Diane J. #Puan Belirleme (+950 Kelime)

Bakışlarını bu görkemli odadaki tek renkli şeye, o mavi gözlere sabitledi. Siyah deri koltukta oturmuş olan genç adam ellerini birleştirmiş, onu izliyordu. Bakışlarından anlam çıkaramıyordu çünkü bu mavi gözler dipsiz birer okyanustu. Baktıkça daha derine, daha uzaklara sürükleniyordunuz. Elmacık kemikleri belirgindi, yeni tıraş olmuş cildinde en ufak bir pürüz yoktu. Beyaz tenliydi, kumral saçları özenle dağıtılmış gibi duruyordu. Siyah gömleği vardı, elbette ki gömleğinin altından kaslarını oldukça net görüyordu. Düşünceleri had safhada aklını kurcalarken kendinden emin, ego yüklü ses yeniden araya girdi ve bir sis bulutunu eliyle dağıtırcasına Diane’in dikkatini dağıttı. ‘’Bana hizmet etmek çok büyük bir ayrıcalıktır. Bunu anlamış olduğundan eminim. Ben ki, sizin yani cadıların kökeninin çok ama çok eski bir dostuyum.’’ Karşısında oturan kişi Marcella’yı tanıyor olmalıydı. ‘’Peki, size nasıl hizmet edeceğim?’’ Oda genç adam gibi deri koltuğa yaslanmış ve eliyle ahşap kollukta ritim tutuyordu. Konuşma geçmeyen bu kısa sürede oğlanın karakter tahliline devam etti. Kendinden daha üstün kimse yokmuş gibi düşündüğü hareketlerinden, malikâneden oldukça belliydi. Diane asla kendini beğenmiş insanlardan hoşlanmazdı. Gerçi karşısındaki kişi bir insan değildi o ayrı bir mesele. ‘’Benim cadılarımdan biri olacaksınız. Bana hizmet edecek ve bende karşılığında size yardım edeceğim.’’ Makul bir anlaşma gibi duruyordu lakin yardımdan kastın ne olduğunu öğrenmeliydi. ‘’Yardım çok basit bir kelime. Eğer size hizmet edeceksem bu kelimenin açıklanmasını isterim doğrusu.’’ Gülümsedi. Bu dostluktan ve sevecen olmaktan oldukça uzak bir gülümsemeydi. Tepkisini ölçmek istiyordu. Aynı zamanda artık o genç cadı değildi. Boston’dan sonra kendini oldukça geliştirmişti. Güçleri akıl almaz derece ilerlemiş ve onu unutmaya çalışırken olgunlaşmıştı. Uzun lafların kısası, büyümüştü. ‘’Şöyle anlatmamda bir sakınca yoktur umarım..’’ Öne doğru eğildi ve sesini alçaltarak devam etti, ‘’En yakın arkadaşını vampire dönüştürmekten sorumlusun. Ona her gün kan bulmak gittikçe zorlaşıyor, ailenden bu olanları saklamak daha beter bir durum ve lanetli hayaletleri öldürebildiğini zor yoldan öğrendin. Sanırım tüm bu sorunlarına yardımcı olabilirim. Ne dersin?’’ Tanımadığı bu adam ona hayatındaki tüm zor şeyleri silmeyi vaat ediyordu. En büyük hatasını, en zor anlarını, en büyük yalanını. Bir an için, sadece bir an için böyle bir hayatı düşündü. En yakın arkadaşını daha rahat saklayabilecekti. Onun daha rahat beslenmesini sağlayacak, aynı zamanda da ailesinden bu durumu gizlemek açısından rahatlayacaktı. Ve bu hayati yardımların karşısında ondan ne isteyeceğinin sormadı bile. ‘’Bunları gerçekten yapacaksan, ben varım. Sana nasıl istiyorsan öyle hizmet edeceğim. Yeter ki, Christian ve ailemin rahat etmesini sağla.’’ Çok teslimiyetçi bir düşünceydi. Daha kim olduğunu bile bilmediği bir kişiye kendini ve tüm güçlerini sunmuştu. Ne olacağını, neler yaşayabileceğini düşünmeden. Gülümsediğinde saklamadığı dişleri gördü. Vampir olmalıydı. Ya da bir melez. Sırtından bir ürperti geçince huzursuzca kıpırdandı. ‘’O zaman harika. Seninle en yakın sürede yine karşılaşacağız Diane Jewelheart. O zamana kadar, her gece komodininin üstünde belirecek olan kan şişelerini düzgün sakla ve dostuna ilet. Bu sana ilk yardımım olacak.’’ Bu dediklerini duyunca omuzlarından öyle ağır bir yük kalkmıştı ki, aciz bedeni yüzyıllardır tuttuğu nefesi vermişçesine rahatladı. Sonunda kendi dışında herkes için yorulmayı bırakacaktı. Yahut her gece kalkıp ormanda hayvan öldürmek zorunda kalmayacaktı. Güçlerini bunun için kullanması gerekmeyecekti. Başıyla onaylayıp kalktı. Kapıya doğru gitmeden önce kısa bir süre ona baktı. Onda karanlık bir şeyler vardı. Bir gezegenin çekim etkisine giren göktaşı gibi ona çekildiğini hissediyordu. Belki de sonunda zarar görecekti ama bu karanlık öyle çekici ve kontrol altına alıcıydı ki tepkileri beynine geç iletiyor, onu çok zayıf düşürüyordu. Kapıya doğru ağır adımlarla yürürken mavi gözlerin onu izlediğini hissetti. Gözlerinin odaklandığı her yer alev alıyor gibi hissediyordu. Ağır parfüm ve ahşap kokusunu bir kez daha ciğerlerine doldurdu ve konuşmayla tam kapının önünde duraksadı. ‘’Adım Eliot Charles Phersephone, melezlerin kökeniyim. Tanıştığımıza memnun oldum Diane.’’ Eliot. İsim zihninde yankılanırken sırtını dikleştirdi ve dengesini kaybetmemeye çalıştı.

Dünya üzerindeki ilk meleze hizmet edecekti. Ağır kapıyı itti ve topuklarından çıkan ses malikânenin duvarlarında yankılanırken hizmetlilerin tek tek açmış olduğu kapılardan geçti. Kendine öyle kızıyordu ki! ‘’Dünya üzerindeki ilk melez ne demek Diane! Sen salak mısın?! Ona bağlılık sözü verirken ne düşünüyordun!!? Hayatını hayvan katili olarak devam ettirebilirdin! Ailene gerçekleri anlatabilirdin.’’ Adımlarını daha da hızlandırdı ve malikâneden çıkınca koşarak yola çıktı. Kim bilir bu bağlılık sözü ona nelere mal olacaktı. Belki de fazla paranoyanın pençesine düşmüştü ama yaptığı yanlışı düzeltemeyeceğinden emindi. Sakinleşmeye çalışırken ilk geçen taksiyi durdurdu ve bindi. ‘’St. Vaslisk Caddesi, 7 numara…’’ Camdan dışarıya dönerek karanlık ormanın hızla yanlarından akmasını izledi. Kendine çok acı çektirmişti. Boston’dan sonra onu unutmak için çok uğraşmıştı… Oysa şimdi mavi gözlerin arkasındaki bu kendini beğenmiş ruha karşı hissettikleri yüzünden kendini ihanet etmiş gibi hissediyordu. Ne olduğunu anlamadığı, sinir bozucu bir çekimdi. Yol bu şekilde saçma düşüncelerle hızlıca gitti. Evin önünde duran taksiciye parasını ödeyip ışıkları tamamen sönük olan iki katlı evine doğru yürüdü. Christian’ın uyumadığından emindi ama annesi ile babası çoktan uyumuş olmalılardı. Anahtarı kullanmadan büyüyle kapıyı açtı. Ses çıkarmadan aynı şekilde kapattı ve parmak uçlarında merdivenleri tırmandı. Çok yorgundu, kasları her hareketinde isyan etmeye başlamıştı. Işıkları yakıp kapısını kapattı ve kapıya yaslanıp odasına baktı. ‘’Aman tanrım.’’ Komodininin üstünde üç tane siyah şişe duruyordu. Bunların ne olduğunu gayet iyi biliyordu ancak bu kadar erken gelmesi ona şoka uğratmıştı. ‘’Aman tanrılarım!’’ Çığlık atmıştı. Elini ağzına örttü ve temkinli adımlarla şişelere yaklaştı ve bir tanesinin altına bordo bir kâğıt konulmuştu. Kağıdı açarken elleri titriyordu. Mükemmel el yazısına ve parıltılı siyah mürekkebe baktı.

‘’Merhaba Diane, kaynaklarımın ve gücümün ne kadar olduğunu görmen adına sana böyle küçük bir iyilikte bulunuyorum. Annen ile babanı uyandırmadık lakin sevgili dostun ciddi bir şekilde aç. Bunları hemen ona ulaştırsan iyi olur.
Sevgiler, Eliot C. Phersephone’’

Gözleri iri iri açılmıştı, ama beyni ayrı bir şekilde çalışıyordu. Christian’a bunları götürmeliydi. Üç şişeyi de eline aldı ve koşar adımlarla aşağı indi. Kapıyı tıklatıp açılmasını bekledi. ‘’Christian. Benim aç şu kapıyı. Sana kan getirdim.’’ Son cümleyi fısıldayarak söylemişti. Kapı gene açılmayınca neden açmadığını kavradı. Ona zarar verebileceğinden korkuyordu. Şişeleri bırakıp yukarı çıktı. İpek pijamalarını giyince yorgunluğu kat ve kat daha arttı ve gözlerini nasıl bir güne açacağını bilmeden uykuya daldı.