[b]Roxelana Adriana Black[/b]

Karanlık bir sokağın kuytu köşelerine sinmiş korkunç çığlıkları es geçerek sinsice ilerliyordu Roxelana. Tam köşeyi dönecekken birtakım sesler duydu:

"Lütfen... Lütfen ona dokunmayın! Biliyorum... Ben biliyorum!"


"Söyle!"
"O gücünü 3'lüden alıyor."
"Daha açık konuş!"
"Onu bırak seni hain!"
"Avada Ked...
"Hayır!" diye çığlık atarak uyandı Roxelana. Güzel gözleri keskin ve dolu doluydu. Sanki tehlike arıyor gibiydi. Göğsü hızlıca inip kalkıyordu. Sırılsıklamdı. Yine o kabuslardan birini görmüştü. Yine ailesinin o çift taraflı oynayan hain tarafından öldürülmesini görmüştü. Yine onu öldürmek gelmişti içinden. Yine gözlerinden bir damla yaş süzülüyordu. İşte yine o kabustu. Derin bir nefes alarak yattığı yerden doğruldu. Camından dışarı baktı. Hava gümüşi bir renkteydi. Güneş yine doğamamıştı. İçini bir umutsuzluk kapladı aniden. Ne zaman doğacaktı bu güneş? Onun için böylesi daha iyi değil miydi? Ölüm yiyen eğitimlerinin başlamasına az kalmamış mıydı? Peki neden hala güneşin doğmasını bekliyordu ki? Oysa güneş doğsa bile kendi dünyası her zaman fırtınalı olacaktı. Yaklaşan bir savaş vardı ve o bunun bilincindeydi. Kim bilir kaç öğrenciyi öldürecekti. Aniden ayağa kalktı. Saçlarını tarayıp elini yüzünü yıkadı. Bugünün önemini unutmuştu. Onun hayata bağlayacak son şeyin doğum günüydü. Hemen odasından çıkıp 1. sınıfların olduğu koridora doğru ilerledi. En başta ki odanın önünde durup asasıyla küçük bir pasta yarattı. Kapıyı açıp kardeşinin yanına doğru ilerledi ve küçük bir çığlık attı "Mutlu Yıllar". Küçük kardeşi heyecanla kalktı. Ablasının boynuna atlayıp teşekkürler yağdırdı. Roxelana, Alessandra'ya küçük bir öpücük kondurdu. Pastasını mini buzdolabına koydu ve gitmesi gerektiğini yoksa birilerinin onlara kızabileceğini anlattı. Alessandra çok zeki bir kızdı. Olayı kavradı ve Roxelana'nın gitmesine izin verdi. Roxelana küçük kardeşine bir kez daha sarılıp odadan çıktı. Ortak salona indiğine bomboş olduğunu gördü. Şöminenin karşısındaki küçük pufa oturup kederle düşünmeye başladı. Küçük kardeşi de her geçen gün ölüm yiyenliğe yaklaşıyordu. Savaşta o korunacaktı,biliyordu. Ama ya onu önemsemezlerse? Savaşta kimse kimseyi koruyamazdı. İçgüdüleri kaçmasını söylüyordu ama ailesinin intikamını alacaktı. Ne pahasına olursa olsun. Alessandra'yı oradan yollayabilir ve kendi devam edebilirdi belki de. Onu en güvendiği kişiye bırakabilirdi. O bunları düşünürken bir gümbürtü koptu. Bütün odalar bir anda boşaldı. Herkes çığlıklarla bir yana kaçışıyordu. Roxelana ne olduğunu anladığı anda yukarı koştu. Alessandra'yı Black Malikanesi'ne yolladıktan sonra Büyük Salon'a doğru ilerledi. Zamanı gelmişti...

RP'niz genel olarak hoştu fakat görüntü olarak güzel değildi. Renklendirme yapmamışsınız, ayrıca paragraf olarak boşlukta bırakmamışsınız. Bu da hoş olmayan bir görüntü oluşturmuş.

Betimlemeleriniz yerindeydi fakat azdı. Biraz daha ekleyebilirdiniz, yazım hatası göremedim. Kurgunuzu da beğendim. Uzunluk olarak da bir sorun yoktu, yeterli seviyedeydi. Betimleme üzerinde daha fazla çalışırsanız daha güzel şeyler çıkaracağınıza inanıyorum.

Puanınız; 75.