it's time to say goodbye.

Her şey çok hızlıydı, aynı planlanıldığı gibi. Oysa planın kendisi bile çok hızlıydı. Yalnızca bir hafta içinde Hans artık evli bir adamdı. Eski alışkanlıkları belki tek tutunağı olmuştu; kaykayı, gitarı ve Quidditch. Geri kalan her şeyde boşluğun içinde gibiydi dışarıdan hissettirmemeye çalışsa da. Böyle olacağını sanmazdı. Güçlü görünmeye çalışıyordu, üstesinden kolayca gelebiliyor gibi; oysa yaptığı tüm hayatını değiştirmekken ilk zamanlardaki kadar cesur hissetmiyordu kendisini ama taklit etmekte başarılı sayılırdı. Sabahları gülümsüyordu; Hogwarts’a döndüğünden beri hiç olmadığı kadar derslerini önemsemeye başlamıştı, bu sene bir sınava girecekti sonuç olarak ve artık geleceği sadece onu ilgilendirmiyordu. Hayatı boyunca böyle olmamış mıydı zaten; ne zaman bir şeyi gerçekten kendisi için yapmıştı ki. Bazen April’le geç saatlere kadar kütüphanede altıncı sınıf konularını tekrar ediyorlardı. Bazense Benedict’le Karanlık Sanatlara Karşı Savunma alıştırması yapıyorlardı. İnandığı bir şey varsa Anna Lizzie onu, onca yıl derslerde yaptıklarından sonra, pek kolay geçirmeyecekti. Yalnızca iki hafta önce umurunda bile değildi bu, aynı artık onu süzen alıcı gözlerin umurunda olmadığı gibi. Okulda halen umursadığı tek şey Quidditch’ti belki de ve Gordon, halen onun yanında olan. Geceleri yalnızca gözünü yumuyordu; En ufak bir hayal kurmaksızın ve güneşin daha geç doğmasını diliyordu. Diğer tüm gözlerden uzakta kaldığı o zamanlar, çoğunlukla uyuyor taklidi yaparken buluyordu kendisini, belki de gerçek hislerinin ortaya çıkabildiği yegâne anlardı onlar. İçi acıyordu çünkü yeni bir başlangıç yapmak için çok şeyi yarım bırakmıştı.

Marcella’nın gözyaşıyla dolmuş buz mavisi gözlerine bakarken hiçbir şey söyleyemedi. Daha kızın onu çağıran en az Marcella kadar güzel olan kuğu patronusunu gördüğünden beri emindi bunun bu gece olacağından. Yoksa gecenin bu en soğuk anında, terkedilmiş gibi görünen bu koridorda olmazlardı. Marcella’nın gözünden bir yaş damlası süzülürken elini kaldırdı ve Hans’a tüm koridorda yankılanan bir tokat attı. Canı yanmıştı ancak kalbinin acıdığı kadar değil. Gözünden istemsizce bir yaş damlasının süzüldüğünü fark etti oysa her ikisi de biliyordu ağlamak için çok geç olduğunu ancak yapılacak başka ne kalmıştı ki, zaten en sonunda değiller miydi? Bu an gelince onun gitmesine izin vereceğini düşünmüştü beraber oldukları ancak birbirlerinin olmadıkları tüm o aylar boyunca. Evlenmeden iki gün önce karşılaştıklarında bile düşüncesi buydu, onu kırmadan nasıl bitecekse öyle bitsin istiyordu ancak şimdi görüyordu ki bunun bir yolu yoktu. Her ikisi de kırılmıştı; hırpalanmıştı ve çırpınıyorlardı. Beceriksizce mırıldandı göz yaşlarına aldırmadan . “Açıklayabilirim, Marcella lütfen.” Ancak yalnızca kızın yaşlı gözlerine bakakaldı boğazı düğümlenirken, kızın gözlerini kapatsa bile zihninde tüm canlılığıyla bulabileceği o gözlerine. Marcella koşarak bahçeye gitti ancak nedenleri öğrenmeliydi. Kıza Hans’ın evlendiğini söyleyen kişinin kim olduğunu bilmiyordu Roxana o kadar kalabalık bir düğün hazırlamıştı ki Marcella’nın okula geri döndükleri ilk haftadan öğrenmemesi imkânsızdı zaten. Belki geç bile kalmıştı; öğrenmek için değil, söylenmesi için. Söyleyen kişiyi bilmiyordu ama suçlayamıyordu da, er yada geç olacaktı zaten. Kızın arkasından koştuğunda onu ay ışığının aydınlattığı bir ağacın dibinde buldu, Marcella Oswald’a hiç yakışmayacak bir biçimde dizlerini kendisine çekmiş sessizce ağlıyordu. Kendisinden nefret ettiğini hissetti yalnızca buna neden olduğu için, ancak bu onun için yeni bir his değildi. "Beni dinlemek zorundasın Ella, bunu bana yapma... Yalnızca dinle. Eğer istersen sonsuza kadar giderim ama dinle. Lütfen." Kızın kendisine odaklanıp sessiz kalışını evet olarak algıladı ve acelesiz adımlarla yanına gidip sırtını ağaca yasladı. Kıza bakamıyordu. Söze nereden başlayacağını bilemiyordu. Aptal gözyaşlarını durduramıyordu. "Ben... Mecburdum." diyebildi sadece. Doğruydu bu, ancak kızın hahlamasını işitebiliyordu. "Hiçbir zaman istemediğin bir şeye mecbur olmazsın sen." dedi Marcella acımasızca. "Bana ait değilsin. Hiç olmadın." Bu doğru değildi ancak inkar etmesi neyi değiştirecekti ki, ancak bunun doğru olmadığını o da biliyordu, değil mi? Karşı çıkmak için ağzını açtı bir an ancak Marcella hızla devam etti konuşmasına. "Ama bana söylemeliydin. Mecbur olmak nedir bilir misin? Bu. Bunu bana söylemeye mecburdun Hans." Gözlerini dolunaya değil Marcella’nın kendisine bakmadan konuşan siluetine dikmişti Hans, son iki haftadır bunu nasıl yapacağını düşünüp durmamış mıydı, hayatında ilk kez böyle hissediyordu; ilk kez birini kaybetmekten gerçekten korkuyordu, çoktan ellerinden kaymıştı oysa bunu anlamaması için hiçbir neden yoktu. "Bana söylemeyi düşünüyor muydun bunu bile bilmiyorum."

"Söyleyecektim." dedi Hans, sesi elinde olmadan kırılmıştı. Soğuk ufak bir esinti oldu tüylerini ürperten. Gözyaşlarının aktığı yerde soğuğu hissedebiliyordu, elinin tersiyle sildi onları sertçe, hiç var olmamalarını istercesine. "Sen ve ben," koyduğu mesafeyi hissedebiliyordu, aylar önce Bartolomej kızına aynı şekilde hitap eden kendisiydi, istemsizce "Biz." diye düzeltti onu, artık düzeltmesinin yanlış olduğunu geçirirken içinden, ki zaten Marcella önemsemeden devam etti. "Sen ve ben. Sonu en başından belliydi hikayenin." Karşı çıkamadı, doğruydu bunlar. "Benim hakkımda söylenen onca söz. Hepsi doğru Hans. Duydukların, yaptıklarımın yanında hiç. Hayatım boyunca kızlardan nefret ettim ben." Histerik bir gülüş oluştu Hans’ın yüzünde. Bu söylentileri daima duymuştu ancak hiçbir zaman önemsememişti. Şimdi, söylentinin merkezinden öğrenmek aynı şeyleri neyi değiştirirdi. İnsanların sevdiği insanlar vardır veya sevmedikleri… Doğru yada yanlış bunun için Marcella’yı yargılabilecek kişi kendisi değildi. Özellikle onu tanıyorken. Söylentilerin sahiplerinin çoğu onun kim olduğunu bilmiyorlardı bile! Onlar kaybedendi Hans’ın gözünde, önyargılarından dolayı ona yaklaşmamış olanlar. Ondan uzakta olanlar… Kendisi de arık onların arasındaydı, değil mi? Bu düşünce gözlerini kısmasına neden oldu ve bir yeni gözyaşını daha siliverdi yüzünden. "Onlara bakmaya bile katlanamıyorum. Çevremde güvendiklerim erkeklerdi. Çünkü kızlar yalan söyler. Çünkü kızlar iki yüzlüdür." Yine de güvendiği kızlar vardı. Celia, Natalia… Onların yanında kızın gözlerinin nasıl parladığını daha önce görmüştü. Keşke daha önce böyle konuşsaydık diye geçiriyordu içinden, o zaman onu omuzlarından tutar ve güvenmediği kişilerin sadece bazı insanlar olduğunu söylerdi, gayet doğal olduğunu ve kendisine güvenebileceğini. Onu asla yanıltmayacağını söylemek isterdi, ona sarılmak ve asla bırakmamak. Ama Marcella hep Marcella’ydı işte. Daima dik ve kimseye ihtiyacı olmadığını söyleyen duruşu ve asla tamamen açmadığı kapılarıyla. "Ben de öyleyim Hans. Soğukkanlı bir kaltağım ben." Acıyla gözlerini kıstı. "Meğer sen de öyleymişsin." Gözlerini tamamen yumdu ve göğsünde takılan yakarışla sarsıldı. Asla sesli ağlamayı becerememişti, küçüklüğünden beri böyleydi bu. Gözleri doluyor, dudakları titriyor ve içindeki boğumlar sessiz hıçkırıklar olarak sarsıyordu onu, şımarıklık yapacak kimsesi hiç olmamıştı, ağlayınca istediklerini yapacak veya en azından sarılacak. Belki bu nedenledir ki gerçekten acı çekmediği sürece hiç ağlamamıştı ve şuan yaşadığı son zamanların tek boşalmasıydı belki de. Buna ihtiyacı vardı, kızın söylediği her kelime beyninde uğuldarken yapabileceği başka bir şey yoktu. Tişörtünün üst kısmıyla yüzünü sildi tekrar. "Acıtıyor, hissedebiliyor musun? Öyle acıyor ki kalbimi söküp atmak istiyorum. Öyle ki senden nefret etmek istiyorum. Seninleyken ben... Bendim. Yalnızca ben. Farkı göremiyor musun? Şimdi her şeyi anlıyorum. Yanıldığımı. Ama ötesinde... Sebebini biliyorum. Bir sığınaktık biz birbirimize. Yalnızca kaçmayı seven iki insanız. İkinci geceye kimseyi taşımadık çünkü onların hayatlarını mahvedeceğimizi biliyorduk. Asla bizi tanımalarına izin vermedik çünkü ruhumuz o kadar yanmış, o kadar harap olmuştu ki kimsenin bilmesini istemedik. Umursamadığımızı sandık. Ve kaçtık. O yataklardan kalktık hep geceleri. O aptal kıyafetleri yerlerden sessizce toplarken... Sen de hissetmedin mi? Hiçbir yere ait olmadığını. Yalnız olduğunu. Elinde kalanın bir avuç kıyafet ve durgunlaşmış bir beden olduğunu." Marcella’nın her cümlesi sahne sahne aklında beliriyordu, kız haklıydı. Ancak kelimeler ağzından çıkarken doğruluğunu daha iyi hissediyordu. Daenerys ile bile böyle olmamış mıydı? Bunun ne zamandan beri olduğunuysa bilmiyordu ancak tahminleri vardı. Ne zamandır, yalnızca cansız bir bedendi? Hatırlamanın canını acıttığı tahminlerdi bunlar. Yine de aklına gelmesini engelliyemiyordu.

Unutmak istediği anılardı bunlar, hiç kimseye anlatmadıkları. Onu bırakıp giden babası yüzünden yaşadıkları… Bunların aklına gelmesi nefes alışını zorlaştırdı ancak Daenerys’le evlendiği için pişman olmamasını sağlayacak ufacık bir neden verdi ona. Hogwarts onun için evden çok kurtuluştu. Çoğu kişinin göremediği büyük bir anlamdı. Ancak bir ev değil. Ait olduğu bir yer değil. Orayı asla bulamamıştı ki hayatı boyunca. "Yalnızca yürüdük ve gittik. Yatağın yanı boş olmak zorundaydı hep. Eğer olmazsa kaybederdik. En piç olmalıydık çünkü elimizde kalan tek şey buydu." Gözlerini açmadı Hans, genç kız devam ederken. "Beraber olduğum kimseyi önemsemedim. Oysa sen... Sen, içeri girmesine gerçekten izin verdiğim tek kişiymişsin meğer." Artık sözün bittiği yerdeydiler. Yapabileceği hiçbir şey yoktu, ona sevgisinden başka hiçbir şeyi veremezdi, ki bunun içinde çok geçti. Kızın titreyen elini kavradı sadece "Yapma..." diye mırıldandı. Ses tonu parçalayıcıydı. "Bunun için çok geç. Asla ikinci kadın olmayacağım Landers. Asla ona benzemeyeceğim." diye bağırdı Marcella, elini hızla çekerken. ‘O’ kimdi? Bilmiyordu ancak üsteleyemedi. Elini kendi kucağına koyduğunda her ikisi de sessizlik içinde durdular bir süre. Birbirleri hakkında bir çok şey biliyorlardı, birbirlerine birçok yönden benziyorlardı ama asla birbirlerinin özel şeylerini bilmemişlerdi. Bunu şimdi görüyordu Hans. Belki bu da birbirlerine olan o benzerliklerinden kaynaklanıyordu; her ikisi de böyle şeyleri söylemekten acizdi belki de. “Hamile.” diye mırıldandı. “Bebeği alamıyorlar… Ve ben onun babasız büyümesini istemiyorum.” Nefes aldıktan sonra ekleyebildi. “Benim gibi, piç gibi.” Marcella’nın onu anlamasını beklemiyordu ama anlamasını istiyordu “Bunu yapamam..” diye mırıldandı gözyaşlarının arasında, Marcella’nın ayağa kalkmaya çabaladığını hissetti. Belki artık konuşulacak şeylerin bittiğine inanıyordu, o söyleyeceği her şeyi söylemişti. Ancak Hans henüz bitirmemişti. Kız ayağa kalkarken sürdürdü “Onu sevmiyorum. Sevgiye inanmıyordum bile...” konuşurken sesi titriyordu “Ama seni seviyormuşum Marcella, hep söylemek istedim ama sözün basitliği onu saçma kılıyordu ancak artık bunun düşündüğümüz kadar basit olmadığını görüyorum.” Marcella ayağa kalktığında son bir kez yerde ağaca yaslanmış oturan Hans’a baktı. Oğlanın gözlerindeki yaşlar her saniye yenisiyle buluşuyordu. Her ikisi de buğulu gözlerinin ardından birbirlerine baktılar. Kız yüzünü silmeye çalışarak titreyen sesiyle yanıtladı onu. Veda etmenin vakti geldiğini biliyordu. "Elveda Hans." Adam duymamış gibi, “Seni sevmiştim.” dedi, Marcella koşarak giderken “Ben seni gerçekten sevmiştim.” Sesi geceye karıştı yavaşça hışırdayan yaprakların ve gölün arasına. Bu kez bir gece yarısında Marcella'nın bırakıp gittiği beden Hans'dı ancak bu kez bırakılan sadece beden değil ruhdu da.