarak gözlerim kocaman açıldı. 50'li yaşlarında olmalıydı. Yaşına oranla olabildiğince kusursuz suratı bana ilginç bir şekilde tanıdık geliyordu. Asık suratıyla bana bakıyordu, ben ise tepkisiz kala kalmıştım.
"Ee, ben Jezebel. Siz, siz kimsiniz acaba?"
Dudaklarında beklemediğim bir gülümseme belirince kaşlarımı çattım. Yeşil gözlerini gözlerime sabitlemiş bana bakıyordu. Sanki beni tanıyormuş gibi. Boğazımı temizledim ve çatık kaşlarla ona bakmaya devam ettim. O ise hala gülümsüyordu.
"Jezebel... Hiç hatırladığım gibi değilsin. Ne kadar değişmişsin."
Sözlerine bir anlam veremezken, tanıdık siması aklımdan silinmiyordu. Onu nereden tanıyor olabilirdim ki? Hafızamı zorlarken elini bana uzattı ve elimi kavradı. Gözlerimi tekrar ona çevirip, soran bakışlarla ona baktım. Derin bir iç çekti ve yüzündeki gülümseme daha da büyüdü. Onu ilk gördüğümde yaralı olduğunu sanmıştım, hayır değildi. Oldukça sağlıklı durumdaydı. Kafam karışmıştı, olan bitene anlam veremiyordum.
"Beni hatırlamadın mı Jezebel? Aradan geçen onca yılın yüzünden olmalı. Bekle, hatırlamana biraz yardım edeyim."
Konuşmasını bitirir bitirmez elini elimden çekti ve cübbesinin cebinden bir şey çıkardı. Bir kutu. Kenarları zümrüt ve yakutlarla bezeli saten kutunun kapağında küçük elmas parçalarıyla 'Diämond' yazılmıştı. Soluklarım sıklaşıyor, kalbimin sıkıştığını hissediyordum. Henüz dört yaşında küçük bir kızken bu kutuyu kendim yapmıştım. Hep yatağımın baş ucunda dururdu. Hiç yanımdan ayırmazdım onu. Ben beş yaşına bastıktan bir kaç gün sonra, bir gece yarısı evi terk ederken yakaladığım babama vermiştim bu kutuyu. Belki onu bir gün bulurum umudu vardı içimde. Canlanan anılarım beynimi kurcalarken karşımda duran adamın tekrar gülümsemesiyle gözlerimi ona çevirdim.
"Baba?"
Yüzündeki gülümseme canlanmış, ağlamaklı gözlerle bana bakıyordu. Dudakları titriyordu, ağlamak üzereydi. Kutuyu yavaşça yere bıraktı ve kollarıyla beni sardı. Henüz şaşkınlığımı yenememiştim ancak içgüdüsel olarak ona sarıldım. Onca yıldan sonra onu bulacağım kimin aklına gelirdi ki? Hem terk edilmiş bir binanın yanında. Daha on yaşımdayken ondan umudu kesmiştim. Şimdi, yirmi iki yaşında onu tekrar bulmuştum. Yağmur dinmiş, gökyüzündeki dolunay ise değerli taşlarla bezeli kutumun taşlarını parlatıyordu. Kollarımı babamın üzerinden çekmeden gözlerimi kutuma çevirdim. Onu yaptığımdan beri ilk defa bu kadar güzel ve parlak gelmişti gözüme...
Konu: Jezebel Diämond Clauxell 
C.tesi Tem. 23, 2011 2:38 am