Kötü Karşılaşma

Sabahın ilk ışıklarının altında yürürken bir yandan da etrafı inceliyordu Nickolas. Buralara daha önce gelmemişti ama adını duymuştu. Burnuna çarpan hafif alkol kokusunun yanında yüzüne hafifçe esen meltem onu rahat bir moda geçirmişti. Rahat? Bu sözcüğü kendisi de biraz düşündü. O hep rahat bir insan olmuştu zaten. Etrafında olup bitenin ona bir zararı olmadıkça umurunda değildi. Bu yüzden gezginliği seçmişti. Hiç bir yere hiç kimseye bağlı olmadan yaşamak... En sevdiği yanı da buydu. Ansızın arkasına bakmadan çekip gidebilmek. Geride bir şey bırakmadan. Geride bırakabileceği birisi olmadan. Bazen yalnızlık sıkıcı gelse de asla kendine göre birini bulamamıştı. Tamam yakışıklı olabilirdi ama uzun vadede bir ilişkiye göre birisi değildi. Başta da belirttiği gibi fazla 'rahat' birisiydi. Yakışıklı genç aslında göründüğü kadar da masum değildi. Bir şekilde insanları kandırmak, onları bu kolay yemleri yutarken izlemek ona zevk veriyordu. Parası olmadığından değil zevk aldığından yapıyordu dolandırıcılığı. Dolandırıcılık? Evet herkes bu şekilde hitap etse de ona göre bir oyundan ibaretti bu. Tek fark gerçek bir oyun olmasıydı. Daha önce hiç yakalanmamıştı. İşini biliyordu. Yetenekliydi. Evet 'dolandırıcılığa yetenek' . İnsana tuhaf gelse de böyleydi. Çok küçükken başlamıştı bütün bunlar ama o hiç geçmişi yad edecek havada değildi. Üç Süpürge barına girdi. Boğazı kurumuştu.
İçeri girdiğinde dışarıdakinden de ağır ama hoş bir alkol kokusu kapladı ciğerlerini. Sabahın erken saatleri ve buna rağmen olması gerektiğinden fazla kalabalık. Herkes bir şeyler içmeye mi gelmişti bu saatte? Bir toplantı mı vardı? Sanmıyordu. Toplantı olsa bu şekilde açık bir mekan tercih edilmezdi. Herkes de bir şeyler içmeye gelmiş olamazdı. Bara gitti ve güler yüzlü barmene başıyla selam verip bir ateş viskisi aldı. Etrafı incelemeye koyuldu. Çözdüğü kadarıyla bu adamlar bir çeşit bağış/yardım topluyorlardı. Yardımsever genç cadılar ve büyücüler de destekte bulunuyorlardı. Hiç havada değildi ama canı sıkılmıştı. Biraz eğlence hoş olabilirdi. Ateş viskisini tek dikişte bitirdi ve boğazı yanarken suratına ciddi bir ifade verip avını aramaya koyuldu. Genç bir cadı tek başına masasında oturmuş pencereden dışarıyı seyrediyordu. İşte bu. Aslında onu seçmesinin nedeni etrafındaki ondan başkalarına dikkat etmemesi ve saklamaya çalıştığı güzelliğinin onu etkilemesiydi. Nicolas aynada kendisine baktı ve saçına bir çeki düzen verip buz mavisi gözlerine normal bir ifade vermeye çalıştı. Hazırdı. Genç cadının yanına gitti.

Daha önce hiç heyecanlanmamıştı Nicolas. Bu işi senelerdir -aslında hayatı boyunca- yapıyordu. Ama hiç heyecanlanan bir tip olmamıştı. Heyecanını üzerinden attı ve genç cadıya doğru kararlı adımlarla yürüdü. Gerçekten güzel bir cadıydı. Bir süre gözlerini alamadı ama kendine geldi. Ne yapıyordu böyle? O bu işlerin adamı değildi en başında. Ayrıca buraya ona iltifat etmeye değil resmen dolandırmaya gelmişti. Sesine hafif acıklı bir ton katıp konuşmaya başladı. İlk önce merhaba merhaba ile başladı ve yanlış anlaşılmamak(!) için direk konuya girdi. Ona küçük cadı ve büyücülerden kimsesizlerden ve daha acıklı şeylerden bahsetti. Kısa konuşmanın bağış kısmına geldiğinde cadının suratındaki acıma ifadesinden ikna olduğu belliydi. Ah şu cadılar! Ne kadar da saf olabiliyorlardı. En güçlü cadının bile zayıf bir yanı vardı. Bu kadar zayıf olmalarına bir türlü anlam veremiyordu. Ama açıkçası bu onun işine geliyordu. Aldığı yüklüce bir miktar bağışın ardından tüyecekti. Ama cadının onu görmemesi lazımdı. Tek başına çıkışı şüphe uyandırırdı. Bir süre daha bekledi ve diğer adamlarında cadıya yaklaşması üzerine hemen bardan çıktı. Yakalanmamalıydı. İşte en zevkli kısma gelmişti.

Diamente hayatında hiç girmediği bir duygu içine girmişti. Dur bir dakika. Ne yapıyordu ? En sonunda adam cadının yanına yaklaştı. Önce merhabalaştılar. Adam bir garip gözüküyordu. Sonra konuşmaya başlayacağını bildiren bir ifadeyle genç cadıya göndü ve Ona küçük cadı ve büyücülerden kimsesizlerden ve daha acıklı şeylerden bahsetti. Genç cadı etkilenmişti. Kısa bir konuşmaydı ama içi bir garip olmuştu. Toparlandı. Bir bağış konuşması olduğunu anladı. Kadın cebindeki yüklü miktar parayı,adamın elleri arasına koydu. Adam garip bir ifade ile baktı ve kalktı. Kapıya yönelmişti. Adam bir kez daha arkasına baktı. Sonra çıktı gitti. Diamente şaşırmıştı. O oldukça soğuk kanlı biriydi. Onu şu an değiştiren ne idi ? Usulca bunları düşünüyorken,içeri orta yaşlı bir büyücü girdi. Adam masaları dolanıyordu. Diamente adama baktı. Adam yavaş yavaş genç cadıya yaklaştı ve az önce gelen adamla birebir aynı konuşmayı yaptı. Genç kadın adama baktı ve
"Az önce elemanlarınızdan biri geldi ve benden yüklüce para aldı."
dedi. Adam ona baktı ve
"Aslına bakarsanız Bayan,başka bir elemanım yok."
dedi. Diamente kafasından aşağı soğuk sular dökülmüş gibi olduğunu hissetti. Adamın eline parayı tutuşturdu. Birazda masaya para bıraktı. Garsonun arkasından
"Bayan para üstünü unuttunuz"
demesini bile dinlemeden dışarı çıktı. Dolandırılmıştı...

Neden içi rahat değildi? Aslında rahattı ama tuhaf bir şeyler vardı. O cadıdan uzak durmasını söylüyordu içindeki ses. O cadıyı dolandırmamasını söyleyen sesler. İç güdülerine güvenirdi Nicolas ama beyniyle hareket etmeyi hep daha mantıklı bulmuştu. Ne olabilir ki? Diye düşünüyordu bir yandan da parayı cebine yerleştirirken. Alt üstü bir cadı daha. En fazla sihir bakanlığına şikayet eder o sırada da ben bambaşka bir kimlikle Fransa'da olurum. Şu ana kadar kaç kimlik değiştirdiğini kendisi de bilmiyordu. Aslında adı Nicolas Luke Amentum'du . Ama şu sıralar adı Mıchael James Scott olmuştu. Bundan çok da rahatsızlık duymuyordu. Tek bilen kendisiydi ve bunu öğrenecek kadar bağlandığı kimse de yoktu zaten. Aslında bağlandığı kimse yoktu. O hep yalnız kovboy olmuştu. Peki neden? Bunun cevabını o da bilmiyordu ama bu rahat etmesini sağlıyordu. Bu düşüncelerle yolda yürürken arkasından gelen bir ses duydu.
-Seni aşağılık dolandırıcı!
Aşağılık dolandırıcı... Evet aslında öyle birisiydi. Aşağılık biraz kaba olsa da doğruydu. Ama kaçmalıydı. Saklanacak bir yer bulmalıydı. Neden bu kadar çabuk fark edilmişti? Nerede hata yapmıştı? Daha sonra tekrar bir gözden geçirmeliydi. Şimdi ise yapabileceği en mantıklı şeyi yapıyordu. Kaçıyordu. Az ilerideki eski püskü bir barakaya doğru koşuyordu. Orada saklanabilirdi. En azından öyle umuyordu.

Atlatmak çok da zor olmamalıydı. Hemen bir bara girdi Nick. İçeride köşede bir süre bekledi ve birazdan içeriye cadı girdi. Genç kadın sinirle ve nefretle etrafına bakınıyor Nickolas'ı arıyordu. Nickolas bir süre onu izledi. Gerçkekten güzel bir büyücüydü. Öfkelenince daha da parlayan yeşil gözleri ve arkasında savrulan sarı saçları vardı. Böylece durup tüm gün onu seyretmek geldi içinden. Ama sonra burada ooluş nedeniyle kendine geldi ve arkadaki kapının dışarıya açılması umuduyla yavaşça çıktı. İçeriye girdiğinde birkaç adama başıyla selam verdi ve kapıdan dışarı çıktı. Kaçmıştı. Büyücüyü atlatmıştı. Ama erken sevinmişti. Arkasından gelen bir büyüyle birkaç metre öteye uçtu. Yere düştüğünde genç büyücü yanına geldi.
"Demek dolandırıcılık."
Genç kadının gözleri artık o kadar da öfkeli değildi. Parlayan yeşil gözlerine takıldı kaldı Nick. Sonra kendisini toparladı ve onunda kendine bakmakta olduğunu gördü. Bu şekilde tanışmamalılardı. Ama sonra hangi genç ve güzel bir büyücünün onu seveceği geldi aklına. Yakışıklı olabilirdi ama o bir dolandırıcıydı. İçinden tekrarladı. 'Do-lan-dı-rı-cı. Sen busun. O sana bakmaz. En son ne zaman bir kız sana baktı? Ya da sen en son ne zaman birine bağlanmayı seçtin? '. İçindeki ses haklıydı ama burada oturacak hali yoktu. Etraftaki insanların meraklı bakışlarını görünce tartışmanın bile yeri olmadığını anladı. Ne biçim insanlardı bunlar? Neden kendi işlerine bakmazlardı? Ayağa kalktı ve üstünü silkeledi. Genç kadın konuşmuyor asasını uzatmış bakmakla yetiniyordu.
"Kendi işinize baksanıza siz!"
Genç kadın etraftakiler kendi işlerine dönerken bakmayı sürdürdü ve başını dikleştirdi. Belli ki cesur görünmeye çalışıyordu. Nickolas kadına yaklaştı ve fısıldadı.
"Burası gerçekten yeri değil."
Genç kadın itiraz edecekti ki Nickolas sakin bir köşeyi gösterdi. Genç kadın asasını indirmeden peşinden ilerledi.

Bir ağacın altına oturdular. Hala asasını indirmemekte kararlıydı genç kadın. Normalde olsa Nicolas bir düello yapar sonrada buharlaşırdı. Onu burada tutan neydi? O yeşil gözlerde kaybolmasını sağlayan neydi? Bu aşk mıydı? Daha önce hiç aşık olmamıştı. Böyle bir duygu muydu? Gözlerini kadının gözlerinden alamıyordu. Genç kadında ona bakıyordu. Nereye kadar sürecekti böyle? Aslında Nickolas'ın umurunda değildi ne kadar süreceği. Sonsuza kadar bu şekilde durabilirdi.
"Senin yüzünden ne hallere düştüm. Ben hayatımda böyle dikkat çekmedim."
İnce sesi Nickolas'ın kendine gelmesine neden oldu. Cevap vermek için ağzını açtıysa da geri kapadı. Söyleyecek bir şey bulamıyordu. Ağzı kurumuştu.
"Asanı indirsen?"
Genç kadın hayret dolu bir ifadeyle baktı adama. Sanki bunu teslim olmak olarak görüyor gibiydi. Kısa bir tereddüt yaşadı ve asasını biraz aşağı indirdi. Nicolas biraz daha rahatlamıştı ama hala gergindi. Genç kadının yüzüne tekrar bakınca bir açıklama yapması gerektiğini anladı.
"Dikkat çekmek istememiştim. Özür dilerim."
Özür dilemek dikkat çeken bir davranıştır. Ama etkilidir. Genç kadın ne diyeceğini bilemedi ve anlaşılmaz gözlerle ona baktı. Nicolas onu çözemiyordu. İçinde kaybolup gidiyordu. Bir labirent gibiydi hiç çıkmak istemediği. Sonsuza kadar kalabileceği...

"Ah. Demek özür dilemeyi biliyordun."
Bu kelimeler Nicolas'ın gülümsemesine neden olmuştu. Kadın Nicolas bakıp başını çeviriyordu. Sanki güneşe bakmaktan çekinir gibi. Hala gülümsediğini gören ve açıkçası buna biraz sinir olmuş gibi görünen kadın devam etti.
"Çok mu komik ?"
Adam ve kadın bu sefer birlikte gülmeye başladılar. Biriyle beraber gülmeyeli o kadar uzun zaman olmuştu ki. Bunu ne kadar özlediğini fark etti Nickolas.
"Adın neydi?"
Kadın bu soruya şaşırsa da tedbirliydi. Üstelik burada olma amacını da unutmamıştı.
"Niye bağış makbuzu mu keseceksin?"
Adam bu tam oturan cevap üzerine gülümsedi ve 'onun gibi bir şey' gibisinden başını salladı. Ama kadın cevap vermemeye niyetliydi.
"Bunlarda senindi sanırım."
Bağış(!) olarak alınan parayı kadına geri vermişti. Bu ilk defa oluyordu. Dolandırdığı birine parayı geri vermek ona göre bir davranış değildi. Ama bugün hayatında o kadar çok ilki yaşamıştı ki buna şaşırmadı.
Bir kez daha göz göze geldiler. Kadın sanırım isim konusunda fikrini değiştirmişti. Adını öğrenmek için can atıyordu Nickolas. Ama o cevap olarak ne diyecekti? Mıchael James Scott mu yoksa daha önce kimseyle paylaşmadığı ismi Nicolas Luke Amentum mu? Bunu düşünmemeye çalıştı. Bunun olması için ilk önce onun sorması gerekiyordu.

Karşısındaki adamın gülmeye başladığını gören Nicolai sinirlenmişti. En sonunda ona
"Çok mu komik ?"
dedi Nicolai. Bu sefer beraber gülmeye başladılar. Nicolai pek gülen biri değildi. Hele bir de bir erkekle karşı karşıya gülmek şaka gibiydi. En sonunda suskunluğu bozan genç büyücü oldu.
"Adın neydi?"
diye sordu kibarca. Kadın o anda aklına gelen ilk cevabı yapıştırdı.
"Niye bağış makbuzu mu keseceksin?"
dedi. Adam suratına kurnazca bir gülümseme oturttu ve 'onun gibi bir şey' anlamında kafa salladı. Ama Nicolai duruşunu bozmadı cevap bile vermedi büyücüye.
"Bunlarda senindi sanırım."
dedi ve kadını dolandırarak elde ettiği parayı kadının kucağına yuvarladı. Kadın şaşırmıştı hangi dolandırıcı aldığı paraları sahibine geri verirdi ki ? Bir kez daha göz gözeydiler işte. O anda o genç adama adını vermeyi o kadar çok istedi ki. En sonunda dayanamadı ve
"Adımı sormuştun."
dedi. Adam yere dönük olan başını heyecanla dikleştirdi. Nicolai hemen ekledi.
"Adım, De Nicolai Diamente. Ama ya Nicol ya da Didi diyebilirsin. Peki ya senin adın ne ?"
dedi Nicolai. Hiçte zor olmamıştı aslında. Neden ilk söylememişti ki ? Karşısnındaki büyücü resmen terliyordu. Nicoai adamın gözlerine bakmaktan çekiniyordu. Kafasını yere çevirdi. Adamın cevabını bekliyordu...

"Adım, De Nicolai Diamente. Ama ya Nicol ya da Didi diyebilirsin. Peki ya senin adın ne ?"
Peki ya senin adın ne?... Bir an dünyanın en zor sorusu gibi geldi. Oluk oluk terliyordu resmen. Yüzündeki gülümseme soldu ve adını öğrenmenin mutluluğu bir an için yok oldu. İçinde ona 'gerçek' adını söylemek için inanılmaz bir istek duydu ve kelimeler ağzından döküldü.
"Nicolas Luke Amentum"
Bir çırpıda söylemişti. Hayatında ilk defa gerçek ismini kullanmıştı. Bunu yapmasını gerektiren şey neydi? Onu özel kılan?
"Ama bana başkalarının yada James de."
Kadın tuhaf tuhaf bakıyordu. Aslında böyle bakmakta haklıydı da kim olsa şaşırırdı.
"Lütfen..."
Kadın tamam anlamında başını salladı. Akşam olmuştu. Birlikte oturup yıldızlarsa bakmaya başladılar. Keşke zaman dursaydı...

İçinde kopan fırtınaları anlatmaya kelimeler kifayetsiz kalıyordu. Daha önce asla yaşamadığı bir histi bu. Sanki onsuz asla mutlu olamayacakmış gibiydi. Bir dakika! Neler oluyordu? Kendisini hayatında hiç hissetmediği kadar mutlu ve çaresiz hissediyordu. Neydi bu? Luke aşık mı olmuştu? Nicolas Luke Amentum... Ve aşk...
Gözlerinin genç kadına daldığını fark etti. Daha doğrusu ondan ayıramadığını. Birden kendini bir çekim kuvvetinde buldu adeta. Yakınlaşıyorlardı. Aslında Luke saçmalıyordu. Hem gidip bir bayanı dolandırıyor sonrada onu öpmeye kalkıyor! Ne budalalık. Genç kadın dönüp ona gülümsedi. İçi bşir tuhaf oldu Luke'n. Genç kadının gözleri gecenin karanlığında yıldızların ışığında parıldıyor ve Luke'u adeta kendine çekiyordu. Peki ya kadın? Kendisine delice aşık olan bu delikanlıya yüz verir miydi? Normalde olsa Luke en başta sadece arkadaş olmaya çalışırdı. Ama bugün ne normal olmuştu ki? Daha fazla dayanamıyordu. İyici yaklaştılar. Kadının ifadesinden bri şey anlamak güçtü. Luke sadece gözlerine bakıyordu. Ateşini hissediyordu. Onu alıp götüren ve yakan ateşini...

"Bu bir rüya."
Bu ses ondan uykudan uyanmışcasına bir etki yarattı ama anın bozulmasını istemiyordu. Ne oldu da bu kadar sabırsız olmuştu bilmiyordu. Ama emin olduğu şey bunun bir daha eline geçmeyeceği idi.
"Öyleyse ben de aynı rüyayı görüyorum."
Tatlı bir gülümseyiş aldı cevap olarak. Gülümsemelerin ardından artık genç kadının nefesini hissedebiliyordu. Ateşini hissedebiliyordu. Onu istiyordu...
Kendinin genç kadının dudaklarında buldu. O an az önce hissettiği ateşin yalnızca birkaç küçük kıvılcım olduğunu fark etti. Adeta eriyor, ateşiyle yanıyordu. Onu hiç bırakmak istemiyordu. Genç kadın da karşı koymuyordu. Bu bambaşka bir histi. Hiç bir şeye benzemeyen bambaşka bir his... Aklında olan tek şey o ve Diamente idi. Hatta kendisini bile düşünmüyordu.
Yavaşça ayrıldılar. Genç kadının yüzü pembeleşmişti. Nicolas ise rüyada gibiydi ve gülümsedi. Genç kadın da karşılık verdi. Luke bu kadar kısa sürdüğüne inanamıyordu. Hala yakındılar. Kendisini tutmıyordu. Mıknatıs misali çekiliyordu onun dudaklarına doğru. Ve yine olan oldu tekrar dudakları buluştu. Keşke zaman durabilseydi. Bu an hiç bitmeseydi...

Kalbi ve aklı sadece onun için vardı sanki. Mantıklı düşünemiyordu Diamente. Tamamen onun kolları arasında olmak istiyordu. Ve beklenen an bir daha gelmişti. Dudakları birleşmişti. Tek vücut olmak için neler vermezdi Diamente. İlk defa böyle bir şey istiyordu. Bu hissettiği neydi onu bilmiyordu. Karşısındaki onu bırakmak istemiyordu. Duygular oldukça karşılıklıydı. Yavaşça ellerini adamın saçlarına götürdü. Adam elleriyle Diamente'nin ince belini kavradı ve kendisine doğru çekti. Bunlar olurken dudaklar ayrılmıyordu. Diamente mırıldandı
"Sen, sen ne garip..."
Adam uzun ince parmaklarını kadının dudaklarında gezdirdi. Diamente susmuştu. Ay tüm ihtişamıyla parlarken kimin aklına gelirdi o gece, o saatte, orada bulunacaklarını ve birbirlerine karşı bu kadar karmaşık şeyler hissedeceklerini. Aklı almıyordu bir türlü. Vücudunu saklayan hiçbir şey yok gibi hissediyordu. Sanki çıplaktı. İliklerine işleyen soğuk hava korku dolu anlar yaşatıyordu genç kadına. Düşünmeden edemiyordu "Ya beni yüz üstü bırakırsa.". Ama ne olursa olsun o gece, orada yaşanalar tesadüf olamazdı. Tanrının bir işaretiydi bu. Belkide birbirlerine aittiler. Ve o anda şunu fark etti o anda, orada, o adama güvenmek istiyordu...

Bambaşka bir duyguydu. Asla tadamadığı... Daha önce birlikte olduğu sayısız kadında düşünülecek olursa tarifsizdi. Hiç böyle hissetmemişti. Nasıl mı? Kendi bile bilmiyordu. Tek bildiği ilk defa aşk sözcüğünü tam anlamıyla hissettiğiydi. Aşka somut bir anlam yüklemek meğer çok anlamsız ve yetersizmiş. Aşk aslında hissetmekmiş. Bu hissin ortaya çıkış anı ise bu kadar umutsuz olmazmış. Geçmişi tam bir karmaşaydı, geleceğiyse belirsiz. Ama o sadece 'şimdi'ye odaklanmayı seçmişti. Geçmişi hiçe sayan geleceği boş veren şimdiye odaklanan... Kafasında dönüp duran düşüncelerden sıyrılmış bu yolu seçmişti. Ama emin olduğu tek şey vardı. Bütün hayatı değişmişti.
Saçlarına dolanan o ince parmakları hissedebiliyordu. Alev alev yanan vücudunu hissedebiliyordu. Elleri düşünceleriyle bütünleşiyor kadının narin beline dolanıyordu. Onu kendisine çekiyor asla kopmak istemiyordu. Dudaklar ise tamamen bütünleşmiş ve ayrılığa şiddetle karşı çıkıyorlardı. Gerçek aşk böyle bir şey olsa gerekti.
"Sen, sen ne garip..."
Herhangi bir sözcüğün anı bozmasına izin veremezdi. Rüyadan uyandırılmak gibi bir şeydi bu. Ama o rüyaları severdi. Ama bu sefer hiç uyanmak istemiyordu. Ayrıca kendisinin bile cevabını bilmediği sorular zihnini ele geçiremeyecekti. Tek bildiği bundan sonra hayatı iki kişilik oynayacaktı.