Yavaş adımlarla kumda ilerliyorum. Denize yaklaştığım her santimetrede
daha da rahatladığımı hissediyorum, huzur doluyorum. Gökyüzünde iç içe
geçmiş siyah-lacivert tonlarının arasında görünen ay, tüm ışıltısıyla
suya yansıyor. Dalgaların uysallığı beni kendine çekiyor. Durup
ayakkabılarımı ayağımdan çıkararak elime alıyorum, gece kumunun
serinliğini çıplak tenimde hissederek ilerlemeye devam ediyorum. Rüzgar
hızını koruyor, ara sıra birkaç tel saçın yüzüme düşmesi dışında bir
sorun çıkarmıyor.
Dalgaların ıslattığı kuma bastığımda
garip bir şey hissediyorum, iki adım önümde duran deniz beni çağırıyor,
bileklerimi suya sokuyorum ancak daha ileriye gitmiyorum. Elbisemin
etekleri uçuşurken geri dönüyor, bileğim suda kalacak şekilde sırt üstü
kuma uzanıyorum. Üstümdeki yıldızlar bana göz kırpıyor, rahatımı hiçbir
şey bozamazmış gibi geliyor ve dalgaların hızlanarak dizlerime kadar
çarptığını hissediyorum. Artık kulağıma direk gelen dalga sesleri
yattığım yerde uykuya dalmama izin veriyorlar.
Yaşadıklarımın
birebir aynısı olarak gördüğüm sarsıcı bir rüyadan uyandığımda aynı
yerde olduğumu fark ediyorum. Gökyüzü şimdi tamamen siyah ve yıldızlar
daha bir parlıyor. Derin bir nefes alarak doğruluyorum ve artık benim
bir parçam olan denize bakıyorum. Bugün Semotien'de son günüm, ya da
artık son gecem diyebilirim. Yarın güneşin tepeye vurmasıyla birlikte
bakanlıktan elementalistlerle sorumlu iki ajan gelecek ve beni
Contiens'e geçirecekler. Tüm hayatım boyunca görünmeyen perdenin
arkasındaki dünyayı merak ettiğim bir gerçek, ancak karşılaşmak için
hazır olduğumu düşünmüyorum. En kötü yanı, söylediklerine göre, geride
bıraktıklarımın hafızalarından tamamen çıkarılacak olmam. Annemi,
babamı, benim için her şeyden daha değerli olan küçük kardeşimi,
dostlarımı ve kısacası tanıdığım herkesi; beni bir daha hatırlamayacak
şekilde arkamda bırakarak daha önce hiç görmediğim varlıkların
arasına geçmek durumundayım. Ve hiçbiri birkaç saat sonra beni
unutacağını bilmiyor. Bakanlık bunun sır olarak kalması konusunda
ısrarcı, öyle olmasa hafızalara da dokunmazlardı. Semotien'de kalmayı
istediğimi onlara söylediğimde büyük bir telaşa kapılıp bana iki saat
uzunluğunda, elementimi kullanmayı öğrenmediğim takdirde çevreme
verebileceğim zararları içeren bir nutuk çektiler. Başlarını büyük bir
ilgiyle dinleyip sindirmeye çalıştım ancak son kısımlardan bir şey
anlayabildiğimi sanmıyorum.
Saat ilerledikçe şiddetlenen
rüzgar tüylerimi diken diken ediyor ancak yanıma ısınmamı sağlayabilecek
herhangi bir şey almadım. Ellerimle kollarımı ovuşturarak ısınmaya
çalışıyorum, pek bir etkisi olmuyor. Şu anda yalnız olmamam gerektiğini
biliyorum. Bir daha göremeyeceğim için sevdiklerimle vedalaşıyor falan
olmam gerekiyor, ve bunu onlara çaktırmadan yapmam. Ama tipik ben,
gerçeği biliyorken bir tanesine bile sarılmaya kalksam gözyaşlarına
boğulacağımı da biliyorum, ve kimseye elveda diyemeceğimi, her gece
aklımda onlarla uyumaya çalışacağımı. Kaçmayı da düşündüm, ancak nereye
gidersem beni bulamayacakları hakkında en ufak bir fikrim yok.
Suyun yeni evim olması, yanından ayrılmak istemeyişimi açıklıyor. Bu
saatlerde evden çıkmadığım ve gündüzlerimiz oldukça sıcak olduğu için
üşümeye alışık değilim. O an durumumu donmak olarak tanımlıyorum, böyle
giderse gerçekten donacağım. Rahatımı orada bırakarak eve gitmek için
ayaklanıyorum, kumda biraz ilerledikten sonra elimde taşıdığım
ayakkabılarımı giyiyorum ve hızlı adımlarla sahile yakın olan evime
gidiyorum. Ira'nın her yer karanlık olmadan uyuyamayaşının sonucu olarak
bahçe kapısında yanan küçük ampul dışındaki tüm ışıklarımız kapalı.
Kilitli olmayan kapıyı itiyor ve ne hissedeceğimi bilmeden evimizin
kapısını aralayarak dondurucu soğuktan kurtuluyorum. Masanın üzerinde
duran bir bardak su susuzluğumu fark ettiriyor, alarak içiyorum ve
ardından merdivenlerden yukarıya çıkıyorum. Annem ve babam mışıl mışıl
uyuyorlar ama Ira ben yatağıma geçer geçmez uykusundan uyanıyor.
"Hesioné."
Gözbebekleri karanlığa alışırken kardeşim yüzümü inceliyor, uykusu
bölündüğü için sinirli falan değil. Ses tonu en az her zamanki kadar
rahat ve huzur verici. Dalgalı ve benimkiyle neredeyse aynı tonda olan
saçlarını eliyle kulağının arkasına itiyor, ben ise o sırada doğduğu
günden beri beraber yaptığımız her şeyi düşünüyorum. Tam benden
beklenecek şekilde gözümden bir damla yaş geldiğinde Ira bunu fark
ediyor, iyice doğrularak bana uzanıyor.
"İyi misin Hesioné?"
Onu korkutmamak için çabucak başımı sallıyorum. O an ne kadar iyi rol
yapabileceğimi bilmesem de kardeşim ikna olmuşa benziyor, yüzüne ufak
bir gülümseme kondururken ben yorganın içine giriyor ve kollarımı ona
doğru uzatıyorum.
"Gel buraya."
Teklifimden memnun kalan Ira yattığı yerden kayarak kolumun altında rahatını buluyor ve birkaç saniyenin ardından uykusuna devam ettiğini anlıyorum. Bir şey hissetmemeye çalışıyorum ancak başarılı olamıyorum,
kardeşimin bugünden itibaren yaptığı hiçbir şeyde yanında olamayacak
oluşum ve onun benim varlığımı bilmeyecek oluşu içimi delip geçiyor.
Suyla olan bağımı kırıp yok etmek ve yaşamıma devam etmek istiyorum ama
bu fazlasıyla imkansız. Gözlerimi kapattığımda karşılaşacağım
kabuslardan korksam da uyumaya çalışıyorum. Düşüncelerimi uzaklara
gönderip uykuya daldığımda korktuğum başıma gelmiyor, deliksiz bir uyku
çekiyorum.
Konu: Puan Yükseltme 
Perş. Tem. 12, 2012 5:08 am